Kinderen opvoeden

[JulianB]

Het enige wat ik zeg is dat kinderen tot een jaar of drie hun emoties nog niet zelf kunnen reguleren.

Door te troosten biedt je veiligheid, wat resulteert in een kindje met een gezond ontwikkeld zenuwstelsel. Door te corrigeren zorg je dat het kind sterke waarden ontwikkeld, zoals: respect en dankbaarheid.

Ik vind het jammer dat er in deze tijd nog steeds mensen zijn die geloven dat je een kind moet laten huilen. Dat idee is echt compleet achterhaald als je weet dat ze afhankelijk zijn voor regulatie door een ouder/verzorger. Ja - het kind stopt uiteindelijk met huilen. Het zenuwstelsel heeft deze ervaring moeten opslaan (stress), er is daarnaast een klein stukje schade aangebracht aan de band tussen kind en verzorgers - en het kind zal zich misschien een volgende keer niet uiten. Dit is een cumulatief verhaal. 1x zal waarschijnlijk beperkt invloed hebben. Maar laat een kind eens structureel in slaap huilen en hier ontstaat een serieus trauma.

Trek het als gedachtenexperiment eens door: een voorbeeld hiervan is het door Gideon (in een poging on topic te blijven) aangekaarte SRM/SRA. Een dergelijk extreem gevoel van onveiligheid kan zorgen voor dissociatie en uiteraard ernstige gedragsproblemen op latere leeftijd. Zeker als dit, en dit is helaas vaak het geval, misbruikt plaatsvind door ouders en/of gefaciliteerd wordt door de volwassenen die jou zouden moeten begeleiden.

En draai het eens om vanuit deze extreme ellende. Hoe zou het zijn als je dit voor de volle 99% perfect kan doen? Ouders zijn er beiden voor het kind. De moeder heeft de primaire, dominante voedende en verzorgende rol hierin. Hoe mooi is het dat je haar als vader kunt ondersteunen en samen je kind het grootste geschenk kunt geven dat er op aarde te geven is... Liefde.

Het kind hoeft op latere leeftijd niet te vluchten in alcohol, eten, seks etc. etc., (behoudens uiteraard andere gebeurtenissen die de noodzaak tot verdoven aanwakkeren).

Goed verhaal, maar moet deze discussie niet gewoon een eigen topic hebben het staat er nu ook zo verloren tussen en dat is eigenlijk zonde.

Bij dezen.

Het komt voort uit een discussie naar aanleiding van de 4 (!) maanden vaderschapsverlof van Pepijn van Houwelingen in het FvD topic.

De reden dat ik het plaats in de categorie gezondheid is dat als de opvoeding goed gaat, een kind emotioneel gezonder is dan wanneer dit niet het geval is.

Het ging in de discussie voornamelijk om de babytijd tot eind peuter, wellicht fijn dat er hier ruimte is voor vragen en meningen over alle leeftijden kinderen.

 

[JulianB]

Hoe weet je dan het verschil tussen dat het kind een need heeft? ik zie om mij heen genoeg kinderen die meteen beginnen te huilen als ze hun zin niet krijgen. leeftijd tussen de 2-3 jaar. Waarschijnlijk is het hier al eerder mis gegaan maar ik ben benieuwd wat je visie hierop is.

Goede vraag, Miggie. Kort antwoord: ik weet het niet zeker hoe dit zit. Het is waarschijnlijk complex.

Komt 'ie in een poging om het enigzins te verklaren vanuit mijn bril. Hopelijk heb je er iets aan. En uiteraard een open uitnodiging voor anderen om hierop in te haken:

• Jonge kinderen hebben beperkte macht om iets voor elkaar te krijgen. Zeker de leeftijd die je noemt, dan is er al volop sociale kennis over bespelen, manipuleren etc. etc. Huilen is hierin een laatste mogelijkheid. Als een kind vlot overgaat naar huilen, geeft dit aan dat het snel 'escaleert'. De hoogste trede in de escalatieladder is hiermee dus (te) snel bereikt.
• Het grijpen naar het laatste redmiddel (huilen) heeft waarschijnlijk te maken met eerdere ervaringen, de bonding/veiligheid en het niet voor elkaar krijgen van het gewenste resultaat.
• Er zijn allerlei ervaringen die zorgen voor dit basisveiligheidsgevoel, enkele voorbeelden:
  • Hoe is de zwangerschap verlopen?
    • Hoe was de mindset van de moeder en het stressniveau?
    • Hoe goed was de fysieke gezondheid van de moeder?
    • Hoe goed was de voeding van de moeder? Heeft ze iedere dag levertraan genomen?
  • Hoe is de bevalling verlopen?
  • Hoe is de band tussen ouders onderling?
  • Hoe is de energetische en epigenetische belasting vanuit de familielijn (trauma's e.d.)?
  • Heeft het kind borstvoeding ontvangen, zo ja, hoe lang?
  • Slaapt het pasgeboren baby'tje bij de ouders in de kamer of een andere kamer?
  • Is de baby vanaf het allereerste begin getroost en heeft het veel fysiek contact gemaakt?
  • Is de baby altijd in veilige situaties geweest?
    • Vanaf welke leeftijd is er externe opvang geweest en was de liefde en aandacht daar optimaal?
    • Het losmaken van de moeder is ook weer een stressor op zichzelf, is daar voldoende aandacht en tijd voor geweest?
  • Is je kindje (meervoudig) gevaccineerd? Dit is nadelig op twee vlakken:
    • Verraad door de moeder: variërend van discomfort tot helse pijn, in de armen van iemand die je door en door vertrouwd(e ?).
    • Een giftige cocktail aan rommel, op dit forum welbekend.
  • Etcetera...
• Het basisveiligheidsgevoel zorgt ervoor dat het algehele stressniveau zo laag mogelijk is en de vecht of vluchtreactie minder snel bereikt wordt. Beide partijen, ouder en kind, beginnen onderaan bij de eerder genoemde escalatieladder en er is meer en betere communicatie over de behoeften van het kind.
• Betere communicatie (Stef Bos gaf hier ook een mooi voorbeeld over m.b.t. luiervrij opvoeden) en behoeftenvervulling heeft tot gevolg dat het aantal momenten dat het escaleert wordt geminimaliseerd.
• Áls het dan wel escaleert, dat wil zeggen, een peuter gaat onredelijk huilen, dan is er volop ruimte om hier creatief mee om te gaan. Wat ik zelf doe:
  • Ik geef rustig aan waarom iets niet mag, ik kijk mijn dochter hierbij doordringend aan.
  • Aangezien het huilen al is bereikt, is het niet realistisch om een discussie aan te gaan. Stem verheffen heeft dus een negatief effect, dit verhoogt de stress bij beiden.
  • Ik negeer haar daarna en laat haar een halve minuut tot enkele minuten huilen, afhankelijk van de intensiteit van de huilbui. Dit is bedoeld:
    • Zodat ze beseft dat dit voortkomt uit eigen gedrag
    • Om de angel uit de boosheid op papa te halen
  • Daarna ga ik naar haar toe en troost haar tot ze rustig is en (nagenoeg) gestopt is met huilen. "Kom eens hier bij papa".
  • Als ze rustig is ga ik in op hetgeen is voorgevallen. Het gaat hier in de eerste plaats niet om uit te leggen waarom ze 'fout' was, maar om aandacht te geven aan het gevolg wat het voor haar heeft. Dat doe ik door iets als "Vond je dat een beetje moeilijk?" of "Voel je je even niet zo fijn?".
  • Als laatste is er rust en verbinding. Er is ruimte om uit te leggen wat in de normale wereld gewenst gedrag is en waarom dit zo is. Dingen als dat je niet de hele dag tv mag kijken of dat speelgoed gedeeld moet worden en je dat niet zomaar af kunt pakken dat moeten die kleintjes allemaal nog leren.
  • Er is een fijne oplossing, de dag gaat weer verder en de band is versterkt.
  • We letten extra goed op dag- en nachtrust, omdat hier bijna een 1-op-1 verband zit.
• Mijn voorbeeld hierboven geeft aan dat je dus je opgebouwde band (ja, dus ook door als vader te buidelen of regelmatig een draagzak te gebruiken) tactisch in kunt zetten om gewenst gedrag voor elkaar te krijgen.

Enfin, dit is hoe ik het zie. Ik denk een aardig verhaal, maar wellicht klopt het niet of is het niet volledig.

 

[Romagi]

Er is ooit op de TV een uitzending geweest waar ouders wanhopig waren en het kind DE BAAS was. Dat was zo interessant dat ik altijd de uitzending volgde.