@ Benjo: wat fijn jouw verhaal!!! in de puberteit had ik alleen geen hormoonproblemen, wel eens wat emotioneler als ik ongesteld werd, maar dat was het ook. Dat was ook toen het probleem: mijn lichaam werkte mee, ik had nooit wat. Ik voelde me fit en energiek en heb daar gebruik van gemaakt. Of: misbruik. Als puber altijd streng dieten zonder dat je dik bent is natuurlijk vragen om gezondheidsproblemen... Stomme media met graten van modellen. Nu denk ik: ik heb juist een prachtig figuur met vrouwelijke rondingen. Ik ben gewoon vergiftigd door al die gratenmodellen!! En dan nog een druk leven - veel werken, laat slapen, uitgaan, presteren op school - leiden met tabak alcohol en drugsexprerimenten... tja, .. en ook bij mij kwam het in Australie tot een soort van breakdown of daar begon de ellende op mn 19e... toevallig
Ik werd ziek na een duikcursus: luchtweginfectie en een zware! Ik kreeg er allerlei pillen voor: antibiotica, zwellingremmers, ontstekingsremmers enz... maar ik bleef zo vreselijk moe. Ik was uitgeput. De eerste dagen in mijn hostelbed voor pampus gelegen. Nadien moest ik weer verder trekken, want de we hadden een busreis gepland vol met nog de laatste twee weken allerlei excursies. Ik heb dus 3 dagen voornamelijk plat gelegen bij de Whitsundays op een zeilboot en later met een tour op Fraser Island mezelf met alcohol goed gehouden om niet ongezellig te zijn. Ik wild ede gezelligheid niet missen omdat ik zo moe was, ben je mal! Ik was ZO moe, dat ik mezelf erdoorheen moest trekken, en met wilskracht kom je een heel end... Ik dacht: even doorzetten meid, want straks ben je thuis en kun je rusten. No way! Iedereen wilde je aandacht en je wilde ze niet teleurstellen. Ik moest al binnen 3 dagen volop aan de bak om te werken en het was een topzomer toen en als serveerster zat mn terras vol. Ik had geld nodig, dus ik hield mezelf staande: ik sleepte mezelf erdoorheen en begreep niet wat ik had. Echt zorgen maken deed ik niet, want mn lijf had nog nooiut echt tegengewerkt en dus geloofd eik dat het wel weer over zou gaan. Vanzelf kreeg ik wegtrekkers en moest ik in de keuken op een stoel zitten en zei ik: het gaat niet meer tegen mn baas. Die gaf me een week vrij. Ik laadde weer op en ging weer aan de slag om vervolgens weer aanvallen te krijgen. Het leek op hyperventilatie of paniekaanvallen. Ik noemde het spookverschijnselen. Ik begreep mn lijf niet meer. Ik naar de dokter, want ik had het sinds die luchtweginfectie en wist zeker dat het daar door kwam. Daarvoor was ik een gezonde meid! De dokter deed testen, stuurde me naar de KNO, niets te vinden. Allerlei bloedtesten waren goed. TWee maanden later begon ik met mn studie in sept en toen na een paar colleges mezelf niet lekker voelen: totale ineenstorting. Ik sliep niet meer, ik at niet meer en ik kon alleen huilen en had last van angstaanvallen. Ik was dood en doodmoe, maar slapen kon niet meer want mn lijf was gewoon op.
Wat je zegt: sterke wilskracht. Ik dacht waar een wil is een weg en ik was van het type niet zeiken maar doorgaan. Ik heb mezelf tot het uiterste gedreven terwijl mijn lichaam me tal van signalen gaf. RUST HEB IK NODIG! Ja, voor rust had ik geen tijd. Ik moest van alles. Samenwerken met mn lichaam kende ik niet. Het had heel wat te verduren en je bent jong en je denkt dat je de wereld aankan en dat energie gewoon doodnormaal is.
De dokter zei me al dat hij ook niet alles wist en dat hij niks met me kon. Ik ben dus naar een psycholoog gegaan, want blijkbaar zat het allemaal tussen mijn oren, dacht ik toen. Zij noemden het gegeneraliseerde angststoornis en diepsycholoog vond dat ik juist tegen die angstaanvallen in moest gaan en niet moest toegeven en die vermoeidheid was normaal na angst. Echt compleet misplaatste diagnose. Als me nu eens rust voorschreven en me juist wat meer leerde mijn grenzen te bewaken en gezond te leven met veel regelmaat. Daar heb ik NIETS over gehoord! Na een maand (!) kreeg ik al een antidepressiva voorgeschreven onder het mom: na een jaar kun je er weer zo vanaf en het helpt je er snel weer bovenop. Valse beloftes. Ik slik het nu nog steeds. Na een jaar ben ik gaan afbouwen, maar de bijwerkingen waren zo vreselijk dat ik weer slikte. Het hielp wel na 6 wk., want binnen een paar maanden werkte ik weer fulltime ondanks nog snel moe, maar had ik iets geleerd: nee, ik had nog steeds mijn uitputtende, streberige, perfectionistische ik en leefde ongezond en onregelmatig (arme bijnieren denk ik nu)... en had niet ontdekt waarom mijn lichaam zo reageerde. Daarom ben ik tegen AD. Het geeft tijdelijk verlichting, maar je doet niks aan de oorzaken. Ik klapte dus na 1,5 jr weer op mn snufferd, want ik deed weer van alles en kreeg een terugval. Nu nam ik mezelf serieus en ging ik met mezelf aan de slag: een nieuwe psycholoog. Alleen ik had een energievat van een bejaarde en mijn slaapritme was ontregeld. Ik leefde in een jetlag die niet meer overging. Ik had geen PMS. Ik kreeg alleen elke maand een dag vreselijke krampen. Ik leefde half. Op tijd naar bed, geen uitgaan meer, huismus, paar uurtjes werken, alles kost moeite. Ik heb van alles gelezen en geprobeerd om weer mijn energie terug te krijgen. Allerlei psychologen, want ik nam aan dat ALLES geestelijk was, ook de moeheid en de ontregelde slaap.
Opplaats was ik het zo zat dat ik dacht: ok, als die moeheid toch maar in mijn denken leeft dan zal ik gewoon niet er naar luisteren. Ik ben dus weer gaan studeren. Dat leek goed te gaan en ik ik vond het wel weer tijd om op mezelf te gaan en we besloten te trouwen... Allemaal superleuke en toffe dingen... alleen ik zag al snel dat ik erg gebukt ging onder stress. Alleen ik zat er al in vast. Het huis was gekocht en moest verbouwd worden. Iedereen hadden we al over onze trouwplannen verteld. Ik had het al uitgesteld een half jaar.
Het huis was klaar, de trouwerij achter de rug, weer de studie oppikken, want die was een beetje eronder gaan lijden... en na een half jaar: tweede maal een crash. Huilbuien, paniekklachten, overspannen, maar nu sliep ik juist heel goed. Alleen als ik wakker werd, dacht ik: weer een dag, hoe kom ik erdoorheen? Weer een psycholoog, ademhalingsoefeningen, fysio... en nu voor het eerst in 10 jaar, kreeg ik depressieve gevoelens en PMS-klachten (dat was nieuw weer)... zo lang al strijden tegen die vermoeidheid en dan weer zon breakdown, pff, alsof ik niks heb geleerd bij al die psychologen. Je voelt je dan zo dom en je bent zo teleurgesteld, want ik dacht er nu gewoon eens uit te komen!! en de dokter wilde me weer een andere AD voorschrijven. "Hij is blijkbaar uitgewerkt." "Nou dokter, volgens mij heeft het nooit goed gewerkt, want ik ben al tien jaar moe. Ik heb gewoon erg veel gedaan en met mijn vermoeidheidsklachten was dat gewoon teveel. Zelfs voor een gezond mens is trouwen en op jezelf gaan en je huis verbouwen stressend.. Ik heb gewoon rust nodig." Gelukkig kon ik nu wel zo verstandig zijn om het niet te zoeken in pillen! De dokter had het zelfs over antiepileptica, want dat werkte ook goed tegen mijn klachten enzo... "die slik je zelf maar, hou mij er buiten."
Aay, het wordt een heel verhaal... maar ik denk ook dat steeds streng voor jezelf zijn, jezelf onder druk zetten en ontzettende prestatiedrang, perfectionisme, ambitieus, hoge latten, verwachtingen scheppen, heel erg met anderen vergelijken, goedkeuring van je omgeving willen, acceptatie zoeken... en daar gewoon mee in de knoei komen. Daarbij altijd slecht gegeten en beweging ondermaat...
Afgelopen jaar stuitte ik op Wilsons boek en een wereld ging voor me open. Dit ging over mij! Ook het geestelijke aspect erin vond ik zo mooi! De vele invalshoeken van stress. En verrassend was dat een luchtweginfectie zeer zwaar is voor de bijnieren! Mijn omgeving hamerde erop dat ik goed moest eten. Ik snoepte veel te veel en at gewoon niet goed. Ik ben dat maar gaan doen volgens Wilsons boek en vond het eerst onzin. Ik was al tien jaar blij dat ik niet meer streng dieette en gewoon lekker at wat ik lekker vond. Ik was blij dat ik genezen was van mijn eetstoornis en wilde nooit meer iets met eten te doen hebben. Ik heb daar bewust mijn ogen voor gesloten. Een wereld ging voor me open hoe belangrijk voeding was. Ik las boeken bij de bieb en ik schrok van de waarde van voeding in je lijf en je psyche.
In januari 2012 pakte ik dus ook mn voedingspatroon aan. Nu op alle fronten. Ademhaling, psyche, fysio voor ontspanning en wonder boven wonder werd ik rustiger. Geen angsten, geen gejaagdheid. Ik kon ontspannen. Ik sliep fantastisch. Ik deed weer meer. Ik was positief. heerlijk laconiek, had maling aan wat iemand anders dacht. Ik had nog altijd weinig energie, maar ik deed ook meer. Ik was verbluft van het resultaat. Een droom. Ik besloot om in de zomer 12,5 mg van de 75 mg AD te doen. Misschien had de dokter gelijk dat ze niet meer werkte of me tegenwerkte en dus wilde ik zien of het nog iets deed. Zou zonde zijn om mn lichaam voor niks te vervuilen...
Vier dagen knallende hoofdpijn, als een soort messteken. Maar daarna voelde ik me weer goed. Tot ik na een week een sombere dag kreeg: huilbuien en die kwamen steeds terug. Ik werd somberder en dat had ik al maanden niet meer. Ik wilde weer gaan slikken, mn antwoord had ik en toen overleed mn schoonpa. Dan leef je op adrenaline. Ik voelde meer somberheid, meer gejaagdheid, meer onrust, steeds maar ziek (hoofdpijn en overgeven)... Ik had echt een stap teruggedaan. Ik was met studie bezig en wilde niet bijslikken daarom, want dan kreeg ik weer bijwerkingen en hield het zo en ik dacht: ik leef nu al een paar maanden op een lager dosis, misschien gewoon doorzetten. Tot ik in december plots de meest heftige angstaanvallen ooit ervaarde. De eerste 3 dagen hield ik me heldhaftig en zocht afleiding, maar daarna hield ik het niet meer. 24/7 paniek. Wat deed die vriend van jou toen? Maar die had te snel afgebouwd. Ik kan mijn afbouw nou niet snel noemen. Al denk ik dat ik achteraf met 1 mg had moeten beginnen! Ja, ik ben maar weer gaan opbouwen. Laat ik eerst maar wat meer stabiliteit en rust inbouwen en conditie, want daar was ik nog niet mee begonnen... bewegen! Afbouwen kan dan nog wel, als ik in balans ben mentaal en fysiek. Nu ben ik echt nog steeds van de leg, zo goed als het dit jaar allemaal ging, zo slecht is het nu. Ik had niet gedacht dat een kwartje AD dat kon bewerkstelligen
(
Ik ga me inlezen in het wapf dieet en zien welke veranderingen ik kan maken en wat het doet. Thanks voor het meedenken.
@Gerard: dit jaar heb ik een complete cosmetica metaformose gedaan, ofwel heel veel chemische tubes en potjes vervangen en of weggedaan
Bio-schoonmaakmiddelen. Weinig waspoeder. Ook mijn huis heeft een beurt gekregen... ventilatie, zuiverend planten, slaapkamercheck, ... ik ben dus alert op zware metalen... maar lastig om jezelf chemievrij te leven... alleen mn mobiele foon en mn wifi is al niet goed
Maar goed, we kunnen niet onder alles uit in deze maatschappij... Vanochtend bij de mondhygieniste geweest en die zei: o je slikt een AD, nou dan heb je vaak een droge mond, nietwaar? Nou dan kun je spoelen met een fluoride-spoeling... Uhh, laat ik nou net mn tandpaste fluoridevrij hebben omdat ik dat niet wil... Ik hield me mond maar, want dat heeft toch geen zin. Ik kreeg een boekje mee en daarin stond: je tandpasta MOET in elk geval fluoride bevatten, want anders krijg je gaatjes... jajaja
o en ik denk dat een handje rauwe noten op een dag heel waardevol is... zo kunnen paranoten het seleniumtekort die veel mensen hebben opheffen...
@ Pike: witte rijst eet ik niet. Geraffineerde koolhydraat. En ik denk dat voor de een een ander patroon bv meer groente beter werkt dan voor de ander, zelfde verhaal met vlees. Ik vind vlees erg zwaar op de maag en zal dat niet opvoeren. Ik merkte wel dat ik veel heb aan bv biogarde... Ik probeer dus te eten wat me goed bevalt en wat me echt tegenstaat dan vraag ik af: misschien is dit ook niks voor mij... Ik heb in elk geval mn dierlijk vet wat opgevoerd
Nu maar hopen dat het juist is, want WP is ook maar een mens met een theorie en geen enkele theorie is heiligmakend.