Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Kort geding BPOC2020 tegen de overheid n.a.v. blokkering Russische nieuwswebsites
De BPOC2020 heeft besloten een kort geding aan te spannen tegen de overheid wegens de opdracht die zij aan internetproviders heeft gegeven om bepaalde Russische nieuwswebsites te blokkeren.
Het gaat de BPOC2020 hier niet om deze specifieke websites. Ook uit de BPOC2020 daarmee geen mening over het Russisch/Oekraïense conflict.
Het gaat de BPOC2020 om het recht op vrije nieuwsgaring: nu zijn het Russische websites die geblokkeerd worden. Maar waar ligt de grens? Geeft de overheid straks opdracht tot het blokkeren van andere websites die onwelgevallig, of in de ogen van de overheid, gevaarlijk nieuws of informatie verspreiden?
Het recht op vrije nieuwsgaring is niet vastgelegd in de Nederlandse Grondwet. Het begrip vrije nieuwsgaring wordt doorgaans gebruikt om aan te geven dat journalisten het recht hebben om nieuws – of algemener: informatie – te verzamelen, zonder inmenging van wie dan ook. De vrijheid van nieuwsgaring komt echter niet alleen de pers toe: het is (althans in Nederland) een recht van iedere burger “om inlichtingen en denkbeelden te ontvangen en te garen zonder inmenging van enig openbaar gezag en ongeacht grenzen”, aldus een uitspraak van de Nationale Ombudsman in 2007.
Het recht van burgers op vrije nieuwsgaring is dus niet als zodanig opgenomen in de zogeheten grondrechten die aan het begin van de Nederlandse Grondwet zijn opgesomd, maar er is wel een relatie met de vrijheid van meningsuiting. Die is verankerd in artikel 10 EVRM, artikel 19 IVBPen artikel 7 Nederlandse Grondwet.
De vrijheid van meningsuiting wordt beschermd in artikel 7. Het eerste lid van dit artikel verbiedt preventieve censuur op uitingen via de drukpers en, zoals in de rechtspraak is erkend, via daarmee op één lijn te stellen uitingsmiddelen, en garandeert de meningsuiting door middel van de drukpers.
Met vrije nieuwsgaring wordt meestal gedoeld op het actief verwerven van informatie. Er is ook een meer passieve vorm van informatievergaring denkbaar zoals de vrijheid om een abonnement te nemen op een krant naar keuze, om de beschikbare radio- en televisiezenders ongestoord te kunnen ontvangen en om naar believen te kunnen surfen op het internet.
Wij verwijzen ook naar een artikel van Gerard Spruijt, Emeritus Hoogleraar informatierecht aan de Universiteit Leiden. Daarin schrijft hij:
Los van concrete formuleringen in grondwetten en verdragen beseft eenieder dat tot de vrijheid om zich te uiten ook de vrijheid om informatie – feiten, gedachten, gevoelens – te ontvangen behoort. Niet alleen omdat degene die van zijn uitingsvrijheid gebruik maakt anders ‘een roepende in de woestijn’ zou zijn, maar ook omdat aan het uiten een proces van informatie inwinnen, respectievelijk meningsvorming voorafgaat.Deze ontvangstvrijheid heeft haar passieve en haar actieve aspecten in alle gradaties. Het luisteren naar radio, het kopen van een krant, bezoek aan een bibliotheek, zappen op televisie en surfen op het internet, het zijn activiteiten die iedere burger onderneemt. Het zijn meer of minder passieve aspecten van het uitoefenen van de ontvangstvrijheid. De meest actieve vorm van de uitoefening van dit recht komt men tegen bij de journalist die met geëigende journalistieke technieken (interviews, opvragen of achterhalen van documenten, waarnemingen ter plekke e.d.) op onderzoek is. Deze actieve variant noem ik de garingsvrijheid. Het is een species van de ontvangstvrijheid. Men moet deze ontvangstvrijheid en garingsvrijheid niet zien als momenten op een rechte lijn, waarinde actieve garingsvrijheid aan het ene uiterste en de passieve (kant van de) ontvangstvrijheid op het andere uiterste gelegen zijn. Men moet deze aspecten veel meer zien als momenten op een cirkel, waarbij om de beurt de actieve gaarder een passieve ontvanger wordt en de passieve ontvanger een actieve gaarder in een voortdurende wisselwerking. Tegelijkertijd en tussen die momenten door zullen zij – de gaarder en de ontvanger – hun mening vormen en op hun beurt ook hun mening en hun ingewonnen informatie uiten en verspreiden, want het ontvangen en inwinnen van informatie staat in dienst van de meningsvorming en dus ook in dienst van de meningsuiting. Het gaat dus om twee – te onderscheiden – aspecten van een en hetzelfde recht, de ontvangstvrijheid.
De vrijheid van nieuwsgaring moet ook worden onderscheiden van het openbaar maken en verspreiden. Openbaar maken en verspreiden zijn mijns inziens aspecten van de uitingsvrijheid, hoezeer men ook kan zeggen dat er zonder openbaar maken en verspreiden geenontvangst en dus geen ontvangstvrijheid is en omgekeerd dat een beperking van deontvangstvrijheid vaak tevens een beperking van de verspreidingsvrijheid inhoudt.
Het openbaar maken en verspreiden zijn activiteiten van de ‘zender’, de ‘uiter’ in het informatieproces. ‘Zenden’ en ‘ontvangen’ vormen samen de informatievrijheid of communicatievrijheid.
We kijken ook naar de totstandkoming van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens in 1948 en daaraan ten grondslagliggende teksten over de ‘freedom of information’. Daaronder werd mede verstaan een internationale vrijheid van nieuwsgaring, dat wil zeggen het recht om in alle landen nieuws te mogen verzamelen op voet van gelijkheid met de nationale nieuwsmedia en om dit ongehinderd door censuur of discriminatieve tarieven aan de kranten en persbureau’s toe te zenden: ‘Freedom of information implies the right to gather, transmit and publish news anywhere and everwhere without fetters…’.
Hier is de garingsvrijheid toegespitst op de vrijheid van de nieuwsmedia en wordt het garen in één adem genoemd met het verspreiden en openbaren.
De BPOC2020 ziet voldoende redenen en wettelijke handvatten om een kort geding tegen de overheid aan te spannen.
Zodra er een zittingsdatum bekend is laten wij dit hier weten.
Zoals de BPOC2020 al vanaf maart 2021 in haar rapporten heeft voorspeld staan meer dan 200.000 ondernemers aan de rand van het faillissement. Ook het Parool schrijft er vandaag over.
Ook de bijbehorende emotionele problemen waar deze mensen mee kampen, als gevolg van de enorme en onoplosbare financiële problemen, heeft de BPPOC2020 in haar onderzoek en rapporten voorzien. Eind 2020 heeft de BPOC2020 meerdere horeca-ondernemers geïnterviewd wie het water toen al aan de lippen stond vanwege de aanhoudende lockdowns en de fooi die zij als tegemoetkoming van de overheid kregen. Die tegemoetkoming was niet meer dan een doekje voor het bloeden.
Natuurlijk geeft de regering de Oekraïne-oorlog de schuld. Die crisis komt de regering, cynisch genoeg, wel erg goed uit, maar komt zeker niet onverwacht. Wie goed heeft opgelet ziet dat deze oorlog een aanloop heeft gehad sinds minimaal 2014. Het ‘Westen’ heeft niets gedaan om deze oorlog te voorkomen, integendeel.
Burgemeester Femke Halsema is dinsdag positief getest op corona. Zij maakt het naar verluidt redelijk goed.
Parool: De burgemeester hield maandag samen met politiechef Frank Paauw en hoofdofficier van justitie René de Beukelaer een persconferentie over de Amsterdamse criminaliteit. Zij sprak haar zorgen uit over de ontwrichtende gevolgen van georganiseerde drugscriminaliteit.
Veel journalisten en ambtenaren waren bij deze bijeenkomst aanwezig. Medewerkers van de burgemeester hebben inmiddels contact gezocht met iedereen die zij de afgelopen dagen heeft ontmoet om hen te informeren over de positieve test.
Halsema heeft groot alarm laten slaan. Politiechef Paauw en hoofdofficier van Justitie de Beukelaer zijn nu niet in staat de Landelijke Eenheid van de Politie op de schop te nemen. Het risico dat zij het hele korps besmetten, en de dienders met snotneuzen in de dienstauto’s zitten is te groot. Met al het genies en gesnotter moeten er dan ruitenwissers aan de binnenkant worden geplaatst in elke dienstauto, en daar is geen budget voor met de gierende inflatie.
Column van Pieter Kuit.
Mijn vrouw is gevallen. Echt waar. Niet voor mij, dat is al 30 jaar geleden. Tijdens het uitlaten van de hond. Een paar losse straattegels waren de boosdoeners.
Er liggen steeds meer straattegels los in Alphen aan den Rijn. Voor het ‘coronatijdperk’ was Alphen een keurig stadje: veel groen, mooi onderhouden parken, geen losse straattegels. Je hebt een Alphen ‘voor corona’ en een Alphen ‘na corona’. Alphen heeft geen geld meer om de tegels vast te leggen. Of om het groen te onderhouden. Ook de vuilcontainers worden minder geleegd. Alphen heeft namelijk alles uitgegeven aan corona.
Op elke straathoek kon je je laten vaxxen. En testen. Testen tot je er scheel van zag. Overal liepen BOA’s.
Jeweetwel, van die wannabe-politie-agenten. Ze hebben ze bij tientallen tegelijk aangenomen. Om de avondklok te controleren: je mocht wel met een aangelijnde hond na 21.00 uur op straat, maar niet met een niet-aangelijnde vrouw. Ja, daar heb je die vrouw en die hond weer, maar daar kom ik straks nog op terug.
Ook werden er BOA’s achter een statafel gezet bij de ingang van het overdekte winkelcentrum. Jeweetwel, zo’n tafel die ze op feestjes hebben. Maar winkelen in Alphen was geen feestje. Vlak achter de automatische schuifdeuren stond een dure BOA met een doosje mondkapjes. Ik liep er straal voorbij, ongemaskerd, nageroepen door de BOA.
Miljoenen hebben ze aan die nepagenten uitgegeven. Ze hadden allemaal een tijdelijk contract. Zodat ze aan het eind van de dodelijke coronarit weer op die straat met losse tegels gesodemieterd konden worden.
Nu corona ‘voorbij’ is, zou je denken dat ze die tegels vast gaan leggen, en de parken weer van het metershoge onkruid gaan ontdoen. Ze hadden van die nepagenten echte plantsoenwerkers kunnen maken. Maar nee. Want Oekraïne.
Alphen heeft vele miljoenen uitgetrokken om Oekraïners op te vangen. Die zijn belangrijker dan Nederlanders. Je struikelt over de geel-blauwe vlaggen. Ook aan het gemeentehuis hangt er één. De Nederlandse driekleur is nergens te bekennen. De zwerver op het bankje vlak voor het gemeentehuis ziet met lede ogen aan hoe er bussen vol Oekraïners worden aangevoerd. Hotels, sporthallen, kantoorpanden, niets is te gek om deze mensen onderdak te geven. De zwerver slaapt onder een geel-blauwe vlag. Hij hoopt dat hij daarmee in een goed blaadje bij de gemeente komt. De laatste keer schopten ze hem het gemeentehuis uit toen hij om onderdak en een kop koffie vroeg.
Maar terug naar mijn gevallen vrouw. En die losse tegels. Daar lag ze. Een blik op haar knie was voldoende: dat moest worden gehecht. Het bloed besmeurde de losse tegels. Dat blijft daar jaren liggen, want de straatreinigers zijn de laan met losse tegels uitgestuurd: geen geld meer voor.
In een normale stad ga je dan naar de Eerste Hulp. Maar Alphen heeft geen Eerste Hulp. Ja, sinds kort wel, maar die zit bij die sporthal waar Oekraïners worden opgevangen. Daar mag mijn vrouw niet heen, want ze heeft een Nederlands paspoort. Dan heb je nergens recht op.
Alphen heeft een ‘huisartsenpost’. Die is open van 17.00 uur tot 8.00 uur. Tussen 8.00 uur en 17.00 uur kan je letterlijk de tyfus krijgen. Het was 18.30 uur, dus mijn vrouw had geluk. Dachten we.
Die huisartsenpost zat 50 meter verderop. Steunend op mijn arm strompelde mijn vrouw erheen. De ingang bestaat uit zo’n elektrische draaideur. In mijn naïviteit liep ik gewoon door, want ik dacht dat ie wel open zou gaan. ‘Spoedeisende hulp’, stond erboven. Maar ze laten je in Alphen liever doodgaan, dan je zonder coronacheck binnen te laten. Je moet aanbellen. ‘Ja, kan ik u helpen?’, klonk het krakend uit de luidspreker. ‘Mijn vrouw is gevallen en bloedt als een rund’. ‘Heeft u een afspraak?’ Verbijsterd zweeg ik. Ja, ik heb een afspraak. Verleden week gemaakt. ‘Schat, als jij nou volgende week struikelt over een losse tegel, maak ik alvast een afspraak bij de spoedeisende hulp. Losse tegels genoeg’. ‘Nee, ik heb geen afspraak’. ‘Hebben u of uw vrouw coronagerelateerde klachten?’ Inmiddels was mijn vrouw bijna leeggebloed. Want stel je toch eens voor dat je met een bullebak aan je neus binnenkomt.
Eindelijk zwaaide de deur open. Aangekomen bij de receptie kregen we het mondkapje nog net niet door onze strot geduwd.
Ik had mijn vrouw een geel-blauwe vlag om moeten hangen. Dan had de gemeente Alphen haar met grote spoed naar de speciaal voor Oekraïners ingerichte EHBO in het plaatselijke van der Valk Hotel gebracht. Zonder mondkapje.