Mike,
Never mind, van zulk soort dingen word ik niet depri (althans, niet meer dan ik was), hoor. Zoals ik in het andere topic ook geschreven heb, kan ik er niet goed hoogte van krijgen of LDN iets voor me doet of niet. Daarnaast zal ik niet ontkennen dat ik leven met (de beperkingen van) mijn lijf soms goed zat ben en dat ik ooit ook wel randsuicidaal geweest ben. Ik vermoed dat dat bij mij komt door mijn zwakke bijnieren: wanneer het dagelijks leven me een beetje te veel wordt, dan wens ik best wel eens dat ik er niet meer ben. Of denk ik na over hoe ik er niet meer zou kunnen zijn. Wanneer ik het dan allemaal weer een beetje red, is dat ook weg.
Verder kan een spiegel wel handig zijn, hoewel ik van mezelf wel weet dat ik tot op zekere hoogte mezelf ook een spiegel kan voorhouden. Het probleem is alleen dat ik dat pas durf wanneer een ander het doet. Noemt iemand me lui, dan ben ik lui. Noemt iemand me uitgeput, dan ben ik uitgeput (hoewel dat wat moeilijker binnenkomt dan "lui zijn". Ik ben het stadium waarin ik mezelf uitgeput noemde allang voorbij. Dat voel ik nu niet eens meer. Wanneer ik ook maar een klein beetje verder gepusht word, wanneer ik aan de rem wil trekken (en dan ben ik meestal ook al behoorlijk ver), dan geef ik vol gas. En zo ook nu nog. Op een gegeven moment geef ik zo veel gas dat ik geneigd ben vól de vangrail in te storten.
Op zich ben je niet de eerste die hiermee aangeeft dat ik iets moet veranderen. Na een stuk of 6 behandelingen (weliswaar voor een eetstoornis, maar dat maakt niet uit, want iedere keer kwam het "grenzen aangeven" naar voren) krijg ik het nog niet voor elkaar om voor mezelf op te komen. Stellen dat ik het nooit zal leren is erg definitief en neigt naar opgeven, maar ik moet wel toegeven dat ik hierin knap hardleers ben. Ongemerkt zelfs, want ik merk het meestal pas als ik echt te ver heen ben. Genoeg werk aan de winkel, maar soms weet ik echt even niet waar te beginnen.
Hoe je ontaard bedoelde, had ik inderdaad wel begrepen. Ik woon in de stad en kom er nauwelijks buiten, behalve in de trein (en soms auto) naar de volgende stad. Hoewel ik wel de neiging heb om me terug te trekken uit het echte stadse leven (omdat ik echt niet tegen de "lucht die daar hangt" kan), ben ik ook niet vaak in de natuur te vinden. Ik zal eens met die zeemineralen aan de gang kan. Eens even kijken of ik daarmee mijn moeders aardbeienkweekkunst kan overtreffen
Overigens gebruik ik Sole ook al voor mijn kruidenplantjes, maar ik ben echt een slechte plantenmoeder, want ik geef veel te weinig water. Oftewel: ze gaan vroegtijdig dood.
Evan,
Hoe krijg jij levertraan weg zonder problemen dan? Ik heb het een paar keer geprobeerd, maar de paar keer dat ik het probeerde, kwam het er binnen een paar minuten met dezelfde vaart weer uit. Ik ben er dus mee gestopt. De lucht vond ik het probleem niet, de smaak wel. Dus ben wel heel benieuwd of jij zo levertraan inneemt? Of met iets?