Mijn tekst op Dotcom Radio afgelopen zondag:
Wekenlang verkeerden de onderhandelingen tussen Engeland en de EU in een impasse. Totdat Theresa May zich ermee begon te bemoeien en een doorbraak forceerde. Een vrouw met daadkracht? Welnee, gewoon een ordinaire kartelpoliticus die het op een akkoordje heeft gegooid met de Brusselse machthebbers.
De komende 8 jaar onderwerpt Engeland zich nog gewoon aan de EU-regelgeving, Engeland gaat 45 miljard betalen aan de EU en dat bedrag wordt mogelijk nog veel hoger en er is geen enkele concrete afspraak gemaakt over immigratie en een eind aan het open grenzenbeleid. Nigel Farage is woest over deze waardeloze 'soft Brexit'-deal en heeft al aangegeven dat een harde Brexit opnieuw bevochten moet gaan worden. Ik hoop dat Farage terugkeert in de politiek, want het alternatief ziet er niet best uit.
Theresa May's positie binnen haar Tory-partij wordt na het verkiezingsdebakel van 2017 met de dag zwakker en met een beetje pech valt haar regering en komen er nieuwe verkiezingen. De vrees is dat de marxistische Jeremy Corbyn met zijn Labour-partij dan gaat winnen en Brexit helemaal terug gaat draaien. En wie gaan die Corbyn dan in het pluche stemmen? Juist ja, die wereldvreemde millennials, die in 2016 nog te lamlendig waren om hun bed uit te komen om te stemmen voor of tegen Brexit, maar daarna wel massaal de straat op gingen om te protestesteren tegen een democratische beslissing en 'oude mensen' de schuld gaven. Ik houd mijn hart vast!
Of, zoals Paul Joseph Watson het verwoordt:
Mike
