Als bij toverslag duiken plotseling overal ter (westerse) wereld vrouwen op die seksueel geïntimideerd zijn geweest danwel worden. Actrices, secretaresses, docenten, studenten, maar vooral actrices, blijken bijna aan de lopende band seksueel geïntimideerd te worden. Het regent ineens oneerbare voorstellen en verkrachtingen. Professoren die aan studenten vragen ‘om eens met hen naar bed te gaan’, theater- en/of televisiemakers die hetzelfde vragen aan hun actrices (al dan niet in opleiding): overal waar mannen en vrouwen samenwerken – en dat is in de westerse wereld overal – blijken oneerbare voorstellen en verkrachtingen aan de orde van de dag. ‘Me too, me too, me too!’
Een believer zal zeggen: ‘Da’s omdat het nu pas bespreekbaar wordt. Jarenlang heeft het door witte mannen gedomineerde patriarchaat, dat minderheden en dus ook vrouwen onderdrukt, deze wantoestanden onder de mat kunnen vegen. Maar dankzij deze boude vrouwenstrijdsters komt de white male-dominantie van het vrouwonvriendelijke Westen misschien eindelijk ten einde!’
Een scepticus, zijnde iemand die een beetje kritisch probeert te denken, zal in zijn hoedanigheid van non-believer eerder het volgende poneren: ‘Kloppen al die aantijgingen wel? Wordt het kind hier niet met het badwater weggegooid? Bestaat de mogelijkheid dat vrouwenstrijdsters met een teveel aan fantasie en een tekort aan aandacht onterecht mannen beschuldigen? En zorgen die eventuele valse beschuldigingen niet voor schade, niet enkel aan de (vals) beschuldigde maar ook aan diens entourage?’
http://politiek.tpo.nl/2017/10/21/feminislam/
Sowieso een goed stuk. Hier nog wat treffende citaten:
Het gaat niet goed met het feminisme. Wegens een gebrek aan doelen om voor te vechten, hebben feministen hun pijlen de afgelopen jaren gericht op zaken waarvoor een zekere fantasie en veel creativiteit vereist zijn om ze te kunnen linken aan vrouwenemancipatie. Multiculturele westerse samenlevingen kregen aldus ‘intersectionaliteit’ op hun bord, naast de vaste ingrediënten: ‘patriarchaat’, ‘witte mannen van middelbare leeftijd’ en de meer aan de tijdsgeest aangepaste Rosie ‘We can do it!’ The Riveter met een hoofddoek.
Dát moet je de vrouwenstrijdsters van vandaag wel nageven, dat ze over veel fantasie en een gezonde portie creativiteit beschikken.
Een beetje christelijke inclusie + een beetje communistisch gelijkheidsdenken + een beetje geslachts- en culturele verschillenontkenning = derdegolf-feminisme.
De massa’s die vier eeuwen terug heksen de brandstapel op scandeerden en hun massahysterische overtuiging aldus botvierden, zijn vervangen door massa’s die heksen op de brandstapel scanderen en aldus hun overtuiging botvieren. Enkel de jaartallen zijn veranderd en de religieuze noemer onder de schandpalisering werd ingeruild voor een pseudo-ideologische. De rotte vrucht van de stervende feministenboom dient heden als vergoelijking van de massale beschuldigingen aan het adres van bij voorbaat verloren daders.
Moderne feministen die op de derde golf en de waan van de dag surfen, sluiten pacten met de duivel. Te lomp om te helpen donderen en te blind om het zonlicht in hun ogen te zien, ‘pikken ze wat interessants mee’ uit de leer van van een zevende-eeuwse krijger. Alsof de koran een shopping mall is, sociaalconstrueren de sirenen van het feminisme een sprookje waarvan de houdbaarheidsdatum zeer beperkt is. Zich verliezend in de zouteloze praatjes van welgebekte moslims, vegeteren de pseudo-feministen terwijl ze er zelf bijstaan.
En dat allemaal gebeurt, omdat het Westen geen verhaal meer heeft. Verloren gelopen in het labyrinth van de postmoderniteit vindt de westerse mens zijn eigen hoofd zelfs niet meer terug. Opgeslorpt door hedonisme, snel plezier en reclameslogans, ziet de avondlander niet dat de nacht intreedt.
Mike
