Quote:
Mike schreef:
"Op welke leeftijd is het kwaad definitief geschied?"
In zijn algemeenheid kun je zeggen dat je de basis legt tijdens je eerste 7 of 8 jaren.
Er begint me wat te dagen, ik kan me bijna niet meer voorstellen dat het toeval is. Mijn moeder is geboren in 1939 in voormalig Nederlands-Indië (als volledig blanke) en heeft dus de oorlog meegemaakt en tussen haar derde en haar zesde jaar in het Jappenkamp gezeten. Het rantsoen bestond al die jaren uit stijfselpap en wat rijst. Vel over been was ze, net als haar moeder (mijn oma) en haar zusje.
Ik lijk erg op mijn moeder qua uiterlijk en karakter. Nu heeft mijn moeder altijd wat: artritis, migraine, spierreuma, pseudo-jicht, ziekte van Graves (schildkierziekte), elk wondje gaat ontsteken, ze heeft steeds weer problemen en ontstekingen met haar gebit etcetera. Ook heeft ze veel meer rimpels dan haar leeftijd rechtvaardigt. Ik dacht vroeger: dat is ook mijn voorland, maar ik heb nooit wat en mijn huid (al verzorg ik hem goed) ziet er relatief jong uit.
Mijn oma is 99 geworden, en was echt NOOIT ziek. Mijn moeder's zus (ook in het Jappenkamp gezeten) heeft ook nooit wat, maar is zeven jaar ouder dan mijn moeder.
Nu trek ik dus de conclusie dat mijn moeder net de pech had dat ze in de cruciale periode van de eerste acht levensjaar zeer zeer zeer ondervoed is geweest. Mijn oma en m'n moeder's zus waren dat ook, maar waren ouder en hadden in de jaren daarvoor in Indië eten in overvloed gehad. Mijn vader had de oorlog in Nederland meegemaakt maar op een boerderij in Friesland en blaakte in 1945 van gezondheid. Hij was later ook nooit ziek. Ik ben dan wel dochter van m'n moeder, maar heb als kind relatief (want wel "gewoon" brood en aardappelen gehad) gezond te eten gehad. Ik was een magere spriet als kind dus m'n moeder probeerde me vet te mesten met volle melk, volle yoghurt en roomboter. Snoep en suiker kregen we weinig.
Nu heb ik dus waarschijnlijk de verklaring van de slechte gezondheid van m'n moeder en waarom ik die (hopelijk?) niet geërfd heb.
Ach....zo zielig voor mijn moeder