Ik herken dat helemaal, Lievergezond. Kan me precies vinden in wat je zegt. Hoe veel gelukkiger ben ik geworden nu ik weet over de elite, Agenda 21, degeneratie, chemtrails (die ik dagelijks in de lucht zie)? Of de veel te ziekmakende Demmink-affaire, en al die gruwelijke toestanden daaromheen? S.O.S Kinderdorpen? Vreselijk, verschrikkelijk, ik word er beroerd van. Ik noem het niet bij naam, niet omdat ik mijn kop in het zand steek, maar omdat ik dat als moeder gewoon niet uit de strot krijg. Als ik weer iets hoor over Syrie en Egypte denk ik meteen aan die arme, arme kindjes, en dan probeer ik een zwarte balk in mijn hoofd te plaatsen: want ik kan er niks mee. Ik moet het houden bij mijn eigen gezin, mijn eigen wereld, anders word ik gek. Ik luister geen nieuws, kijk geen journaal, probeer zoveel mogelijk alles te mijden omdat mijn hoofd anders te vol wordt.
Van mij mag je zeggen dat een leven met meer zielerust je leuker had geleken. Dat denk ik ook regelmatig! Zo "hoort" het denk ik ook, om zo'n leven te hebben, daar hebben we recht op. Maar blijkbaar is dat niet meer mogelijk in deze maatschappij. De mensen in dat dorpje leven gewoon hun leven, dat kun je ze niet kwalijk nemen. Ik was in mei in Pefki, Kreta. Totaal niet toeristisch. Voelde als een soort ontsnapping, heerlijk. Aan de andere kant vond ik het ook jammer, want ik wil niet het gevoel hebben te moeten ontsnappen aan mijn dagelijks leven. Heb voor het eerst zo'n gevoel gehad van ontsnapping, voorheen nooit ervaren omdat ik toen nog niet zo op de hoogte was van al die toestanden. Nooit met deze ogen gekeken naar de maatschappij. Als je niet oppast ga je altijd letten op wat je omgeving eet, hoe ze er uitzien, hoe ze zich gedragen, en ga je het vergelijken met de info die je hier op het forum krijgt. Daar moet je voor waken, tenminste, ik wel, anders beheerst het je leven.
Mike heeft zeker gelijk over de positieve alternatieven, helemaal mee eens. Alleen wordt het wel moeilijker omdat we met al die vreselijke informatie moeten leven. Flinke hindernis om te nemen, voor de een moeilijker dan de ander. En toch maar weer verder gaan met goede moed.