Onze hersenen, zo vreselijk interessant, waarom twee helften en niet één.
De linkerhelft en de rechterhelft. In feite hebben we twee breinen. Het ene deel denkt zoals wij gewend zijn te denken, in woorden en logisch. Het andere deel echter denkt in beelden en gevoelens.
De linkerhelft is verantwoordelijk voor praten, schrijven en begrijpen van de taal, deze helft denkt logisch en analytisch, het vereenzelvigt zich met de persoon waar zij bij hoort.
De rechterhelft daarentegen denkt in beelden, geluiden, ruimtelijke verhoudingen en gevoelens. Zij is betrekkelijk zwijgzaam maar wel zeer intelligent.
Het wezenlijke verschil tussen deze beiden is de manier van het verwerken van informatie. De linkerhelft verwerkt informatie na elkaar, terwijl de rechterhelft alles gelijktijdig verwerkt. Juist dit vermogen om het grotere verband te zien is voor ons van onschatbare waarde.
De beelden die worden voortgebracht laten ons vaak het ‘totaal-beeld’ zien en de manier ervaren hoe een ziekte in relatie tot gebeurtenissen en gevoelens ontstaat.
De rechterhelft doet meer, zij staat ook in verbinding met onze gevoelens. Dit kan ons helpen om tot genezing te komen. Op zich zijn emoties gezond, ze zijn een normale reactie op een bepaalde gebeurtenis in ons leven. Het is het onvermogen om belangrijke emoties te onderkennen en er uiting aan te geven dat een belangrijke factor speelt bij ziekten.
We missen duidelijke regels en tradities om emoties op een gezonde manier te uiten. We hebben geleerd om ons te beschermen tegen onaangename gevoelens, zoals angst, woede en verdriet. Maar sterke emoties vinden altijd een weg om tot uitdrukking te komen. Als zij niet als zodanig herkend en behandeld worden, kunnen zij zich uiten als pijn en ziekte.
We hoeven niet aan elke emotie die we voelen uiting te geven, maar de sterke, aanhoudende emoties moeten geuit of opgelost worden, omdat het ontkennen ervan kan leiden tot lichamelijke onevenwichtigheid en ziekte.
We hebben dus als het ware twee hersenhelften om een probleem op te lossen, dit maakt de mens uniek. Tegelijkertijd schept dit een ongekende mogelijkheid tot innerlijke strijd en wanneer het een innerlijke strijd wordt, is ons lichaam het strijdveld. Een langdurige innerlijke strijd is funest voor ons lichaam.
Net zoals bij elke geslaagde bemiddeling moet beide hersenhelften de kans krijgen om van zich te laten horen, om hun grieven, hun verlangens, hun behoeften en wat zij ook maar in het belang van vrede kan bieden, naar buiten kunnen brengen
Als zij verschillende talen spreken moet er een onpartijdige vertaler zijn die bereid is tot luisteren en voor beide partijen te spreken. En dat maakt onze verbeelding zo belangrijk, verbeelding is de taal van onze rechterhelft. De meeste begrijpen de linkerhelft, we gebruiken dit dagelijks maar onze rechterhelft zwijgt en juist door verbeelding heeft deze helft recht tot spreken, om haar behoefte naar voren te brengen.
Verbeelding maakt het ons mogelijk om in haar eigen taal met onze zwijgzame geest te praten. Verbeelding is een rijke, symbolische en uiterst persoonlijke taal en hoe meer wij tijd wijden aan het bestuderen en reageren van onze hersenen die hun eigen beelden oproepen, deze te sneller en effectiever we die zullen gebruiken om onze gezondheid te verbeteren.
Als we ziek zijn, hebben we tijd genoeg gehad om na te denken waarom we ziek zijn en wat we nodig hebben om beter te worden. Maar als we alleen met onze linkerhelft denken zal dit niet tot genezing leiden, luister daarom naar een ‘tweede’ mening van je andere hersenhelft.
Ons lichaam weet tenslotte het meest over onze gevoelens.
Verder ja, als je daar moeite mee hebt dan is David Icke eigenlijk nog moeilijker om naar te luisteren... door zijn engelse accent etc. daarbij weet ik zeker dat voor 'nieuwkomers' dit zo'n enorme berg informatie is, dat ze de helft niet eens kunnen begrijpen. Voor mij was het wat makkelijker want het waren veel puzzelstukjes die ik opeens in elkaar kon leggen, door zijn informatie. Maar het was inderdaad erg veel, ik weet niet hoe ik het had kunnen volhouden als ik een jaar terug was gegaan... toen ik lichamelijk er een stuk erger aan toe was.
