“Het toppunt was wel de tentoonstelling van Zanele Muholi, waarbij de bezoeker geacht werd geïnteresseerd te zijn in de luie spinsels van een verwende snol, alleen omdat ze uit Zuid Afrika komt, lesbisch en zwart is.”
Naar aanleiding van bovenstaande zin (door mij geschreven) besloot de directie van de Rietveld Academie mij en Stefan Ruitenbeek (Keeping it real art critics, KIRAC) vorige week van de academie te weren; een beslissing die uiteindelijk uitmondde in een openbare discussie op de Rietveld Academie.
Na afloop van de discussie werd ik op weg naar buiten door een meisje aangesproken. Ze had wel begrepen wat ik met mijn omschrijving van Zanele Muholi had bedoeld, maar zei dat het haar als zwarte vrouw toch had gekwetst. Ze wilde weten of ik dat begreep, en zo ja, waarom ik het dan toch zo had opgeschreven. Toen ik antwoordde dat ik het zo had opgeschreven omdat ik werkelijk geloof dat het waar is, riep ze tegen me uit: “Maar dan zeg je dus eigenlijk dat ik genaaid ben, want als ik het als kunstenaar wil maken, moet ik volgens jou ofwel getalenteerd zijn, óf ik val als een soort inclusiviteitsbewijs, een ‘token’, in de handen van een blanke curator met haar eigen agenda”.
Ik zei: “Ja, dat is zo, ik denk ook dat je genaaid bent, in die zin dat je zelf verantwoordelijkheid zult moeten nemen voor deze situatie.”
Wat ik daarmee bedoelde, is dat zij ‘genaaid’ is zolang zij haar kunstenaarschap ervaart als een patstelling waarvan zij het slachtoffer is, in plaats van het te zien als een verantwoordelijkheid die bij haar ligt. Er ís namelijk helemaal geen sprake van een patstelling. Het hebben van talent, en het zijn van een ‘token’, zijn absoluut geen tegengestelden maar vertegenwoordigen bovenal allebei een realiteit als het in onze samenleving op kunst-maken aankomt.
http://cult.tpo.nl/2018/02/20/token-en-talent-in-de-kunst-een-soort-ingebeelde-verlichting/
Goed stuk, van begin tot eind lezen!
Mike
