Wij zitten naast elkaar in deze oude benzineauto. Want iets anders kon ik op zo korte termijn niet versieren. Heb mijn phone daarvoor verruild aan de zoon van de garagehouder. Krijg binnenkort wel een andere. Huil niet, mijn lieve meid. Want zo kunnen ze ons ook niet opsporen. En straks zitten wij in Drenthe, waar mijn oma ons zal verbergen. Was het ik, die Abdullah op straat heb neergeschoten? Omdat hij voor mijn ogen met een elektro-prod een oude man mishandelde, die geen geld had voor de islambelasting? Was het echt mijn hand die de revolver vasthield? Omdat ik het gewoon niet meer kon verdragen hoe dat moslimtuig iedereen zo maar meent te kunnen tiranniseren en terroriseren? En overal mee wegkomt?
Twee nachten geleden gedroomd van kerkklokken en een zonnig dorpsplein waar mensen een feest hielden, met een kermis, en een biertap in een feesttent. En waar jongens en meisjes met elkaar dansten op de muziek van een accordeon. Dingen die nu allang verboden zijn. Geen kerkklokken, geen muziek, geen bier en geen dansen meer. Want dat is kwetsend, onrein en aanstootgevend in de ogen van het tuig. En daarom ook in de ogen van de Brusselse regering. Maar straks zal oma ons illegaal gemaakte bessenwijn te drinken geven en zal ik voor jou de oude liederen zingen van ons volk, die mijn opa mij heeft geleerd. Straks zal ik jou vertellen van mijn ouders. Hoe mijn vader op een nacht werd opgehaald en nooit meer terug is gekomen. En hoe mijn moeder is gedeporteerd naar een arbeidskolonie in Frankrijk.
https://ejbron.wordpress.com/2018/10/12/dystopie/
Mike
