Mike stipt hier een goed punt aan. Je eetpatroon wordt namelijk voor een groot deel bepaald door de samenleving, en dat begint al als baby. Daar wordt je letterlijk met de paplepel ingegoten dat je moet eten wat je aangeboden krijgt door de mensen die het beste met je voor hebben. Als je je paphapje weigert, weiger je je moeders liefde, tenminste, zo voelt zij dat, en ze zal er alles aan doen je te laten eten. Als je stout bent moet je zonder eten naar bed, of krijg je geen toetje, en als je lief bent of pijn hebt krijg je een snoepje.
Zo ga je eten associëren met straf en beloning, met liefde en met troost. Dat gedrag sleep je de rest van je leven met je mee en je kunt je er nauwelijks aan ontworstelen. Ik heb een overbezorgde, liefdevolle, doch dominante moeder. Zelf kan ik een koppig stijfkopje zijn. Als kind weigerde ik dan ook eten en drinken als m'n moeder over mijn grenzen ging. Zó erg, dat ik toen ik twee was in het ziekenhuis ben opgenomen en vastgebonden in bed, waar ze me dwongen te eten en te drinken. Vind je het gek dat ik anorexia kreeg toen ik 17 was? Eten weigeren was nog steeds het enige waarmee ik tegen m'n moeder op kon, waarin ik me sterk kon voelen. Natuurlijk heb ik dat veel te ver doorgevoerd, dat weet ik ook wel, maar ik kon niet stoppen.
Hoewel ik al veel beter met m'n eetprobleem kan omgaan en ik het heb kunnen ombuigen tot een relatief gezond voedingspatroon, voel ik nog steeds de druk van mijn omgeving. Als je op een feestje de (ongezonde) hapjes weigert die de gastvrouw "liefdevol" heeft klaargemaakt, wordt dat gezien als onbeleefd en de gastvrouw zal beledigd zijn. Dus hoewel het mijn neiging is nee te zeggen tegen de appeltaart en de toasties, vind ik toch een goede middenweg om de gastvrouw niet af te stoten en niet buiten de groep te vallen, maar waardoor ik toch ook mezelf te vriend hou.
Joey, misschien is jouw neiging en lust tot ongezond schranzen wel geboren uit het feit dat je als baby/kind eten werd onthouden als je je niet gedroeg zoals je omgeving van je verlangde. En wil je dat nu inhalen nu niemand je meer iets kan maken. Probeer je daar overheen te zetten, probeer meer van jezelf te houden. Als je van jezelf houdt gun je jezelf het beste voedsel, dan ga je geen rotzooi naar binnen schuiven maar zorg je ervoor dat je lekker, gezond en kwalitatief hoogstaand voedsel neemt. Als je zo kunt redeneren dan zul je oneindig meer genieten van een volkorenboterham met roomboter en oude kaas (ik noem maar eens een voorbeeld) dan van een zak patatje oorlog en een fricandel.
Maar gedragsverandering is het moeilijkste wat er is, de keus is echter wel aan JOU!
Natuurlijk smaakt niks je als je verkouden bent, probeer toch wat gezonds binnen te krijgen, het hongergevoel komt vanzelf weer terug als je beter bent. Dan kun je de draad weer oppakken.
Veel sterkte!