Понять природу современных процессов в обществе невозможно без понимания природы человека. Как не стать на путь погибели, как научиться разделять агнцев и козлищ и что такое дуализм человечества – этому посвящена первая часть исследования русского философа Александра Дугина.
tsargrad.tv
Kan iemand bovenstaand artikel.in het Russisch even door de vertaalmachine gooien? Het lukt mij niet op mijn mobiele telefoon om een blok te maken van de hele tekst en deze te kopieren.
Mike
De richtlijn van Dugin: Het antropologische probleem in de eschatologie
Het is onmogelijk de aard van de hedendaagse maatschappelijke processen te begrijpen zonder de aard van de mens te begrijpen. Hoe niet te vervallen in het pad van de vernietiging, hoe te leren de lammeren en de geiten te scheiden en wat het menselijk dualisme is - dit is het eerste deel van de studie van de Russische filosoof Alexander Dugin.
De kwestie van de mens
In onze tijd wordt het steeds duidelijker dat de mens zelf, zijn bestaan, ter discussie staat. Tegelijkertijd wordt het duidelijker dat we in een kritiek, uiterst kritiek moment in de geschiedenis leven, en het is mogelijk (en zelfs waarschijnlijk) dat we in de eindtijd leven.
Epidemieën en oorlogen decimeren miljoenen mensenlevens. De wereld staat op de rand van een nucleaire oorlog, die, eenmaal begonnen, het bestaan van de mensheid zou kunnen beëindigen.
Tegelijkertijd worden de horizonten van de postmenselijke toekomst duidelijker in de filosofie en de wetenschap. De singulariteitstheorie, de overdracht van het initiatief aan de kunstmatige intelligentie, de vooruitgang in de genetische manipulatie, de verbeteringen in de robotica, de pogingen om mens en machine samen te voegen (de creatie van cyborgs) - dit alles stelt het bestaan zelf van de mens ter discussie en stelt voor deze bladzijde van de geschiedenis om te slaan en definitief het tijdperk van het posthumanisme, het transhumanisme, binnen te gaan.
In een dergelijke situatie is het uiterst belangrijk de antropologische kwestie opnieuw en in alle ernst aan te pakken. Als de mens op het punt staat uit te sterven, te vernietigen, fundamenteel en onomkeerbaar te muteren, wat is hij dan nog? Wat was hij? Wat is zijn essentie en zijn missie? Door de grens te benaderen kan de mens zijn eigen vormen beter beoordelen en zo zijn essentie, zijn eidos, kennen.
Een dergelijke herziening kan op veel verschillende manieren plaatsvinden. Het hangt allemaal af van het oorspronkelijke standpunt. Elk wetenschappelijk of ideologisch paradigma gaat uit van zijn eigen structuren. In dit document willen wij de mens vooral begrijpen in de context van de christelijke eschatologie. Maar om te verduidelijken hoe de christelijke leer de mens, zijn natuur en zijn bestemming in de laatste tijden voorstelt, is het nodig eerst een uitstapje te maken naar een meer algemene kwestie - de religieuze antropologie in het algemeen.
Video
Het dualisme van de mensheid bij het Laatste Oordeel
Het einde van de wereld wordt in de christelijke traditie (en ook in andere versies van het monotheïsme) uitvoerig beschreven. Het hoogtepunt van de wereldgeschiedenis is het moment van het Laatste Oordeel. En hier ontmoeten we een belangrijk kenmerk van de eschatologische antropologie - het dualisme, de uiteindelijke verdeling van de mensheid in twee groepen, voorgesteld door de beelden van lammeren (runderen, kudde - πρόβατον) en bokken (ἔριφος). De lammeren zijn de uitverkorenen die een goed antwoord krijgen bij het Laatste Oordeel. De geiten zijn de verdoemden, gedoemd tot eeuwige ondergang. De lammeren gaan naar rechts, naar de redding, de bokken gaan naar links, naar de verdoemenis.
Het Evangelie van Matteüs beschrijft deze verdeling als volgt:
31 En wanneer de Zoon des mensen komen zal in Zijn heerlijkheid, en al de heilige engelen met Hem, dan zal Hij zitten op den troon Zijner heerlijkheid.
32 En voor Hem zullen al de volken vergaderd worden, en Hij zal ze van elkander scheiden, gelijk de herder de schapen van de bokken scheidt.
33 En Hij zal de schapen tot Zijn rechter hand zetten, maar de bokken tot Zijn linker hand.
34 Alsdan zal de Koning zeggen tot degenen, die tot Zijn rechter hand zijn: Komt, gij gezegenden Mijns Vaders! beërft dat Koninkrijk, hetwelk u bereid is van de grondlegging der wereld.
35 Want Ik ben hongerig geweest, en gij hebt Mij te eten gegeven; Ik ben dorstig geweest, en gij hebt Mij te drinken gegeven; Ik was een vreemdeling, en gij hebt Mij geherbergd.
36 Ik was naakt, en gij hebt Mij gekleed; Ik ben krank geweest, en gij hebt Mij bezocht; Ik was in de gevangenis, en gij zijt tot Mij gekomen.
Mattheüs 25: 31-36
Deze formulering suggereert dat er verdeeldheid is tussen naties (πάντα τὰ ἔθνη), maar de traditie interpreteert het als een verdeling tussen mensen op een dieper - ontologisch - principe. Schapen zijn degenen wiens natuur goed blijkt te zijn. De bokken - en hier een duidelijke verwijzing naar het Hebreeuwse ritueel van het uitwerpen van de zondebok - zijn degenen die beslist de kant van het kwaad zijn opgegaan.
Eschatologie ziet het einde van de menselijke geschiedenis dus niet als een eenheid, niet ex pluribus unum, maar juist als een splitsing, een bifurcatie, een fundamentele splitsing.
De mensheid wordt in het Laatste Oordeel volledig en onomkeerbaar gescheiden. Het resultaat van zijn bestaan in de tijd is de verdeling in twee groepen, die in deze gespleten toestand de eeuwigheid binnengaan. Dit is niet langer een stadium, geen tussenpositie, maar juist een onomkeerbaar einde. Het einde van de mens is de absolute en onherroepelijke beslissing van God bij het Laatste Oordeel.
Zo stelt de eschatologie strikt dat het omegapunt voor de mensheid haar splitsing zal zijn, haar verdeling in schapen en bokken. Op de verdoemden zullen - als zondebokken - symbolisch alle zonden van de mensheid worden gelegd, en als zodanig zullen zij worden gescheiden van de rest, wier zonden daarentegen door de goddelijke genade zullen worden vergeven.
Video
De bijzondere eenheid van de Kerk
Dus, het einde van de mens zal zijn tweedeling zijn. De Bijbelse traditie begint de menselijke geschiedenis met Adam en het Paradijs. De mens werd als één geschapen, en zijn verdeling in man en vrouw (schepping van Eva) was de opmaat tot de zondeval en verdere versplintering. Het eindresultaat van het hele historische proces zal het Laatste Oordeel zijn. Men kan zeggen dat de algemene vector van de geschiedenis overgaat van eenheid naar dualiteit.
Deze christelijke leer is gebaseerd op het feit dat in de laatste fasen van de heilige geschiedenis het proces van de zondeval werd overwonnen door het vrijwillige offer van de Zoon van God, Christus, die - maar op een ander ontologisch niveau - de oorspronkelijke eenheid herstelde en het verstrooide volk verenigde in een nieuwe eenheid - de Kerk van Christus. De eenheid van de Kerk herstelt de eenheid van Adam en verandert dat deel van de mensheid dat bij het Laatste Oordeel zal worden gerekend tot de schapen, de kudde van Christus.
Maar die eenheid is niet mechanisch. Het is niet het resultaat van het optellen van alles. Alleen de geredden zijn opgenomen in de eenheid en heelheid (katholiciteit) van de Kerk, wat wordt benadrukt in het Credo ("Ik geloof...in de ene heilige katholieke en apostolische Kerk"). De gelijkenis van het Evangelie over de genodigden voor het huwelijksfeest vertelt hierover: "Velen zijn uitgenodigd, maar weinigen uitverkoren" (Matteüs 22:14).
De eenheid van de Kerk bestaat immers uit de gemeenschap van de uitverkorenen - de heiligen, de geredden, zij die Christus hebben aanvaard en tot hun laatste adem trouw zijn gebleven aan die keuze. De zondaars zullen het koninkrijk van God niet beërven, maar worden uitgeworpen. Zij hebben geen aandeel in het "volgende tijdperk". Hun lot is de totale ondergang, het zinken in de afgrond. Daarom omvat de eenheid van de kerk niet degenen die zich vrijwillig van de kerk hebben afgescheiden.
De zondebok
Het evangeliebeeld van de scheiding in schapen en bokken moet nader worden bekeken. Er is hier duidelijk een verwijzing naar het ritueel van het oudtestamentische offer, waarbij één dier (schapen en stieren) werd gescheiden van de offerdieren om de "zondebok" te worden (Hebreeuws voor "azazel" - עֲזָאזֵֽל; de uitdrukking לַעֲזָאזֵֽל is letterlijk "voor volledige verwijdering"). In de Septuagint werd deze uitdrukking vertaald als ἀποπομπαῖος τράγος, in het Latijn caper emissarius.
Het boek Leviticus geeft deze beschrijving van Aaron's offer:
21. En Aäron zal zijn beide handen op de kop van de levende bok leggen, en hij zal daarop al de ongerechtigheden van de kinderen Israëls en al hun zonden belijden, en hij zal ze op de kop van de bok leggen, en hij zal haar met een boodschapper in de woestijn wegzenden:
22. En de bok zal al hun ongerechtigheden dragen in het ondoordringbare land; en hij zal de bok wegzenden in de woestijn.
Evangelie van Matthew. Ch. 22:14
(uit het Grieks vertaald)
21 En Aaron zal zijn handen leggen op het hoofd der levende hersenschimmen, en zal daarop al de ongerechtigheden der kinderen Israels, en al hun ongerechtigheden, en al hun zonden verlossen, en zal ze leggen op het hoofd der levende hersenschimmen, en zal het zenden in de hand van een man, die gereed is in de woestijn.
022 En de chimera zal hun ongerechtigheden op zich nemen in een land zonder vorm, en zal de chimera naar de wildernis sturen.
(stukje tekst wat niet herkend wordt)
וְסָמַךְ אַהֲרֹן אֶת־שְׁתֵּי [יָדֹו כ] (יָדָיו ק) עַל רֹאשׁ הַשָּׂעִיר הַחַי וְהִתְוַדָּה עָלָיו אֶת־כָּל־עֲוֹנֹת בְּנֵי יִשְׂרָאֵל וְאֶת־כָּל־פִּשְׁעֵיהֶם לְכָל־חַטֹּאתָם וְנָתַן אֹתָם עַל־רֹאשׁ הַשָּׂעִיר וְשִׁלַּח בְּיַד־אִישׁ עִתִּי הַמִּדְבָּרָה׃
וְנָשָׂא הַשָּׂעִיר עָלָיו אֶת־כָּל־עֲוֹנֹתָם אֶל־אֶרֶץ גְּזֵרָה וְשִׁלַּח
Bij andere gelegenheden werd de "zondebok" van een klif gegooid. Dit ritueel resoneert duidelijk met het evangelieverhaal over hoe Christus een demon in het land van de Gardarins genas door de demonen op te dragen uit hem te komen en een nabijgelegen kudde varkens te bewonen. De demonen gehoorzaamden, en toen snelde de kudde naar de afgrond en viel in de afgrond. In dit geval was de rol van de zondebok die van een kudde varkens, die de zonden op zich nam waarvoor de demonische man leed.
Volgens de traditie werd een stuk rode wol aan de geit gebonden om hem naar de woestijn te sturen. De priester van het Oude Testament scheurde er een deel van af als de geit door de stadspoorten ging, en hing het in het openbaar op. Als God het reinigingsoffer aanvaardde, zou het kleed op wonderbaarlijke wijze wit worden.
Het is belangrijk op te merken dat de zondebok juist gescheiden was van de offerdieren, die als zuiver werden beschouwd, en dat hij een speciaal offer vertegenwoordigde. De complexe symboliek van de zondebok associeerde hem met de gevallen engel Satan, maar bleef volledig binnen de structuur van het Joodse monotheïsme. In het apocriefe boek van Henoch (Boek van Henoch hoofdstuk 8:1) komt Azazel voor als de naam van één van de "gevallen engelen".
In het oude Griekenland werd een soortgelijk ritueel geassocieerd met de rituele executie van de misdadiger die de zonden van de gemeenschap wegnam (φαρμακός, κάθαρμα, περίψημα). Hierin kunnen we waarschijnlijk echo's herkennen van de oude cultussen van Dionysus (de Franse filosoof René Girard baseerde zijn filosofische systeem op een analyse van de zondebokfiguur. De zondebok (Le Bouc émissaire, 1982. Parijs: Grasset; Russische vertaling: Girard R. Scapegoat. SPb: Ivan Limbach Publishers, 2010; Ibid. Geweld en het heilige. Moskou: Novoye Literaturnoye Obozreniye, 2010; Ibid. Ik zie Satan vallen als de bliksem. M.: Uitgeverij van het Bijbels en Theologisch Instituut van St. Andrews, 2015).
Hier moet worden benadrukt dat het uiteindelijke lot van de mensheid bij het Laatste Oordeel haar verdeelt in een voor God welgevallig offer (schapen, en het is geen toeval dat het lam Christus zelf symboliseert), en degenen die worden weggestuurd, afgescheiden, afgesneden, wegvallen van de hoofdkudde (de mensheid). De bokken zijn niet aangenaam voor God, zijn niet aanvaardbaar voor Hem, en worden daarom verworpen - vergaan zonder rust in de woestijn of vallen in de afgrond.
Het verhaal van de twee kinderen van Adam (de eenheid van de mensheid) Abel en Kaïn kan hier in herinnering worden gebracht. Het offer van Abel wordt aanvaard en dat van Kaïn verworpen. De schepping van Eva (de verdeeldheid van de mens), die leidt tot het eten van de verboden vrucht van de boom van de kennis van goed en kwaad (opnieuw de dualiteit tegenover de eenheid van de levensboom) en de geboorte van Kaïn en Abel (het verhaal van de eerste moord) zijn alle eerste prototypes van het einde van de menselijke geschiedenis, het laatste offer bij het Laatste Oordeel.
Zo wordt aan het einde van de wereld de dualiteit van de mensheid, gemanifesteerd in haar onomkeerbare verdeeldheid, volledig expliciet, expliciet, maar impliciet begint deze verdeeldheid al in het paradijs.
t.me
