Groot gelijk en heb je ook helemaal niet nodig (en anders bel je mij maar ;-) ) Ik denk dat ze volgens hun DSM bijbel echt iedereen kunnen diagnosticeren. Dat vind ik gevaarlijk omdat degenen met een kritische houding t.o. de overheid (die zelf onbetrouwbaar is) dan dus zomaar opgesloten zou kunnen worden.
Dit artikel heb ik jaren geleden al eens gelezen en het maakte zo'n indruk op me. Nog steeds vind ik het een goed stuk.
In de psychiatrie worden diagnoses gesteld van deze problemen en worden ze behandeld alsof het uitsluitend om kleine narcistische geïsoleerde individuen gaat die in de ruimte ronddrijven zonder enige relatie met het sociale universum of met de aarde waarop wij leven. Niet één van de naar schatting 360 diagnoses van de 'bijbel' van de psychopathologie legt enig verband tussen onze emotionele stoornissen en de toestand in de wereld. In plaats daarvan wordt het menselijk lijden in de conventionele psychologie en psychiatrie gereduceerd tot een enorme hoeveelheid ziektebeelden en wordt de gestage toename van deze 'mentale stoornissen' in onze tijd gedocumenteerd. Deze statistieken vertellen ons dat wereldwijd ongeveer 100 miljoen mensen aan depressies lijden en dat elke volgende generatie depressiever is dan de vorige. Miljoenen mensen krijgen te horen dat ze aan één of meer fobieën of aan ernstige angststoornissen lijden. Steeds meer kinderen op steeds jongere leeftijd krijgen te horen dat zij aan geestelijke stoornissen lijden die ooit uitsluitend voor volwassenen waren gereserveerd.
In het artikel zegt Miriam Greenspan ook dat lijden bij het leven hoort.
Emotioneel lijden betekent niet dat we ziek zijn. Het betekent dat we leven: dat we leven in een beschadigde en schadelijke sociale omgeving en dat we worden uitgedaagd ons lijden te gebruiken om verandering te bewerkstelligen. Verdriet ontstaat omdat we niet alleen zijn: datgene wat ons met anderen en met de wereld verbindt, kan ons ook intens verdriet doen. Door over ons verdriet te rouwen, kunnen we genezen en onszelf geestelijk vernieuwen. Verdriet vormt een heilig, bevrijdend proces waardoor onze empathie en ons medeleven worden ontwikkeld. Bevrijdend verdriet, waarmee ik bedoel verdriet dat wordt gerespecteerd en dat aandachtig, op zijn eigen unieke wijze, zijn loop mag hebben, brengt ons tot een overweldigende dankbaarheid. Als we volledig rouwen om wat we hebben verloren, ontdekken we opnieuw wat we werkelijk hebben. We kennen onze zegeningen en we zijn dankbaar. Dat is de alchemie van het verdriet.
We lijden aan emotiefobie. Elke emotie die we voelen moet weggewerkt worden. Het is manier van kijken die gecreëerd is en als we iets voelen wat we niet willen moet ik er een pilletje voor krijgen.
Naar mijn mening is depressie onverwerkte, chronische wanhoop. Dat is wat er gebeurt wanneer de wanhoop zich chronisch in het lichaam nestelt. Dit wil niet zeggen dat depressie geen ernstige bedreiging is van de psychische gezondheid, of dat serotonine geen enkele rol speelt. Het probleem is dat onze opvatting van depressie als een gematerialiseerde, ziekmakende, strikt biochemische aandoening ons blind maakt voor wanhoop als emotie die we dienen te respecteren. Dit maakt de kans op verwerking kleiner. We verdoven wat we niet kunnen verdragen. Maar wanhoop brengt - evenals verdriet en angst - belangrijke informatie over die we missen als we hem met chemische middelen verdoven. De wanhoop dwingt ons onze illusies en onze mislukkingen onder ogen te zien. Hij dwingt onze blik niet af te wenden van de duistere kant van de menselijke natuur en de schijnbaar onoverwinnelijke problemen die als gevolg hiervan ontstaan. De wanhoop daagt uit in de duisternis aanwezig te zijn, je hart te openen voor het ondraaglijke en door dit te doen, roept zij ons op tot verandering in plaats van tot 'aanpassing'. Als we ons hart openzetten voor de mondiale wanhoop, worden we opgeroepen de verdoofde opvatting dat alles zijn gewone gangetje gaat, te overstijgen en ons daarentegen in te zetten voor het creëren van een humanere wereld voor onze kinderen en kleinkinderen.
De collectieve psychische verdoving:
In de Westerse post-industriële samenleving vormen het verlies van de verbondenheid met de natuur, de verwoesting van het milieu en de verlammende effecten van de patriarchie de grotendeels genegeerde context van onze duistere emoties. Onze geest wordt in toenemende mate door deze emoties beheerst, maar wij hebben nog steeds geen oog voor de inherente wijsheid ervan. Vanaf de middelbare scholen tot aan het Pentagon, vanaf het Midden-Oosten tot in Londen zien we geen emotionele alchemie, maar psychische verdoving in combinatie met gewelddadig handelen vanuit onverdraaglijke emoties. In het Midden-Oosten vechten Israëli's en Palestijnen - twee volkeren die chronisch in de rouw zijn - om hetzelfde stuk land. Hierbij creëren ze collectieve trauma's die de mogelijkheden voor een vreedzame co-existentie vernietigen. Elke zelfmoordaanslag, elke invasie in Palestijns grondgebied maakt het moeilijker voor deze verwanten in de menselijke familie het bevrijdende rouwproces te ontdekken. Door deze rouw zouden hun respectievelijke standpunten worden verruimd. Ze blijven echter op tragische wijze in hun slachtofferrol vast zitten. Over de hele wereld vinden onverdraaglijk verdriet, angst en wanhoop een uitlaatklep in geweld, vooral daar waar geritualiseerde vicieuze cirkels van wraak de uiting en oorzaak vormen van steeds meer traumatisch verdriet, angst en wanhoop.
Grote wolken van onverwerkte, duistere emoties kwellen de wereld op dit moment en worden in één of andere vorm collectief op ieder van ons overgebracht. De 'gevoeligen' onder ons - meestal vrouwen en kinderen - zijn 'dragers' van deze emoties. Veelal onbewust huisvesten zij deze duistere emotionele energie in hun lichaam. Daardoor lopen zij het risico lichamelijke of geestelijke kwalen te krijgen. Anderen worden tot verdoofde 'toeschouwers' van de duistere emoties in zichzelf en hun omgeving, zij leren zichzelf de algemeen gangbare methode aan van emotionele afsluiting. Wanneer we op deze wijze afstand nemen van onze emoties gaan we geestelijk dood. Het draagt bij aan interpersoonlijke impasses en geweld. Daardoor falen we in moreel opzicht en kunnen we niet langer empatisch reageren op het menselijk lijden en op de vernietiging van de aarde.
http://members.quicknet.nl/r.zoetelief/Ode%20-%20De%20wereld%20doet%20pijn.htm
