Een interessant artikel, dat zeker. De auteur lijkt echter te suggereren dat zo'n beetje iedere populaire artiest mind controlled is.
Zo noemt hij tussen neus en lippen door Cypress Hill. Als deze hiphop-groep al onderdeel heeft uitgemaakt van het spel, dan geldt dit uitsluitend voor hun eerste twee albums. Deze bevatten zeer catchy soul- en blues-grooves en gaan over hasj en wiet roken, politie-agenten dissen en dodelijke strijd tussen de East Side en West Side van LA. Ook zie je in hun artwork schedels terug.
Vanaf de derde plaat, Temple of Boom, verandert de sound echter. De band wordt volwassen en keert zich tegen onderlinge strijd en pleit voor eenheid en echtheid. De sound wordt minder licht en ineens wordt gebruik gemakt van klassiek. In de track Strictly Hip Hop zegt B-Real: I never rapped on no R&B record and I never will. En hij heeft woord gehouden, terwijl iedere andere populaire rapper inderdaad meerapt op allerlei populaire en hitgevoelige deuntjes.
De band uit zich met elk album volwassener en intelligenter, terwijl wat moet doorgaan voor 'rap' en 'hiphop' juist de dommigheid en bekrompenheid zelve is. Cypress Hill is ook een van de vernieuwendste hiphop-groepen geweest. Experimenteren met soul, jaxz, blues, klassiek en zelfs metal is hen niet vreemd en je hoort het allemaal, keurig gejat, terug bij andere, minder getalenteerde 'studio gangstas', zoals ze door Cypress Hill worden genoemd. De band scoort hier en daar nog wel een bescheiden hitje, maar verdwijnt grotendeels naar de achtergrond. Kennelijk toch niet bruikbaar genoeg voor de business.
Public Enemy wordt ook in het artikel genoemd. Chuck D. en Professor Griff en al.die lui wezen je op Fear of a Black Planet en zongen Don't Believe the Hype en Fight the Power. Professor Griff is vandaag de dag een activist die veel zinnige dingen te melden heeft over de satanische muziekindustrie en over de powers-that-be en hierin geen enkel blad voor de mond neemt. Het zijn underground-artiesten geworden, die geen kans meer krijgen om hun boodschap via MTV of andere populaire kanalen te verspreiden.
Rage Against the Machine wordt eveneens vermeld. Deze band heeft geheel op eigen kracht hun succes behaald. Hun boodschap is zeer sociaal-kritisch. Hoewel ze neigen naar marxisme is ook wat zij te melden hebben intelligent en doorspekt met een flinke portie rockende agressie, waarmee ze hun bandnaam eer aan doen. Ook zij verdwenen al snel naar de achtergrond.
The Black Crowes zie ik ook terug in het rijtje. Ik hoor niets kwaads terug in hun muziek. Gewoon goed uitgevoerde, relatief lichte 70s rock met prima teksten.
Dit neemt niet weg dat er wel allerlei voorbeelden worden genoemd die volgens mij wel kloppen. Intuitief keerde ik me altijd al af van dit soort 'artiesten'. Op het moment dat ze rare makeup of maskers gaan dragen en er duistere klanken en symbolen aan te pas komen, moet je alert en wantrouwend zijn. Maar dat was ik altijd al. Ik heb nooit iets gehad met Black Sabbath, Slayer, gangsta rap, Marilyn Manson, Korn en hedendaagse popartiesten als Lady Gaga, Madonna, Katy Perry, Beyonce, Rihanna etc.
Mike