Ik irriteerde me weer eens aan de schreeuwende koptekst v d
televaag en deze keer over Jürgen Conings de militair.
We moeten allemaal geloven dat hij op jacht is naar van viroloog van Ranst nou ik heb mijn twijfels over het officiële verhaal.
Er is veel
steun voor hem en in Facebookgroep "als 1 achter jürgen" lees ik deze visie:
Een militair, wiens nieuwe fitnesszaak op de fles dreigt te gaan door corona maatregelen, uit een paar bedreigingen, schrijft afscheidsbrieven, en verdwijnt. (al dan niet met gestolen wapens).
Deze militair die aan verschillende uitzendingen heeft deelgenomen, die zich jaren ingezet heeft voor zijn land wordt nu opgejaagd als staatsvijand nummer 1, de media heeft hem reeds veroordeeld als terrorist.
het bizarre aan het ganse verhaal is dat officieel het federaal parket, dat de jacht op korporaal Jürgen Conings coördineert, nog niet bepaald heeft voor welke feiten de militair zou kunnen vervolgd worden.
zelf sta ik hier nu even bij stil, want ook ik heb, zoals zoveel militairen, deelgenomen aan operationele uitzendingen, ook ik gebruik zoals zovelen soms straffe taal om mijn standpunten te duidelijk te maken en te verdedigen, ook ik heb zoals zovelen een afkeer aan de dictatuur van Van Ranst. Ook ik heb een afkeer, zoals zovelen, aan de onbekwame politieke leiders in België.
elke militair, maar dan ook elke militair, betaald per uitzending een prijs, een mentale prijs, hoe klein ook. Telkens als je op uitzending wordt gestuurd naar crisis gebieden wordt je aldaar geconfronteerd met extremen van armoede, ellende & geweld, en dit laat een indruk na. De omstandigheden waarin je uitgezonden wordt zijn vaak wazig, er is geen front als dusdanig, de man die jou vandaag omhelst vuurt morgen mss een raket af op je compound. De jongen die jou aan de poort begroet gooit de dag nadien stenen naar je auto. De vijand heeft geen herkenbaar uniform meer, iedereen die je ziet kan slechte bedoelingen hebben.
En dan kom je thuis, na vier, zes of negen maand van afwezigheid, en je merkt op dat er zoveel in je eigen land veranderd is, je moet opnieuw leren samenleven met je partner, je verschiet van de prijzen van benzine en levensmiddelen die zijn omhoog geschoten. je moet een soort van detox periode door, en deze detox duurt per extra zending langer en langer.
Maar sommige dingen blijven hangen, what you have seen can not be unseen, what happened can not unhappen. Je bent op jezelf aangewezen hoe je met deze dingen omgaat, en bij de meeste lukt dit aardig, maar bij sommigen onder ons lukt dit niet.
Onze multiculturele samenleving helpt ons ook niet echt bij het verwerken van onze zendingen, het volk wat we in hun eigen land misdaden zagen plegen, het volk wat ons in hun eigen land onder vuur nam, zien we plots bij ons in de straten, er gebeuren aanslagen/aanvallen in je eigen land, allah akbar, agenten worden neergeschoten allah akbar, Rellen in Brussel en Luik, allah akbar, is het dan niet verwonderlijk dat sommigen van ons radicaliseren op basis van hun eigen ervaringen en tevens uit angst dat wat ze in die landen gezien en beleefd hebben naar bij ons zou kunnen overwaaien voor zover dit al niet het geval is......
Deze collega's, deze mensen die met dit soort problemen kampen, dienen niet op een lijst van geradicaliseerde gezet te worden, deze collega's hebben gespecialiseerde hulp en begeleiding nodig, in eerste instantie door hun eigen collega's en chefs en in tweede instantie door gespecialiseerde hulpverleners.
Het is wraakroepend dat deze collega's aan hun lot overgelaten worden, dat ze op lijstjes gezet worden en dat er verder niets gebeurd, tot zo een collega er helemaal eronder door gaat, dan gaan we een ongeziene klopjacht organiseren. We kunnen geld uitgeven om islam radicalisatie tegen te gaan maar we kunnen geen geld uitgeven om geradicaliseerde mensen te helpen die zich zo ingezet hebben voor hun land. België schaam u diep!
Dus ja ik steun jurgen, en hoop ten zeerste dat iedereen hier levend uit gaat komen.
Wim "Twolf" De Meyer
Adjt (OR-8) op rust