Vanwege de betaalmuur van FD heb ik een gratis account aangemaakt, waardoor ik toegang krijg tot 5 artikelen. Hier het bewuste artikel:
Als het waar ‘voelt’, dan is het waar, in onze geesteloze 'emocratie'
Zelfs vooraanstaande Amerikaanse kranten laten zich in de valkuil van de sociale media zuigen, constateert columnist Niall Ferguson.
Wij leven niet langer in een democratie. We leven in een ‘emocratie’, waar emoties zwaarder wegen dan meerderheden en gevoelens belangrijker zijn dan de rede. Hoe sterker je gevoelens – hoe beter je in staat bent in vurige woede te ontsteken – des te meer invloed heb je. En gebruik nooit woorden als je het ook met emoji’s af kunt.
Er was een tijd dat een beroep op emoties in plaats van op feiten voorbehouden was aan populistisch rechts. Maar inmiddels maken beide partijen zich schuldig aan ‘waarheidsachtigheid’, het gebruik van ideologisch handige argumenten die niet helemaal waar zijn. Vorige week confronteerde presentator Anderson Cooper van het CBS-programma 60 Minutes het 29-jarige Congreslid en sociale-mediafenomeen Alexandria Ocasio-Cortez met enkele van haar talrijke feitelijke vergissingen. Ze antwoordde als een rechtgeaarde emocraat: ‘Ik denk dat veel mensen zich meer zorgen maken over precies, feitelijk en semantisch correct zijn dan over moreel gelijk hebben.’
Stortvloed
Hoe schadelijk emocratie is, werd het afgelopen weekend duidelijk toen de volgende krantenkoppen verschenen: '‘Het ging er smerig aan toe': indiaanse trommelaar vertelt over zijn ontmoeting met tieners met Make America Great Again-petjes'. En ‘Jongens met MAGA-petjes belagen oudere indiaan tijdens mars van inheemse bevolking’. De eerste stond in The Washington Post, de tweede in The New York Times. De berichten waren bedoeld om een stortvloed van emoties op te roepen. En met succes.
Maar eigenlijk gebeurde het volgende. Een groep jongens van de Covington Catholic High School in Kentucky was in Washington om aan een anti-abortusbetoging van March for Life deel te nemen. In plaats daarvan belandden ze in de buurt van het Lincoln Memorial, waar een kleine groep indianen demonstreerde.
Een van die indianen, Nathan Phillips, zei tegen verslaggevers dat hij de jongens ‘Bouw die muur’ had horen scanderen, en als tegenstander van Trumps grensmuur was hij op ze af gegaan om verhaal te halen. Een kort filmpje, eerst gepost op Instagram en daarna op twitter, leek te tonen hoe een van de scholieren Phillips de weg versperde. ‘Deze MAGA-loser valt indiaanse betoger lastig tijdens mars van de inheemse bevolking’, tweette @2020Fight.
De confrontatie leek een treffende illustratie van de cultuuroorlog in het tijdperk-Trump. Emoties, geen feiten – en zeker geen gedegen verslaggeving – verspreidden zich met verbazingwekkende snelheid van Twitter naar de officiële nieuwskanalen.
De indianen werden inderdaad belaagd, maar door een handjevol leden van de Black Hebrew Israelites (BHI), een Afrikaans-Amerikaanse sekte. Terwijl ze op hun bus naar huis stonden te wachten sloegen de leerlingen van de Covington High School de BHI-fratsen met enige nieuwsgierigheid gade.
Het was de BHI-prediker die de aandacht van de indianen op de jongens vestigde. De jongens scandeerden niet ‘Bouw die muur’, maar reageerden met goedmoedige sportleuzen op het BHI-gescheld dat nu tegen henzelf was gericht. Toen Phillips en enkele andere indianen onder tromgeroffel op hen af marcheerden, dansten de jongens aanvankelijk mee op het ritme. Pas toen begon het uit de hand te lopen.
Nog altijd trommelend naderde Phillips een van de jongens, Nick Sandmann. Sandmann versteende, duidelijk slecht op zijn gemak en niet-wetend wat hij moest doen, maar Phillips bleef zijn kant op komen en trommelde zo dicht bij zijn gezicht dat de jongen met zijn ogen knipperde. Uit zijn geforceerde glimlach sprak duidelijk verlegenheid, geen minachting. Inderdaad, hij droeg een honkbalpetje met Make America Great Again. Maar dat was een souvenir van zijn reis naar de hoofdstad. Ondertussen bleef de BHI de jongens bedelven onder de verwensingen. De jongens scholden niet terug; ze riepen alleen ‘Boe’ toen de BHI-prediker het woord ‘flikker’ gebruikte.
Zelfbeheersing
Als vader van vier jongens geef ik de leerlingen van Covington een tien voor zelfbeheersing. We leven helaas in een emocratie, waar zelfbeheersing laag in het vaandel staat. Het twitteraccount waarop het filmpje werd verspreid, @2020Fight, zou eigendom zijn van een Californische docent genaamd ‘Talia’. Dat de profielfoto die van de Braziliaanse actrice en blogger Nah Cardoso was kon de hoofdredacteur van The Washington Post niet deren. Evenmin lag hij er wakker van dat zijn verslaggevers alleen het verhaal Phillips vertelden. Dit was zo’n heerlijke waarheidsachtige scoop dat hij geen tijd ging verspillen aan verder onderzoek.
Met soortgelijke haast leverden talrijke journalisten oordeelkundig commentaar. Zoals Kara Swisher van The New York Times: ‘Al die beledigde luitjes die de nieuwe Gillette-reclame slecht voor het mannenimago vonden, nu we dat tuig hebben gezien dat met een vuile grijns op zijn smoel die oude man lastigviel kunnen jullie de pot op.’ Voormalig CNN-presentator Reza Aslan, die beweert godsdienstwetenschapper te zijn, vroeg: ‘Zeg nou eerlijk. Ooit een kop gezien die je liever in elkaar zou willen timmeren dan die van deze jongen?’
De zondag daarop werd Sandmann dankzij deze emocraten bedolven onder ‘doodsbedreigingen via de sociale media, evenals onder haatmail’. Op dinsdag moest zijn school sluiten. Ik ben het niet altijd met Trump eens, maar diens twittervonnis sloeg de spijker op zijn kop: ‘Nick Sandmann en de andere leerlingen van Covington zijn symbolen geworden van nepnieuws en het kwaad dat het kan aanrichten.’
Feitenonderzoek
Nog even over het woord ‘emocratie’. De eer daarvoor gaat naar mijn vrouw Ayaan Hirsi Ali, die het eerder deze maand in een toespraak gebruikte. Ik zou er misschien nooit van hebben geweten als de eminente geleerde Richard Dawkins zich niet onder het publiek had bevonden. Hij vond het zo mooi dat hij het tweette.
Na alle scheldkanonnades die ik met deze column op de sociale media heb uitgelokt vindt u me misschien hypocriet. Maar bedenk wel: ik heb de tweet van Dawkins pas geretweet nadat ik enig feitenonderzoek had gedaan, waaruit bleek dat het woord ‘emocratie’ slechts twee keer eerder was gebruikt, in 2008 en in 2017, beide keren op onduidelijke plekken. The Washington Post (‘Democratie sterft in duisternis’) en The New York Times (‘Al het nieuws dat geschikt is om af te drukken) zouden dat volgende keer ook eens moeten proberen voordat hun emoties met ze op de loop gaan.
En wie zijn verantwoordelijk voor die 'emocratie', waarin gevoelens er meer toe doen dan feiten? VROUWEN!
Mike
