Gaslighting, wat is dat?
Wordt in het artikel zelf uitgelegd:
Misschien even een korte toelichting bij de mooie term gaslighting. Deze werd -pas- eind jaren zestig gangbaar in de psychische gezondheidszorg (sociopaten en narcisten zijn er grote liefhebbers van) en verwijst naar de film Gaslight uit 1944 met Ingrid Bergman. In de film wordt Bergman door haar controlfreak van een echtgenoot steeds op het verkeerde been gezet. Hij maakt haar wijs dat een plotseling verdwenen schilderij aan de muur door haar moet zijn weggehaald. Ze gaat dichtbij de muur staan, daar waar de contouren van de lijst nog goed zichtbaar zijn op het behang, en denkt na. Hoewel ze zeker weet dat zij het niet was en het zelfs zweert op de Bijbel, gaat ze twijfelen aan zichzelf.
Haar man dimt ook de (gas)lichten in huis. Als zij er iets van zegt reageert hij verbaast en gekwetst. Ze heeft het vast niet goed gezien! Het gevolg is dat ze mentaal gedesoriënteerd raakt, gek dus. Al gauw wantrouwt ze al haar eigen waarnemingen, in plaats van haar man, die ze in al haar naïviteit niet als oorzaak meer kan zien. Het is te vergelijken met het fenomeen waarbij verdachten, hoewel onschuldig, toch misdrijven bekennen. “Als die keurige agenten nu al dagen zeggen dat ik het was, dan zal dat wel!” “Als ik word verkracht door een vluchteling, en iedereen zegt dat vluchtelingen zielig zijn, dan is het dus mijn schuld.”
Het gebeurt.
Mike