Toch is niet alle hoop verloren. Uit het
artikel dat ik enkele posts eerder postte:
Als reactie op de postmoderne ont-geestelijking van de vrijheid, die slechts kan ontaarden in het tegendeel daarvan, wordt deze vrijheid door steeds meer mensen ingevuld met een hernieuwde spiritualiteit, waarbinnen ook de oude historische wortels en grondslagen van deze vrijheid worden terug gevonden en opnieuw gewaardeerd. En dat zowel op cultureel, ideologisch als religieus gebied. Hierdoor staan wij aan de vooravond van een nieuwe Europese spirituele en culturele renaissance, die botst met de belangen en met de agenda van de huidige machthebbers. Een nieuw groot conflict is daardoor op termijn onvermijdelijk, maar niets ter wereld zal deze renaissance kunnen tegenhouden. De bevolking van West-Europa zal, in dit nieuwe geestelijke en spirituele ontwaken, tijdens dit conflict worden gelouterd door het vuur van de strijd. En daarin tegelijk worden samengesmeed tot een macht die niemand kan stuiten, want gedragen door een geestelijk en spiritueel elan dat net zo ongeëvenaard zal zijn als tijdens de XVIe en XVIIe eeuw. De uitkomst van een dergelijk conflict zal het einde betekenen van alle postmodernistische liberaal-marxistische denkbeelden en daarbij tevens van alle gevolgen daarvan.
Wat dit voor de aanhangers van de islam zal betekenen, is; aanpassen, verdwijnen of sterven. En gezien het feit dat de islam niet zozeer een godsdienst is, maar veel meer een politieke totalitaire ideologie, en daarom ten diepste ook on-geestelijk en contra-spiritueel, zal dit waarschijnlijk resulteren in een keuze van de meeste moslims voor de eerste optie. Dit is niet nieuw, want dat was ook het geval na de Reconquista van het Iberische schiereiland en de verovering van Sicilië. Slechts weinigen waren toen bereid om hun thuis, en in het uiterste geval ook hun leven, op te willen geven voor een in wezen on-geestelijke ideologie en pseudo-godsdienst als de islam. En dat zal ongetwijfeld opnieuw het geval zijn bij een geestelijke en culturele Europese renaissance, die de in West-Europa verblijvende moslims opnieuw voor een dergelijke keuze zal stellen.
(...)
Het feit dat Le Pen het helaas niet heeft gered is geen reden tot wanhoop en pessimistisch fatalisme, maar niet meer dan een uiting van de historische wetmatigheid dat sociologische, culturele en geestelijke ontwikkelingen binnen een samenleving zelden of nooit gelijke tred houden met de gevestigde politiek. Deze ontwikkelingen laten zich echter ook zelden of nooit tegenhouden; zeker niet wanneer de feitelijke en praktische gevolgen van het beleid van de gevestigde machthebbers de gepropageerde doelstellingen van dit beleid alom weerspreken en ontkrachten, zoals thans het geval is.
De enige constante onveranderlijkheid in de geschiedenis is dat zij constant aan veranderingen onderhevig is. En wanneer machthebbers deze veranderingen in een steeds meer knellend keurslijf van een hen begunstigende status quo willen trachten te frustreren, roepen zij het noodlot van een zich langs identieke lijnen herhalende historische catastrofe over zichzelf af. En daarin zullen zij ten onder gaan. Hetzij goedschiks, hetzij kwaadschiks. En alleen binnen dit historische spectrum zijn moraal en ethiek inderdaad relatief. En dat zullen ze merken! Want het zal voor de socialistisch-liberale postmodernistische machthebbers niet het einde van de geschiedenis zijn, maar het einde van hun rol daarin.
Mike
