Vanavond even de proef op de som genomen in een Nijmeegs cafe. Een zeer aantrekkelijke blonde jongedame was in gesprek met een betaman (te herkennen aan zijn maniertjes en lichaamstaal). Zij deed haar best om 'geinteresseerd' te luisteren naar hem, maar zat voortdurend aan haar haar en keek om zich heen. Ik plaatste mezelf binnen haar blikveld terwijl ik mijn biertje dronk, maar ik zorgde er wel voor dat ik haar blik ving en daana wegkeek - de perfecte combinatie van aandacht en onverschilligheid.
Zij deed hetzelfde terug: zij wierp mij de 'panterblik' toe (mannen - jullie weten waar ik het over heb, vrouwen - hoe doen jullie dit uit het niets?) en gaf me daarna geen blik waardig. Ongetwijfeld zal ze daarna uit haar ooghoek mijn reactie in de gaten hebben gehouden. Daarna hield het spel echter voor mij op, ik ben immers al 'voorzien' (niet dat dit een vrouw ook maar iets zegt). En daarmee was het spel afgelopen. Had ik het gewild, dan had ik een poging kunnen wagen om haar van die sukkel weg te kapen - en het was me waarschijnlijk nog gelukt ook.
Ik zal eerlijk zijn: die 'panterblik' (bij talloze vrouwen geobserveerd, kan geen toeval meer zijn) kwam wel bij mij binnen, op een oerniveau. Hoe vaak ik al niet heb meegemaakt dat ik oogcontact had met vrouwen, terwijl ze 'in gesprek' waren met mannen. Het enige moment dat ik geen oogcontact met ze kreeg was als ze zelf aan het woord waren,zo ook vanavond. Moraal van het verhaal: als het om henzelf draait hebben ze enkel oog voor hun toehoorder, daarna doen ze net alsof ze luisteren en kijken ze om hen heen of er een betere 'vangst' op hen zit te wachten.
Wat een toneelstuk, waarom heb ik dit niet eerder in mijn leven doorgehad?
Mike
