Velen verdragen letterlijk de kou
Niet meer uitgaan van geld, het klinkt nogal abstract en misschien wereldvreemd. We hebben overal geld voor nodig. Of het nu gaat om voeding, of om kleding en schoenen, of de woning, of gas en licht en ga zo maar door, zonder geld kun je niets. De kledingwinkel is alleen bereid om jou kleding te leveren als je ervoor betaalt, de verhuurder zet jou uit je woning als je de huur niet meer kunt betalen, de energieleverancier sluit jou af als je niet in staat bent om de peperdure kosten voor gas en licht op te brengen. Kortom de maatschappij zoals we die nu hebben, komt alleen in beweging door geld.
Als je er veel van hebt dan heb je geen keuzeprobleem en als je er weinig van hebt dan moet je vaak lastige keuzes maken. Als je bijvoorbeeld naar de tandarts moet en deze stuurt je een flinke rekening, dan kan dit een streep zetten door de nieuwe kleding en schoenen die je had willen kopen. Als je om de een of andere reden bent aangewezen op een uitkering dan steekt het allemaal nog nauwer. Of als je in de zorg of de horeca werkt en moet zien rond te komen van een laag loon, dan wordt je vrijwel dagelijks geconfronteerd met het doen van keuzes.
Vooral door de stijgende prijzen van vrijwel alles wat we kopen en door de daarbij achterblijvende lonen, wordt de situatie er niet beter op. Nederlanders zullen niet zo eenvoudig hun lek en gebrek naar buiten brengen. De Nederlandse cultuur geeft daar weinig ruimte voor. Angst voor reacties van de buitenwereld verhindert het. Daardoor verdragen velen letterlijk de kou en wordt er gezocht naar goedkope oplossingen om toch nog wat geld over te houden voor de broodnodige recreatie.
Als ik kom met mijn verhaal, volgt vaak een schouderophalen
Hopelijk vragen steeds meer mensen zich af of het nu daarom draait in het leven. Om het gevecht om te bestaan, om te kunnen overleven. Het maakt mensen ook egocentrisch, want men is erop gericht om de eigen zaakjes voor elkaar te hebben. Velen nemen er genoegen mee, want zo is nu eenmaal het leven, zo wordt er door hen geredeneerd. Als ik dan kom met mijn verhaal dat het heel anders kan, dat we met elkaar een samenleving tot ontwikkeling kunnen laten komen, waarin geld hoogstens een middel is, dan volgt er een schouderophalen.
Begrijpelijk, maar door deze houding blijven we gevangen in vastgeroeste opvattingen. Er komt alleen verandering als we dat zelf willen en we ons voor die verandering inzetten. Er komt geen verandering van bovenaf. De autoriteiten die de maatschappelijke processen sturen, zijn erop gericht om het te houden zoals het is. Geen verandering, want dat zou kunnen betekenen dat degenen die profiteren van het huidige systeem moeten inleveren.
Want verhoudingsgewijs weinigen hebben zoveel geld dat zij zich niet alleen alles kunnen permitteren, maar ook invloed kunnen uitoefenen. Immers alles komt pas in beweging door geld, dus als jij in staat bent door jouw geld om processen in de door jou gewenste richting te sturen, dan geeft dat de sensatie van macht te hebben. In feite is het een ontsporing van de bedoeling van geld. Het heeft echter wel de wereld gemaakt tot wat het nu is. Een klein aantal machtigen met veel geld en een groot aantal afhankelijken met weinig of geen geld.
Waardecreatie wordt dan het uitgangspunt
De enige manier om hieraan een eind te maken, is om ons denken over geld grondig te wijzigen. Niet eerst geld en dan wat doen, maar eerst voor elkaar wat doen en dan geld. Waarbij geld alleen maar hulpmiddel is. Als wij dat gaan doen, dan zijn we niet langer afhankelijk van het wel of niet de beschikking te hebben over geld. Het uitgangspunt is dan wat de een voor de ander kan doen, in de betekenis van iets te maken of een dienst te verlenen die voor de ander(en) waarde heeft. Waardecreatie wordt dan het uitgangspunt.
Veronderstel dat duizend mensen met elkaar afspreken om voortaan uit te gaan van waardecreatie. Deze duizend mensen zijn alle zowel consument als producent. Bijvoorbeeld een glazenwasser kan bij de overige 999 de ramen lappen en neemt van anderen op zijn beurt goederen en diensten af. Bijvoorbeeld brood van de bakker en massage van de fysiotherapeut. Alleen echter, als het ramenwassen wordt gewenst. Want waarde is er pas als andere deelnemers de aangeboden dienst als waardevol ervaren. Vrijheid blijheid en daarin past geen dwang.
Voor het lappen van de ramen ontvangt hij Mycells. Hoeveel? Dat is een zaak tussen de glazenwasser en degene bij wie de ramen worden gewassen. Die waardebepaling wordt overgelaten aan degenen tussen wie de transactie plaatsvindt. Waarom betalen in Mycells? Om een waardeopslag te hebben. Deze waardeopslag in de vorm van Mycells, kan de bezitter ervan vervolgens weer gebruiken om zelf waardetransacties te doen. Zoals bijvoorbeeld met de fysiotherapeut.
Het gaat er daarbij niet om zoveel mogelijk Mycells te verzamelen. Dit zou betekenen dat we weer zouden verzanden in het oude systeem waar we juist zo graag uit willen loskomen. Immers, degenen met de meeste Mycells zouden dan ook binnen de kring van duizend weer de meeste bestedingsmogelijkheden hebben. De Mycells zijn niets anders dan een tijdelijke waardeopslag, bedoeld om ook andere deelnemers aan de kring te laten meedoen door hun waardecreatie.
De kring van duizend deelnemers wordt niet rijker door de hoeveelheid Mycells, maar door de som van waardecreaties door de duizend deelnemers. Een complete omkering, want om mee te doen aan de kring heb je geen Mycells nodig. Je kunt eventueel ook in de min staan, dat is geen probleem. Zolang je maar de intentie hebt om jouw waardebijdrage te leveren binnen de kring van de duizend anders mycellers.
In de eurowereld vallen veel mensen buiten de boot
Mocht je desondanks toch meer Mycells hebben verdiend dan je nodig hebt voor je bestedingen binnen de kring, dan kun je de overtollige Mycells gewoon terugstorten in de reserve van de kring. Daarmee kunnen dan weer deelnemers worden geholpen om een eventuele min naar de kring weg te werken als ze door ziekte bijvoorbeeld tijdelijk niet in staat zijn om waarde te creëren.
In de eurowereld vallen veel mensen buiten de boot omdat ze niet iets kunnen leveren wat geld waard is. In de Mycells kring ligt dat anders, omdat geld niet het uitgangspunt is. Iedereen kan wel wat, zelfs tot op hoge leeftijd. Bijvoorbeeld gepensioneerden, die op kinderen van andere deelnemers passen, administratief werk doen, of elektrotechnische klussen uitvoeren, laat je creatieve fantasie maar stromen.
Het zou prachtig zijn als er op een open en eerlijke manier met elkaar wordt omgegaan bij de bepaling van wat een goed of een dienst waard is. Niet zoals in de eurowereld, waarbij alles erom draait om er zoveel mogelijk uit te halen.
Het is een proces en we staan nog maar aan het begin. Zolang wij echter voor ogen blijven houden dat dit de uitgelezen kans is om ons los te maken van het huidige onrechtvaardige, onredelijke en destructieve eurogeld systeem, dan gaat het vast en zeker lukken.
Voor de eerste Mycell simulatie op 12 februari, is er gekozen voor het werken met een digitale portemonnee (wallet). Alle deelnemers moeten een wallet aanmaken op hun mobiel of tablet. De digitale portemonnee wordt gevuld met een voorschot van 1000 Mycells. Dit bedrag komt uit de centrale pot.
Eigenlijk is het niet in overeenstemming met de bedoeling om voorschotten te geven. Alle deelnemers kunnen in de min komen en door onderling transacties te doen weer in de plus. Maar de technologie maakt het onmogelijk om een min te hebben. Daarom wordt er een voorschot gestort. Elke deelnemer staat daardoor voor 1000 Mycells in het krijt bij de centrale reservepot.
Het gaat er uitdrukkelijk niet om zoveel mogelijk Mycells te verzamelen. Je doet het niet beter dan de rest als je veel Mycells scoort en je doet het niet minder dan de rest als je nul Mycells overhoudt. Het gaat er tijdens de simulatiebijeenkomst om dat alle deelnemers meedoen aan het waardecreatieproces. Dus vergeet de Mycells en ga met elkaar in gesprek, op zoek naar wat de ander jou te bieden heeft van wat jij nodig hebt. |
www.activistpost.com
www.theguardian.com
