Terrorisme, criminaliteit, islamitisch fundamentalisme, een wildgroei aan psychische problemen, vergrijzing, klimaatperikelen et cetera. Aan grote problemen geen gebrek, aan oplossingen des te meer. Dat komt niet goed. Mentaal omgaan met je eigen onmacht om iets van betekenis te (kunnen) doen aan dit alles, kan lastig zijn. Eerst begin je te ontkennen (‘Het was geen moslim’), dan rationaliseer je een beetje (‘Er sterven meer mensen door van een keukentrapje te vallen dan door terreur’) en tenslotte doe je aan ‘verplaatsing’ (‘Verkeersovertredingen moeten zwaarder beboet worden.’)
Eens dit mentale copingproces voltooid, creëer je materiële manifestaties van je illusoire voorstelling van de wereld. Je begint te ‘compartimenteren’. Je richt dan een eindeloze reeks instellingen en daaraan verbonden “deskundigen” op, in de valse veronderstelling dat díé de grote problemen wel zullen oplossen.
Een commissie ‘radicalisering’, een ‘duurzaamheidsambtenaar’, een ‘kinderrechtencommissaris’, een ‘deradicaliseringsambtenaar’, een ‘klimaatadviseur’. Enzoverder. Ad infinitum worden er specialisaties uitgevonden, waarrond ganser compartimenten worden opgericht.
Een duurzaamheidsambtenaar kan niet zonder een Federaal Instituut voor Duurzame Ontwikkeling. Dus richtte de Belgische staat enkele jaren geleden FIDO op, wat staat voor wat ik in de vorige zin schreef.
Een deskundige in de deradicaliseringologie kan niet bestaan zonder een organisatie rondom zijn persoon. Dus wordt (er zijn organisaties legio wat dit betreft) bijvoorbeeld iets als BOUNCE uit de grond gestampt, een organisatie die ‘veerkracht-tools aanreikt ter preventie van radicalisering’ (website arktos.be).
Een beleid ten opzichte van mentale gezondheid is eveneens onmogelijk, zonder deskundigen. Dus zit de auticoach naast de ADHD-deskundige zit naast de neuroloog zit naast de begeleider van het centrum voor leerstoornissen (dyspraxie, dyslexie, dysorthografie) zit naast de mental health-coach zit naast de begeleider groepsdynamiek aan de multidisciplinaire tafel in het Multifunctioneel Centrum (MFC).
In al die organisaties, in al die compartimenten, worden studies besteld, rapporten opgemaakt, vergaderingen bijeen geroepen, ‘best practices’ verzameld, targets vastgelegd, competenties uitgeschreven. Er wordt vanalles gedaan, maar vooral worden er, zoals ze op z’n Zaans zeggen: “lege zakke overend gezet.”
https://tpo.nl/2018/12/18/nieuw-mentaal-afweermechanisme-ontdekt-compartimentering/
Mike