Humor om te lachen...
- Onderwerp starter fatsnotbad
- Startdatum
Mike
Een Euro waar geluid in zit
Ik ben met Harm en Marian, hun zoon Ids, de overoma van Ids en collega Paul met vriendin Fiona met de trein op een zondag naar Antwerpen geweest. Op zoek naar de treinkaartjes die de conducteur graag even wou zien, vond ik een één euromunt in mijn zak. Zonder verdere aanleiding moest ik aan een grapje van mijn Opa denken waar hij, en ik, vroeger smakelijk om kon lachen.
Ik bekijk de munt overdreven uitvoerig en poets hem aan mijn mouw op met de bedoeling de aandacht van Ids te trekken. Het ventje is al snel een en al aandacht voor mijn bezigheden en DE vraag komt dan ook al ras.
"Wat ben je aan het doen Maa'ten?" Zijn R, is nog steeds niet optimaal.
"Ik poets deze euromunt op, dan komt er muziek uit en kan ik er naar luisteren", antwoord ik hem. Ik bekijk de munt of hij glimmend genoeg is geworden en houd hem tegen mijn oor. Ik knik goedkeurend en zachtjes, 'op de maat van de muziek', zit ik me te bewegen. Met open mond zit Ids mij aan te kijken.
"Mag ik ook eens ho'en?" Ik geef hem de euromunt en adviseer hem om de munt eerst goed op te wrijven aan zijn mouw, om op te laden. Vol ijver zit het ventje de munt op zijn mouw tot blinken toe op te wrijven. De munt valt twee keer. Dat mag niet, dan is ie van zijn zender af, opnieuw beginnen met poetsen , adviseer ik hem.
Eindelijk is hij klaar, ik knik van 'Ja' op zijn vraag of het zo goed is. Voorzichtig, alsof het een plechtig gebeuren is, drukt hij met één vingertje de munt tegen zijn oor. Vol aandacht zit hij te luisteren, wenkbrauwen worden gefronst en ik word min of meer verbaasd aangekeken. "Ik hoo' niets." Verklaart het ventje teleurgesteld en hij drukt de munt tegen mijn oor om zijn woorden kracht bij te zetten.
"Inderdaad, ik hoor ook niets, dan hebben ze zeker net pauze", vertel ik hem mijn gedachten.
Slechts even wordt ik met ongeloof aan gekeken, maar dan begint zijn gezicht te stralen. Hij snapt de mop.
Iedereen heeft ons gesprekje gehoord, behalve Oma, die is wat dovig en zit al een hele tijd door het raam naar buiten te kijken. Dan mis je wat er om je heen gebeurt.
Ids wend zich tot zijn Oma.
"Oma, deze munt is een 'adio, die moet je op poetsen en tegen je oo' houden, dan hoo' je muziek."
"Wat zeg je jongen", antwoord oma die de zachte stem van Ids niet heeft verstaan. Hij vertelt het opnieuw, iets luider nu. Vol ijver poetst hij de munt en houd hem tegen het oor van Oma.
"Hoor je het Oma? " vraagt de kleine man met voorbarige pretoogjes om de goede mop die komen gaat.
"Ja, ik hoor het, wat een mooi geluid komt er uit zeg!"
Oma heeft zich aangeleerd om te zeggen dat ze alles hoort. 'Ik ben niet doof hoor!', kraamt ze regelmatig uit. Ook nu geeft ze niet toe.
"Echt?", vraagt Ids stomverbaasd aan zijn oma en drukt dan nieuwsgierig de munt weer tegen zijn eigen oor, "Ik hoo' niets", mompelt hij verbaasd.
"Ze vinden toch wat uit tegenwoordig", zegt Oma tegen niemand in het bijzonder.
Ik ben met Harm en Marian, hun zoon Ids, de overoma van Ids en collega Paul met vriendin Fiona met de trein op een zondag naar Antwerpen geweest. Op zoek naar de treinkaartjes die de conducteur graag even wou zien, vond ik een één euromunt in mijn zak. Zonder verdere aanleiding moest ik aan een grapje van mijn Opa denken waar hij, en ik, vroeger smakelijk om kon lachen.
Ik bekijk de munt overdreven uitvoerig en poets hem aan mijn mouw op met de bedoeling de aandacht van Ids te trekken. Het ventje is al snel een en al aandacht voor mijn bezigheden en DE vraag komt dan ook al ras.
"Wat ben je aan het doen Maa'ten?" Zijn R, is nog steeds niet optimaal.
"Ik poets deze euromunt op, dan komt er muziek uit en kan ik er naar luisteren", antwoord ik hem. Ik bekijk de munt of hij glimmend genoeg is geworden en houd hem tegen mijn oor. Ik knik goedkeurend en zachtjes, 'op de maat van de muziek', zit ik me te bewegen. Met open mond zit Ids mij aan te kijken.
"Mag ik ook eens ho'en?" Ik geef hem de euromunt en adviseer hem om de munt eerst goed op te wrijven aan zijn mouw, om op te laden. Vol ijver zit het ventje de munt op zijn mouw tot blinken toe op te wrijven. De munt valt twee keer. Dat mag niet, dan is ie van zijn zender af, opnieuw beginnen met poetsen , adviseer ik hem.
Eindelijk is hij klaar, ik knik van 'Ja' op zijn vraag of het zo goed is. Voorzichtig, alsof het een plechtig gebeuren is, drukt hij met één vingertje de munt tegen zijn oor. Vol aandacht zit hij te luisteren, wenkbrauwen worden gefronst en ik word min of meer verbaasd aangekeken. "Ik hoo' niets." Verklaart het ventje teleurgesteld en hij drukt de munt tegen mijn oor om zijn woorden kracht bij te zetten.
"Inderdaad, ik hoor ook niets, dan hebben ze zeker net pauze", vertel ik hem mijn gedachten.
Slechts even wordt ik met ongeloof aan gekeken, maar dan begint zijn gezicht te stralen. Hij snapt de mop.
Iedereen heeft ons gesprekje gehoord, behalve Oma, die is wat dovig en zit al een hele tijd door het raam naar buiten te kijken. Dan mis je wat er om je heen gebeurt.
Ids wend zich tot zijn Oma.
"Oma, deze munt is een 'adio, die moet je op poetsen en tegen je oo' houden, dan hoo' je muziek."
"Wat zeg je jongen", antwoord oma die de zachte stem van Ids niet heeft verstaan. Hij vertelt het opnieuw, iets luider nu. Vol ijver poetst hij de munt en houd hem tegen het oor van Oma.
"Hoor je het Oma? " vraagt de kleine man met voorbarige pretoogjes om de goede mop die komen gaat.
"Ja, ik hoor het, wat een mooi geluid komt er uit zeg!"
Oma heeft zich aangeleerd om te zeggen dat ze alles hoort. 'Ik ben niet doof hoor!', kraamt ze regelmatig uit. Ook nu geeft ze niet toe.
"Echt?", vraagt Ids stomverbaasd aan zijn oma en drukt dan nieuwsgierig de munt weer tegen zijn eigen oor, "Ik hoo' niets", mompelt hij verbaasd.
"Ze vinden toch wat uit tegenwoordig", zegt Oma tegen niemand in het bijzonder.
edwin
Well-known member
Mike
Ik heb een klein autootje, een swift uit 2002, fijn ding, tweede hands natuurlijk, deze krentenweger vind nieuw te duur, en inmiddels 15 jaar oud. Zelfs een sigaretten aansteker voor de Tom zat er niet in en de ramen moeten met een gewoon ouderwets handeltje op en neer gedraaid worden..
Ik ben er mee door de wasstraat gegaan, ging puik. Een meisje vraagt welke prijs de was beurt mag zijn en houd mij het pinding voor; zo gepiept. Even naar voren rijden, motor uit, raam dicht en wachten maar tot het hele traject is gedaan.
“Goh” zegt mijn vader later, “gewassen?, kun je mijn auto ook doen?” Tuurlijk kan ik dat.
Zijn auto is iets luxer: Elektrische ramen, radio, airco en nog een paar dingen. Gelukkig rijd hij niet meer want zelf vind hij dat hij te oud is met zijn 93 jaar en niet snel genoeg meer reageert in het verkeer; weg doen is zonde: Je weet maar nooit of het ding nog eens nodig is.
.
In de wasstraat de vraag van het meisje welke wasbeurt, pinding onder mijn neus en vooruit met de geit. Ik rij hem met de voorwielen op de band, stop de motor en wil het raam dicht draaien. Zonder kijken gaat mijn hand naar het draai handeltje…dat er niet zit. Oh ja, elektrisch, bedenk ik mij en tast naar het knopje. Het knopje was snel gevat maar er gebeurde niets. Met de eerste waterstraal al op de korte motorkap duurt het even voor ik besef dat het contact eerst aan moet voor de knop zal gehoorzamen te doen wat moet. Lichte paniek verhinderd dat ik snel genoeg reageer en het contact sleuteltje omdraai. De eerste straal spuit naar binnen. Stom genoeg vat ik eerst de tas op de bijrijdersstoel en houd die naast mijn hoofd terwijl ik het sleuteltje omdraai. Om wil draaien… Het stuurslot doet zijn werk goed. Reeds zeiknat laat ik de tas vallen, krijg een zeep waterstraal in mijn bakkes die vreselijk in mijn ogen prikt alvorens ik aan het stuur ruk om het stuurslot vrij te maken.
Na een kort en eenzijdig ‘gesprek’ met ‘boven’ lukt het eindelijk het raam te sluiten. Ik trek mijn T-shirt uit om mij min of meer te drogen, maar vooral om de zeep uit mijn ogen te wrijven.
Binnen is bijna alles wel nat, maar toch bedenk ik dat de binnenkant nu ook eens schoon is, dat is weer een plusje.
Het gebeuren werd niet opgemerkt door het was-meisje dat de knoppen bediend, wel bij de andere auto wassers. In deze zaterdag drukte staat er een man/vrouw of 15 mijn kant op te kijken met een brede lach op hun gezichten. Rotzakken…
Ik kan niet anders dan mee lachen, er is niets ernstigs gebeurt ten slotte en pa zal ook blij zijn…
Ik ben er mee door de wasstraat gegaan, ging puik. Een meisje vraagt welke prijs de was beurt mag zijn en houd mij het pinding voor; zo gepiept. Even naar voren rijden, motor uit, raam dicht en wachten maar tot het hele traject is gedaan.
“Goh” zegt mijn vader later, “gewassen?, kun je mijn auto ook doen?” Tuurlijk kan ik dat.
Zijn auto is iets luxer: Elektrische ramen, radio, airco en nog een paar dingen. Gelukkig rijd hij niet meer want zelf vind hij dat hij te oud is met zijn 93 jaar en niet snel genoeg meer reageert in het verkeer; weg doen is zonde: Je weet maar nooit of het ding nog eens nodig is.
.
In de wasstraat de vraag van het meisje welke wasbeurt, pinding onder mijn neus en vooruit met de geit. Ik rij hem met de voorwielen op de band, stop de motor en wil het raam dicht draaien. Zonder kijken gaat mijn hand naar het draai handeltje…dat er niet zit. Oh ja, elektrisch, bedenk ik mij en tast naar het knopje. Het knopje was snel gevat maar er gebeurde niets. Met de eerste waterstraal al op de korte motorkap duurt het even voor ik besef dat het contact eerst aan moet voor de knop zal gehoorzamen te doen wat moet. Lichte paniek verhinderd dat ik snel genoeg reageer en het contact sleuteltje omdraai. De eerste straal spuit naar binnen. Stom genoeg vat ik eerst de tas op de bijrijdersstoel en houd die naast mijn hoofd terwijl ik het sleuteltje omdraai. Om wil draaien… Het stuurslot doet zijn werk goed. Reeds zeiknat laat ik de tas vallen, krijg een zeep waterstraal in mijn bakkes die vreselijk in mijn ogen prikt alvorens ik aan het stuur ruk om het stuurslot vrij te maken.
Na een kort en eenzijdig ‘gesprek’ met ‘boven’ lukt het eindelijk het raam te sluiten. Ik trek mijn T-shirt uit om mij min of meer te drogen, maar vooral om de zeep uit mijn ogen te wrijven.
Binnen is bijna alles wel nat, maar toch bedenk ik dat de binnenkant nu ook eens schoon is, dat is weer een plusje.
Het gebeuren werd niet opgemerkt door het was-meisje dat de knoppen bediend, wel bij de andere auto wassers. In deze zaterdag drukte staat er een man/vrouw of 15 mijn kant op te kijken met een brede lach op hun gezichten. Rotzakken…
Ik kan niet anders dan mee lachen, er is niets ernstigs gebeurt ten slotte en pa zal ook blij zijn…
Forum statistieken
