Ja, ik merkte dat ik er echt aan toe was en dat het me heel goed deed. Even de knop omdraaien. Ik zag in het wit besneeuwde natuurgebied zwarte koeien staan, gewoon op het voetpad. Het was van begrazen (Roermond). Je staat er oog in oog met de ruwheid van de natuur, het oergevoel kwam op in dat serene sneeuwlandschap. Wetende dat ik deel uitmaak van deze natuur, net zoals die koeien. Een vrijheid maakte zich van mij meester, het was een ongelooflijk gevoel van de essentie van het leven. Het beeld staat nog op mijn netvlies. En dan wetende in wat voor een rare wereld wij nu leven. Het kwam me zo onwerkelijk voor, onze coronawereld. Hier in de sneeuw met die koeien, heidelandschap, dennenbomen en de stilte, voelde ik wat leven was. Het was zo intens dat ik er wel van kon huilen, ik kon mijn blik er niet vanaf halen, moest blijven kijken naar de schoonheid van de natuur, de schoonheid van het leven. Iets wat wij allemaal bezitten, de vrijheid van het leven.
Het is het waard geweest. Dit ga ik vaker doen, vaker daar naar de Meinweg, ook zonder de fantastische sneeuw die als een diamantlaag over de wereld uitgespreid lag.
Dorothé