Quote:
Ik merk dat clara hunkert naar erkenning inderdaad en al blij is deze te krijgen van de 'psyche-haters'. En wat hebben ze haar vervolgens aangepraat? Ritalin! Dit is een soort 'Stockholm-syndroom', waarbij je je kwelgeesten uiteindelijk gaat verdedigen. Het enige wat telt is waarheid, ABSOLUTE WAARHEID!
Hoi Mike en anderen.
Ik heb een aantal dagen over dit berichtje na kunnen denken. Ik heb het idee dat jij mij waarschijnlijk verkeerd begrijpt, maar hoe meer ik er over na dacht, hoe meer ik me ook realiseerde dat dat waarschijnlijk het logische gevolg is van hoe ik mijn berichtje formuleerde.
Zonder dingen te willen ontkennen, wat weer zou impliceren dat ik in een soort ontkenningsfase zit :wink: wil ik toch even toelichten hoe ik mijn post bedoelde, welke intenties ik had.
Over GAPS, darmproblemen en psyhische soortnissen. Ik bedoelde niet "er klopt helemaal niks van, want IK heb geen darmproblemen, en DUS!". Misschien heb ik wel darmproblemen, maar ik merk er niets van (wellicht allerlei onmerkbare dingen?). Als ik dan over GAPS lees: "alle mensen met autisme en adhd hebben onomstotelijk darmproblemen", dan voel ik me een beetje de Popperiaanse zwarte zwaan. Niet om de hele theorie te falsificeren, maar wel om aan te geven dat deze nuancering/nader onderzoek behoeft. Want wat is er dan aan de hand bij mensen die geen darmklachten rapporteren? (overigens sprak in een homeopathisch kinderarts die jaren ervaring met autistische kinderen heeft en volgens haar had zo'n 30% last van darmproblemen. Nog steeds schrikbarend veel!)
Over de erkenning die een DSM-label geeft. Ik ben cultureel antropoloog. Hoewel het niet mijn afstudeerrichting is, heb ik tijdens mijn studie wel het een en ander meegekregen van medische antropologie. En daar vinden discussies plaats over de gevolgen/functies van een diagnose, zeg maar de vraag is een diagnose 'marginalization' (zet het mensen onterecht apart) of 'empowerment' (en dat is die erkenning waar ik het over had, dat het mensen ook tot bepaalde dingen in staat stelt en hun zelfvertouwen vergroot). Ik herkende inderdaad dat laatste erg. Voor mij was het al 15 jarige (toen ik mijn diagnose kreeg) met 0,0 zelfvetrouwen inderdaad heel fijn om te horen "je doet dit niet expres, je doet wel je best". En dat lees in inderdaad ook in de wetenschappelijk/antropologische literatuur over dit onderwerp. Voor veel mensen is die erkenning erg belangrijk.
Dat was het voor mij ook. 12 jaar reflectie later ben ik daar wel steeds meer afstand van aan het nemen. Ik kom ook steeds meer de andere kant van de medaille tegen, nadelige gevolgen van het label. Ik mag bijvoorbeeld mijn rijbewijs niet halen (met ritalin zou het overigens wel mogen, hoe krom) en zo zijn er nog meer zaken. Ik heb heel erg nagedacht over wat zo'n label nu helemaal is en wat het voor mij betekent. Ik ben pertinent tegen de waarde van absolute waarheid die er vaak aan toegeschreven wordt. Daar ben je als antropoloog sowieso allergisch voor, relativeren en contextualiseren wordt je met de paplegel in gegoten :wink: Objectieve wetenschap is daardoor ook per definitie onmogelijk inderdaad! Heel belangrijk om je daar bewust van te zijn.
Wat ik eigenlijk met mijn post wou bereiken was dat men meer rekening zou gaan houden met elkaar. Ik kom ook wel eens op een ouderschapsforum en daar komt wekelijks iemand reageren in het hoekje voor ouders met zorgenkinderen met oneliners als "ADHD bestaat helemaal niet!". Die ouders reageren daar furieus op want ze komen daar voor erkenning, steun, uitwisselen van ervaringen. De homeopathische therapie van die man nemen ze daardoor niet eens meer in overweging. Dat is ontzettend jammer natuurlijk! Mijns inziens in de reden dat deze man zijn boodschap niet overgebracht krijgt zijn totale ongevoeligheid voor de behoeften van die ouders. Het zijn twee paradigmata die niet met elkaar kunnen communiceren. Neem dat ter overweging, hoe verschillend die werelden zijn. Probeer te voorkomen dat je mensen onnodig kwetst terwijl je ze juist probeert te helpen.
Het is een beladen onderwerp omdat het inderdaad voor mij ook heel veel persoonlijke dingen/problemen/ervaringen oproept. Dat wil ik ook niet ontkennen! Het was misschien beter geweest als ik er niet over begonnen was, of als ik gelijk al duidelijker was geweest.
Quote:
Ondervoede hersens is ook een erkenning van je probleem, toch?
Klopt helemaal, en daarom ben ik ook zeer blij dat ik jullie,dit forum, deze informatie gevonden heb!
