Mike,
De manier waarop ik het levertraanverhaal opgeslagen heb (als bedorven i.p.v. gefermenteerd), verraadt dan ongetwijfeld welk labeltje ik eraan geplakt heb. Ik dacht echt gelezen te hebben dat het om bedorven kabeljauwlevers ging.
Maar dan nog, bedorven of gefermenteerd: voor mijn vraag maakt het niet uit. Dat was namelijk niet waar ik me het meest over verwonderde. Welk labeltje je er ook aan plakt, als iets stinkt, heb ik, geheel conform de functie van onze reuk, niet de neiging om het in mijn mond te steken. Of het nu zuurkool, schimmelkaas, levertraan of bedorven fruit (noemen we fruit/groente/vlees dat/die te lang heeft gelegen en wegloopt ook ineens gefermenteerd trouwens?) is.
Mijn vraag draaide niet om het bedorven zijn, mijn vraag draaide vooral om hoe iemand op het idee is gekomen om iets met zo'n lucht in z'n mond te steken en dan ook nog te bedenken dat het erg gezond moest zijn.
Ik kan dan in oorlog met de natuur leven (jouw woorden), maar in de functie van zintuigen geloof ik echt nog wel. Dan kun je het nog hebben over een veranderde zintuiglijke waarneming/interpretatie ("ik ruik niks" of "het stinkt niet, het ruikt lekker"), waar ik overigens ook maar gedeeltelijk achter sta.
Je maakt mij in ieder geval niet wijs dat destijds er niemand is geweest die de geur van levertraan nooit heeft geïnterpreteerd als (giftige) waarschuwing. Ik verwonder (jaja, toch wel) me er dus oprecht over hoe levertraan ooit een voedingsmiddel is geworden. En als dat dan zo gebeurd is, hoe diegene er dan nooit voor heeft gekozen om kadavers van koeien, kippen of andere beesten bij elkaar in een ton te gooien en dát op te eten.