De generaties die bewust WOII hebben meegemaakt, beginnen uit te sterven. En hiermee komen meer generaties ook binnen de politiek naar voren die geen enkel benul hebben wat oorlog inhoudt. Noch enig idee hebben hoe min of meer van het ene op het ander moment iets wat onomstotelijk lijkt, kan kantelen. Dus ook democratie en vrede.
Door een vorm van toenemende decadentie, waarin vele generaties van na de oorlog zijn opgegroeid, leven velen in de foutieve veronderstelling dat hun welvaartsmaatschappij van overvloed onmogelijk ooit kan verdwijnen. Dit is op zich begrijpelijk, omdat iemand zich vaak heel moeilijk iets kan voorstellen dat onbekend voor die persoon is.
Meer, mooier, duurder, fijner en bomen die groeien tot ver in de hemel is wat vrijwel iedereen van na WOII gelooft dat blijvend is. Ironisch genoeg zijn het diezelfde mensen die, zonder dit in te zien, druk doende zijn om hun eigen graf te graven.
https://ejbron.wordpress.com/2018/02/23/richting-anarchie/
Mike