Orgaandonatie

  • Onderwerp starter Onderwerp starter ruud
  • Startdatum Startdatum
Als je te zwak was bij geboorte dan mocht je dood gaan. nu houden wij erg zieke en zwakke kinderen kost wat kost in leven. Onze zoon is bijv zijn hele leven gevoed met sondevoeding. En daarnaast heeft hij veel ellende moeten doorstaan met prikken, narcose, punktie, en medicijnen.

Hij voelde zich het beste zolang hij geen eten kreeg, zogauw de voeding doorliep werd hij grauw/klam zeet/misselijk en veel spugen.

let wel, hij was een geweldig leuk kind om te hebben en te verzorgen.

Ik had hem voor geen goud willen missen, maar dan heb ik het over mijzelf, maar kijkend naar mijn kind wist ik: dit mogen wij hem niet aandoen. En toch moeten wij het toe laten.

Maar ik heb vaak huilend naast hem gezeten als ik hem eten moest geven.

En het is niet normaal als je kind zo moet lijden.

Ik denk dat het ingrijpen tegenwoordig veel te ver gaat. Zowel bij kinderen als bij volwassenen.

 
Quote:
Today, we've basically been reprogrammed to think that we need permission from the government to exercise our inalienable rights, when in fact the government is supposed to derive its power from us. The American Republic was designed so that government would serve the People to protect and uphold freedom and liberty. But increasingly, our own government is restricting people from their rights to engage in commonsense, fundamental actions such as collecting rainwater or buying raw milk from the farmer next door.

Today, we are living under a government that has slowly siphoned off our freedoms, only to occasionally grant us back a few limited ones under the pretense that they're doing us a benevolent favor.


http://www.naturalnews.com/029286_rainwater_collection_water.html

 
Dit is een melig bericht over een ook voor mij serieus onderwerp.

Soms helpt het mij om over dit soort dingen te lachen, al besef ik dat niet iedereen dit ziet zitten.

http://www.speld.nl/2009/05/01/nier-krijgt-donorlichaam/

Quote:
Nier krijgt donorlichaam

Orgaan voelt zich thuis in veganistische directiesecretaresse

nieren

Door Steven van der Jagt en Richard van der Toren • vrijdag 1 mei 2009, 13:06

“Een revolutie in de medische wetenschap, welke de ontdekking van penicilline naar de kroon steekt”. Aldus betitelen artsen en onderzoekers de eerste succesvolle lichaamstransplantatie die vorige week donderdag plaatsvond in het Westlandziekenhuis te Rotterdam. Gelukkige ontvanger is een volledig gezonde nier, wiens vorige lichaam door een tragisch ongeval onherstelbaar beschadigd is geraakt. Ruim een week na de operatie is de nier in staat tot het geven van commentaar.

“Natuurlijk, niets dan roem voor de medische wetenschap”, aldus het orgaan, dat zijn gezonde rode kleur weer begint terug te krijgen. “Toch moeten we de factor geluk in deze niet onderschatten. De donor overleed precies op het juiste moment en op de juiste manier. Zo’n koolmonoxidevergiftiging laat een puntgaaf lichaam achter. Precies wat ik nodig had!” De nier verklaart zijn nieuwe lichaam te ervaren als een ‘thuiskomst’. “Mijn leven lang heb ik het gevoel gehad in het verkeerde lijf te zijn geboren. Daar heb ik nooit over kunnen spreken, ik kom uit een tijd waarin over zulke zaken niet gesproken werd. Mijn vorige lichaam, een teakhouten meubelverkoper uit Spijkenisse, deed voor de volle 100% zijn best om mij een nierwaardig bestaan te bieden. Toch ontbrak het aan iets wat ik niet kan omschrijven. Mijn nieuwe lijf, een veganistische directiesecretaresse, biedt me datgene wel.”

Uitvoerend chirurg David Krooskoper toont zich verheugd over de geslaagde operatie, maar maant tevens aan niet te vroeg te juichen. “Als het lichaam na een week nog niet is afgestoten is er reden tot bijzonder optimisme. Toch is nog niet geheel uitgesloten dat afstoting alsnog plaatsvindt. Het bekende tragische geval van de Uruguayaanse lever in 2004 is hiervan een sprekend voorbeeld.” Krooskoper roemt de wilskracht en de strijdvaardigheid van de nier. “Als je zo in het leven staat is de strijd eigenlijk al voor 90% gewonnen.”

Hoewel de nier de toekomst rooskleurig tegemoet ziet, is hij zich terdege bewust van zijn eigen verantwoordelijkheid. “Sommige van mijn vrienden bezaten een perfect lichaam. Echter, doordat ze het nodig vonden om puberaal dwars te gaan liggen leiden ze nu een zieltogend dialysebestaan. Als je eenmaal een situatie als de mijne hebt doorgemaakt, leer je terdege beseffen dat je zuinig moet zijn op je lijf.”

De nier maakte bekend bezig te zijn aan zijn memoires die eind dit jaar in de winkels zullen liggen.


 
Gisteravond bij lezing van Ger Lodewick geweest. Nu was ik al overtuigd anti-donor, maar toch was het choquerend om te horen dat orgaandonoren niet dood zijn. Ook dat je helemaal alleen sterft in de handen van hebberige chirurgen wiens enige interesse is de organen er zo ongeschonden mogelijk uit te halen, het hart als laatste. Hij vertelde verhalen van mensen die hersendood verklaard waren en weer wakker werden en precies konden vertellen wat er met hen was gebeurd tijdens hun zogenaamde dode toestand.

Aan het einde van de lezing was er niemand die nog orgaandonor wilde zijn.

Een korte samenvatting van de lezing
Quote:
ORGAANDONOR? NEEN, DANK JE!

Er worden regelmatig door de overheid gefinancierde campagnes georganiseerd om meer orgaandonoren te krijgen. Opvallend hierin is dat degene die orgaandonatie mogelijk moet maken in al die campagnes ontbreekt: de donor. De zogenaamde postmortale orgaandonatie die wordt uitgevoerd bij een hersendood verklaarde patiënt is gebaseerd op een tunnelvisie van jewelste. Er is inmiddels gebleken dat een hersendode niet dood is en dat sommigen zelfs met een juiste behandeling weer ‘teruggebracht’ kunnen worden.

De wetgeving m.b.t. het hersendoodcriterium schuift lastige feiten aan de kant en misleidt ons in hoge mate. Staan wij nog langer toe dat we met foute informatie een bepaalde kant op gemanipuleerd worden?

Er zijn ook nog enige onaangeroerde vragen die buiten alle campagnes blijven. Wat werkt zich uit in iets wat wij ‘ziekte’ noemen zoals bijvoorbeeld een hartfalen of nierziekte? Hoe zou je hiermee om kunnen gaan, anders dan transplantatie? Hoe verloopt een stervensproces? Wat betekent ‘dood’ voor jou? Welke gevolgen zou orgaandonatie en –transplantatie op ‘zielsniveau’ kunnen hebben voor zowel donor als ontvanger.


 
@Tanja: Wat een luguber verhaal. Ik ben sinds mijn 18de donor, maar wilde dit n.a.v verhalen op deze site gaan aanpassen. Zojuist gedaan. Mijn organen blijven in mijn lijf!

 
Heel goed San, ik ben blij dat ik een zieltje heb kunnen redden.

Als tip kan ik nog meegeven dat je in het buitenland onder de daar heersende wetgeving komt te vallen (mocht het noodlot toeslaan) en als daar een geen bezwaar protocol wordt gebruikt (automatisch donor tenzij je bezwaar maakt), zoals in België moet je zorgen dat je iets bij je draagt waarop staat dat je bezwaar maakt. Naar Japan kun je wel rustig gaan, daar erkennen ze het hersendoodcriterium dat wij hanteren niet.

 
Ik heb een vraag: ze komen toch op 2 manieren aan je organen?

Als je bent dood verklaart en als je hersendood bent verklaart?

Van mijn organen moeten ze ook afblijven, ik ben er nooit gerust op geweest

dat dat goed was.

 
Ze hebben niet veel meer aan je vitale organen als je echt dood bent als in geen hartslag meer, wel nog je nieren geloof ik, maar de kans dat ze goed 'aanslaan' bij de ontvanger wordt dan kleiner, dus houden ze je aan de beademing/in leven terwijl ze organen oogsten.

 
@Tanja, Heb jij dan altijd een verklaring bij je dat je geen donor wenst te zijn?

Mijn naasten weten wel hoe ik erover denk, maar is het beter om iets zwart op wit te hebben?

 
Ik vind het wel vreemd dat wanneer je in een ander land bent, de regels van dat land m.b.t je organen gelden. Je mag daar toch ook niet zomaar begraven worden? Maar goed om er rekening mee te houden, ik maak idd wel een printje in meerdere talen om op zak te houden.

 
Ook ik heb gevoelsmatig altijd enorme problemen gehad met orgaandonatie, ondanks de campagne van mijn moeder om het toch maar vooral wel te doen. 'Want als jij een orgaan nodig hebt of de kinderen dan wil je dat toch ook krijgen?' Ehhh nou nee eigenlijk niet, maar als je dat zegt wordt je niet voor vol aangezien. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik nog nooit voor de keus heb gestaan dus ik weet niet zeker of ik op zo'n moment ook zou handelen als ik nu denk. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je op zo'n moment alles uit de kast zou halen op je kind te helpen.

 
Dat is ook precies het punt waar ik op stukloop in deze discussie. Wat als mijn kind een nier nodig heeft? Ger vertelde dat dit stukje sentiment altijd wordt ingeschakeld om het gevoelsmatige probleem met orgaandonatie uit de weg te ruimen. Het argument dat je dat dat uit liefde doet werd ook aangekaart, want het gaat er vaak om dat jij je kind niet wilt missen, in hoeverre kun je het opbrengen om je kind uit liefde los te laten? Hij vertelde ook dat een verpleegkundige die veel met kinderen die voor een transplantatie in aanmerking kwamen te maken had gehad, dat kinderen het zelf vaak helemaal niet willen.

Ik vind dat de medische wetenschap ons maar met een onmogelijk dilemma heeft opgescheept. En ik weet wel dat ik van niemand een orgaan hoef, op=op.

Filmpje van een jongen die hersendood was verklaard

http://www.nbcnews.com/id/23768436/...n-recovering-after-atv-accident/#.UTYIyVeM4k5

 
Ik denk dat je je kind uit liefde goed moet voeden, zodat je niet voor dit soort keuzes hoeft te komen te staan.

Mike

 
Toch blijf ik donor.

-Wat is de kans dat ik een goede behandeling krijg en er weer helemaal bovenop kom? Als ik "hersendood" raak kom ik in het ziekenhuis terecht en daar kom ik waarschijnlijk niet meer normaal uit.

-Er zijn voorbeelden van mensen die zeer lang als kasplantje in leven zijn gehouden en zijn bijgekomen, vaak houd je daaraan wat over, maar zelfs al kom je er gezond uit, 10 jaar bij bewustzijn als kasplantje leven? Trek mijn organen er dan maar uit..

Dan het "onmogelijke dilemma" en "uit liefde los laten"

Helemaal mee eens, maar voor de meeste kinderen is dat niet de realiteit, ze beschikken niet over hun eigen leven, voeding is wat hun ouders of het ziekenhuis hun voorzet, hun leven kan lang gerekt worden door medicijnen en behandelingen, zijn zij beter af zonder donororganen?

 
Jp, iedereen heeft recht op zijn eigen keuze hoor, jij bent de baas. Ik wil ook geen kasplantje zijn. Maar als je daarvoor orgaandonor bent.... dan zijn er andere wegen (wilsbeschikking) die je kunt bewandelen. In mijn ogen gaat het gaat er niet over hoe jij eventueel uit een coma komt, het gaat erover hoe je sterft. Als het criterium waarop jij wordt 'dood' verklaart wordt versoepeld wordt door artsen die je organen willen hebben vind ik dat niet kies. Wat als je nog wel alles meekrijgt? Het hersendood criterium is gemaakt op basis van metingen van de elektrische activiteit van de hersenen. Dit is een schimmig gebied met allerlei gradaties, en de grens die is getrokken is gebaseerd op veel donoren verwerven, niet op menselijkheid. We weten hier toch allemaal hoe betrekkelijk de wetenschap is? Misschien komen ze er over een paar jaar achter dat deze metingen toch niet zo veel zeggen over het bewustzijn.

Ik hoorde gisteren dat ze de orgaandonoren spierverslappers toedienen, omdat er regelmatig mensen omhoog schoten als er in ze werd gesneden. Dit noemen ze een reflex. Ik vroeg of ze ook pijnstillers toedienen. Het antwoord was, alleen in Zwitserland, daarmee zouden ze namelijk ook impliciet toegeven dat er nog pijnprikkels worden waargenomen. De ervaringen van hersendode mensen die wel wakker werden en zich dus bewust waren van hun omgeving bewijst dat het hersendood criterium niet waterdicht is.

Wil jij niet liever in alle rust sterven omringd door geliefden?

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer

Forum statistieken

Onderwerpen
4.545
Berichten
552.224
Leden
8.668
Nieuwste lid
Joy63
Word vaste donateur van dit forum

Vrienden

Terug
Bovenaan