Nog even een reflectie op het lange
debat tussen Dustin Nemos en Lee Stranahan:
Lee Stranahan laat precies zien waar de alternatieve media tekortschiet. Vroeger waren we blij met integere alternatieve journalisten als Stranahan (want vergis je niet, hij is wel een integer en hardwerkend persoon). Het blootleggen van allerlei duistere zaken op microniveau droeg bij aan onze beeldvorming dat er iets serieus niet pluis was met onze machthebbers. Mensen als Stranahan zagen de rook en ontdekten het vuur. Hoezeer het vuur om zich heen had gegrepen bleef echter door dit soort alternatieve onderzoeksjournalistiek onduidelijk.
Waar lui als Dustin Nemos in excelleren is het leggen van verbanden op macroniveau. Door Q te volgen en de cryptische vragen te beantwoorden en aanwijzingen op te volgen worden er puntjes aan elkaar verbonden die voorheen uitsluitend bestonden als losse eenheden. Stranahan vraagt om concrete bewijzen op microniveau, maar dit is niet anders dan een holistische arts tegenover een reguliere arts: beiden hebben gelijk, maar de eerste heeft een bredere blik en de tweede heeft een soort tunnelvisie waarin je jezelf kunt verliezen in details, alleen maar om iets krampachtig te willen aantonen. Voor beide visies is overigens iets te zeggen - soms moet je met een loep iets ontleden, andere keren is een helicopter view veel onthullender.
Stranahan laat zien dat de alternatieve media Q evengoed ziet als een bedreiging voor hun voortbestaan. Net als in de reguliere media spelen er veel ego's in de alternatieve media. Stranahan beschikt duidelijk over een groter ego dan Nemos. Hij heeft immers het harde veldwerk verricht en beschikt over een ton aan ervaring en feitenkennis, wat ook niet gelogen is. Door de vele tegenwerking die hij heeft ervaren is hij gefrustreerd geraakt en deze frustratie viert hij meermaals bot op Nemos door hem over 1 kam te scheren met minder goed geinformeerde tegenspelers. Hiermee doet hij Dustin tekort, die te allen tijden probeert eerlijk en evenwichtig zijn punten naar voren te brengen. Stranahan geeft hem echter hiertoe nauwelijks de gelegenheid door voortdurend over Nemos heen te praten en de aandacht af te leiden met anecdotes over onderzoek dat hij zelf heeft verricht en waarvan hij weet dat het Nemos ontbreekt aan achtergrondinformatie. Dit is een goedkope manier om het 'debat' te winnen en jezelf voortdurend neer te zetten als de meerdere. Stranahan komt dan ook uiterst belerend over, hij zal deze jonge gast wel eens leren hoe je echt onderzoek moet verrichten. Een gemiste kans, want zo'n jonge kerel kan een oude vos als Stranahan zeker ook nog wel wat bijbrengen.
Dustin Nemos had er verstandig aan gedaan om een moderator aan te stellen, maar hij dacht dat hij en Stranahan er samen als beschaafde, welbespraakte partijen wel uit zouden komen. Vanaf het begin is echter duidelijk dat Stranahan enorm breedsprakig is en graag het gesprek domineert. Het gesprek wordt echt vervelend als het onderwerp 'pizzagate' naar voren komt, iets wat slechts zijdelings met het Q-fenomeen te maken heeft. Stranahan ziet het echter als 1 en hetzelfde, want volgens hem zijn de pizzagate-mensen van hetzelfde bevooroordeelde en misleide slag volk als de Q-volgers. Nemos komt er vervolgens nauwelijks meer tussen en raakt zichtbaar gefrustreerd. Opnieuw zien we dat Stranahan niet of nauwelijks repect toont voor het individu dat Dustin is en dat hij niet voldoende bereid is om naar zijn zorgvuldig voorbereide punten te luisteren. Het is allemaal ego: de Q-beweging maakt de zoektocht naar de waarheid van ons allemaal en niet alleen van meneer Stranahan en andere alternatieve journalisten met een torenhoog ego. De uitleg van Stranahan over Syrie, Saudi-Arabie, Guantanamo Bay en Trumps executive order van 21 december 2017 is dan ook op z'n zachtst gezegd misleidend en in het ergste geval volkomen fout.
Een van de sterkste tegenargumenten van Nemos om de patronen van Stranahans 'argumentatie' te ontmaskeren is door hem te vragen hoeveel dode soldaten hij persoonlijk kan noemen. Dit in antwoord op de vraag van Stranahan hoeveel concrete slachtoffers van pedofilie Nemos kan noemen. In beide gevallen weten we dat het gebeurt en hoeven we niet per se met concrete gevallen aan te komen om te bewijzen dat het gebeurt, dat is valse en circulaire logica hanteren. Wat Nemos ook terecht stelt is dat hij niet uit is op het ontmaskeren van individuele drugsdealers maar op zoek is naar El Chapo. De hele Q-beweging is gebaseerd op het zien van ALGEMENE PATRONEN. Hoe goed het werk ook is dat mensen als Stranahan doen met het blootleggen van individuele gevallen, hij gaat compleet voorbij aan het feit dat het zinvoller kan zijn om het gehele theeblad te bestuderen i.p.v. de 'werkzame stof'. Opnieuw een gemiste kans, want zijn ego laat niet toe dat deze 'snotneus' hem op dat gebied nog wel een lesje kan leren.
Lee Stranahan is duidelijk meer alfa dan Dustin Nemos en hij walst als een stoomwals genadeloos over hem heen. Terwijl hij dit doet spreekt Nemos echter de kijker aan en benoemt met enkele rake trefwoorden de valse strategieen die Stranahan hanteert. Op dat moment is dit ook het enige wat Nemos kan doen om zichzelf staande te houden en hier doet hij dan ook goed aan. Uiteindelijk is het gewoon jammer dat beide partijen elkaar niet weten te vinden. Dustin Nemos is een te lieve jongen, die niet opgewassen is tegen een oude rot als Lee Stranahan, niet op basis van feiten maar op basis van ENERGIE. Stranahan blaast hem finaal weg en Nemos houdt zich maar ternauwernood staande. Ik hoop dat Dustin een belangrijke les heeft geleerd, want zijn benadering is iets te millennial-achtig: in zijn idealistische wereld luistert iedereen naar elkaar en hanteert logica en feiten. Hopelijk heeft deze 'reality check' hem geleerd dat het ego van in principe intelligente en integere journalisten als Lee Stranahan wel degelijk met hen op de loop kan gaan en dat er dan geen houden meer aan is in een debat zonder moderator. Jammer van al die voorbereiding die Nemos aan de dag heeft gelegd, want het wordt door Stranahan aan diggelen geslagen, niet op basis van feitelijke argumentatie maar de overweldigende egocentriciteit van de beste man. Nogmaals, een gemiste kans voor beiden!
Mike