Als ik denk aan Bruce Lipton, dan zou ik kunnen denken dat het misschien te doen heeft met het feit dat ons bewustzijn gevormd wordt door ervaringen, door ervaringen gemaakt vanuit de omgeving, de overtuigingen die ons dan als mens bepalen. Die bepalen het bewustzijn op aanhechtingen op het celmembraan (het celbrein).
Komt het dat wij ons dan steeds iets veranderen (niet de blauwdruk DNA)?
Ons bewustzijn groeit, ons lichaam verandert dan ook steeds.
Zit ik in deze richting juist of ligt het nog anders?
Je zit absoluut in de juiste richting. De essentie van epigenetica is dat onze fysieke expressie een reflectie is van ons bewustzijn. Met een verschuiving van het bewustzijn verschuift dus ook de fysieke expressie. Wie weet hoe we er in de toekomst uit gaan zien!
Kun je toch een tipje van de sluier oplichten over dat in en uit ons lichaam gaan. In feite zijn we dan toch eventjes dood? En wat heeft het voor een nut, waarom doen we dat? Dieren zullen ditzelfde principe dan ook wel doen?
ALLE materie is in feite een illusie. We gaan razendsnel heen en weer tussen verschillende dimensies, zowel een materiele als een immateriele.
Om je beter op weg te helpen, bekijk de ervaring van Jill Bolte Taylor, dan leer je snel meer over de illusie van materie:
Mike