Conclusie
Dit verklaart dus waarom vriend en vijand allemaal Agenda2030 zeggen na te streven: die regeringen weten dat het onzin is en hun nergens toe verplicht, maar het bekt lekker en is een handig rookgordijn om interne tegenstanders mee te verwarren over het eigenlijke beleid. Verschillende regeringen doen verschillende dingen, terwijl ze claimen hetzelfde na te streven, erop vertrouwend dat weinigen het doorhebben of het eigenlijk wat kan schelen. Dat enorme circus van verlanglijstjes is een lucratieve bullshit industrie, vooral voor statistische organisaties.
Als verzetsbeweging is het moeilijk om ‘tegen’ zulke verlanglijstjes te zijn. Dan wordt je meteen geframed als tegen mensenrechten te zijn, of tegen ontwikkeling, of tegen de natuur. Want tja, wie ‘Universal Human Rights’ of ‘SDGs’ of ‘Agenda2030’ opzoekt zal fraaie voornemens vinden waar het lastig is om tegen te zijn.
Dat is voor dictaturen een groot voordeel van die rookgordijnen: iedere tegenstander kan worden weggezet als een club die tegen het vage ideaal van die verlanglijstjes is. Je verdoet dan je tijd als tegenbeweging om te proberen aan te tonen hoe slecht die verlanglijstjes zijn. Het is blazen tegen de mist, want het zijn volstrekt loze lijstjes die helemaal niet serieus voor beleid gebruikt kúnnen worden.
De Agenda2030 van de Verenigde Naties betekent dus helemaal niets. Puur gebakken lucht. Het hele idee dat regeringen Agenda2030 aan het uitvoeren zijn, laat staan ‘versneld aan het uitvoeren’ zijn, is onzin. Ze doen wat ze willen en noemen het Agenda2030. In het belang van liefde en waarheid moeten we de focus houden op wat regeringen eigenlijk doen.
expose-news.com
viruswaarheid.nl
