Ik heb er lang over gedaan en over nagedacht of ik mijn geschiedenis, hier zou gaan zetten, maar nu ik iets meer over GAPS heb gelezen, was dat voor mij het laatste zetje. Ik weet niet of ik het GAP-syndroom heb en dat maakt voor mij ook niets uit. Maar misschien, door dit hier te vertellen, kan iemand me een stap verder brengen.
Op mijn 14e, mijn lieve opa was net heel plotseling overleden, ik was eigenlijk gelijk daarna begonnen met menstrueren kreeg ik mijn eerste periode van slaapproblemen, depressie en angstaanvallen. Tot die tijd was het met mij normaal gegaan. Tenminste dat leek zo. Ik kon 's nachts niet slapen, hoorde elk kwartier de Poldertoren afgaan (wat heb ik een hekel gekregen aan dat ding) en zat 's nachts laat klaarwakker, helemaal over mijn toeren. Ik kan me herinneren, dat ik dan een glaasje warme melk kreeg en uiteindelijk zal ik in slaap zijn gevallen. Maar als ik dan 's ochtends op school zat, was het binnen 10 min. goed mis en ging ik huilend de klas uit. Totaal over mijn toeren. Ik ben toen uiteindelijk bij de huisarts terechtgekomen en die heeft me iets voorgeschreven, wat zou ik echt niet meer weten, maar ik kon toen uiteindelijk weer normaal slapen. Ik kan me verder niet zo heel veel meer van die tijd herinneren, behalve de angst die ik 's nachts voelde, maar dat het daarna met mij bergafwaarts ging, ben ik me heel erg bewust van. En het jaar daarna ging het met mij en school totaal de verkeerde kant op. Nu denk ik weleens, had ik toen maar goede hulp gekregen... Maar dat heeft nu geen zin meer. Het waren de jaren '70 en ik woonde in Emmeloord en wist men veel. Mijn ouders wisten denk ik ook niet, wat ze ermee aan moesten. Ik ben het jaar daarop blijven zitten, ik zat op het Atheneum, mijn maandrapporten werden door mijn vader elke keer zuur bekeken met de opmerking: daar hebben we de toto-uitslagen weer en ik zat er het hardst om te lachen - eigenlijk best wel cynisch vind ik nu. Na 2x te zijn blijven zitten ben ik van school gestuurd en kon naar de moeder-Mavo. Mijn conrector uit die tijd was eigenlijk de enige leraar waar ik respect voor had. (Laatst zat ik aan hem te denken en kreeg dezelfde dag van mijn moeder te horen, dat hij overleden was).
Ik was nog niet geslaagd voor de Mavo, toen ik mijn eerste baan kreeg, bij een uitgeverij-drukkerij en voornl. werkte als correctrice, maar ook voor veel andere werkzaamheden werd ingezet. Heb daar te maken gehad met veel werkdruk en met een tirannieke chef, waartegen ik geen nee kon zeggen. Sowieso in die tijd en nog lang daarna kon ik moeilijk nee zeggen en deed maar wat er van me gevraagd werd om geen herrie te krijgen en ook om aardig gevonden te worden en heb mezelf behoorlijk verwaarloosd wat dat betreft. Zo denk ik er in ieder geval over.
Leerde in '81 mijn huidige vriend kennen, zijn vrij snel gaan samenwonen en in de jaren daarna heb ik een behoorlijke dwangneurose ontwikkeld. In '84, toen ik 21 was ben ik door een zelfde periode gegaan, als op mijn 14e, met dezelfde angsten, depressies en slaapproblemen. V.a. die tijd gebruik ik slaaptabletten. Vooral de angst om niet te kunnen slapen zit er bij mij heel erg diep in. In '88 zijn we naar Friesland verhuisd en had ik een reden om mijn baan op te zeggen, maar in Friesland kreeg ik hetzelfde werk. Teksten corrigeren en een dwangneurose, is niet een echt goede combinatie kan ik wel zeggen. Dat ging toen dus ook falikant mis. Bij mij was het in die tijd zo erg, dat ik 's morgens vroeg wakkerd werd en eigenlijk gelijk al vanalles controleerde, tot mijn vriend 's avonds thuis kwam en hij me mocht helpen, met allerlei dingen na te kijken en na te tellen. De boel 'ontplofte' in '88 en binnen no time zat ik in eerste instantie op de Tryptizol en daarna, op advies van de Fobieclub op de Anafranil. Ik had op het dieptepunt zulke erge angstaanvallen, dat ik letterlijk dacht dat ik gek werd. Ik durfde niets meer en in de eerste paar weken kreeg ik valium, zodat ik in ieder geval rustig zou zijn. Dat was een hele angstige periode en hyperventilatie kwam daar ook nog bij. Maar gelukkig kon ik slapen pfff, zo belangrijk.
In die tijd kwam ik ook in aanraking met een magnetiseur, die veel voor me gedaan heeft, maar ook lichtelijk misbruik van me heeft gemaakt. Hoe kwam ik dat te weten? Ik heb een tante, die toen ook bij een magnetiseur in behandeling was en die hoorde, dat ik als ik behandeld werd, ik me moest uitkleden. Ondergoed mocht aanblijven. Daar werd ze een beetje argwanend van en van haar kreeg ik te horen, dat dat toch niet helemaal klopte. Maar ja, daar zit je murw van de angst met hyperventilatie en als er dan iemand is, die begrip voor je heeft en je zelfs midden in de nacht wil helpen.... Afijn, ik kwam bij het toenmalige Riagg en die heeft me toch nadrukkelijk aangeraden om met die magnetiseur te stoppen. Dat heb ik ook gedaan, inmiddels iets sterker geworden en voelde de steun van de therapeut, incl. mijn geweldige huisarts ook nog in de rug. En ben naar de magnetiseur gegaan, waar mijn tante zulke goede ervaringen mee had. En wat was dat een verademing eigenlijk. Heel veel goede hulp van hem gehad, lichamelijk en geestelijk en ik denk totaal zo'n 4, 5 jaar ben ik daar in behandeling geweest. Het Riagg heeft me in die tijd ook kunnen helpen, door aan mijn dwangneurose te gaan werken. Ik moest toen alles opschrijven, wat ik op een dag deed aan dwanghandelingen. Ik denk dat ik het nog wel ergens heb liggen, maar het was behoorlijk wat schrijfwerk. En al die handelingen hebben we stap voor stap aan kunnen pakken. Ik ben er 1 1/2 jaar mee bezig geweest en wist er toen goed mee om te gaan. Maar na het Riagg, we hadden inmiddels een huisje buiten wat voor mij echt geweldig was en onze eerste 3 honden waren gearriveerd
, had ik nog veel last van angsten en depressieve buien. Slapen deed ik prima op mijn slaaptabletten en langzamerhand ging het stapje voor stapje beter in mijn 'vakantiehuisje', zoals de huisarts dat toen zei. Dus de jaren '90 waren wat dat betreft een opbouwende periode voor mij en mijn vriend. In die periode ook duidelijk over kinderen gehad, maar er beiden toe besloten, dat dat niet een goed idee zou zijn. We hebben toen heel duidelijk de keuze gemaakt om met honden verder te gaan en die zijn voor mij eigenlijk ook mijn redding geweest. Als je niet naar buiten wilt omdat je het niet durft, maar je moet wel, want je hond moet uitgelaten worden en met een vriendin, die goed wist wat er met me aan de hand was, omdat ze zelf ook dergelijke problemen had gehad, ging dat steeds beter. Ik ging me dus steeds beetje voor beetje beter voelen en dan ga je je afvragen, wat je nu verder met je leven wilt gaan doen. Ja, dat was voor mij vrij logisch: honden fokken. Ik heb altijd al in de honden, paarden, katten etc. etc. gezeten en het was voor mij wel duidelijk, dat er dieren in mijn leven zouden zijn. Ik denk ook, dat als ik mijn school had kunnen afmaken, dat ik dan wellicht richting diergeneeskunde of iets dergelijks was gegaan. Als klein kind had ik mijn eerste vriendje - we waren denk ik een jaar of 5,6 - en dat was de zoon van de plaatselijke dierenarts. Daar heb ik toch zo'n leuke tijd gehad. Ze hadden daar een pony met de naam Heks, met een houten been, een Berner Sennen, veel paarden die behandeld moesten worden en hele leuke ouders en gekke zusjes, waarmee ik veel lol heb gehad.
Dus wij met de honden verder. Border Collies, best wel pittige honden, maar vreselijk lief en willen graag vanalles voor je doen en dit zijn echt mijn maatjes. Ook nog Deerhounds gehad, die wil ik graag nog een keer weer terug, want dat zijn honden, waarbij je bij houtvuur whisky moet drinken - onze reu dronk dat ook en werd toen uitgeroepen, door ons, tot echte Schot.
Begin 2000 kwam ik in aanraking met Herbalife, ben daar toen vrij veel gewicht mee kwijt geraakt en heb daarmee ook gewerkt. Ben naar veel trainingen geweest en er werd veel aan persoonlijke ontwikkeling gedaan. Mij werd toen aangeraden om naar een regressie therapeut te gaan. Dat interesseerde mij best wel, want er was iets met mij, waar ik de vinger niet op kon leggen en daardoor kreeg ik het gevoel, dat ik mijn 'eigen bus niet kon sturen' en dat wilde ik toch wel graag. Het was een behoorlijk heftige therapie, waarbij ik tegen verschillende dingen aangelopen ben , die bepaalde dingen voor mij verklaren. Misbruik in mijn jonge jaren, heb tijden de therapie mogen zien, dat ik in een vorig leven in een concentratiekamp stond op een warme zomerdag, in een grijs gestreept pakje. Ik heb in de behandelruimte, terwijl ik dat zag een half uur heftig schuddend lopen huilen. Dat verklaarde voor mij ook gelijk de band die ik voel met Joden. Ik heb ooit mijn moeder weleens gevraagd of wij Joodse familie hebben. Nee dus. Ik weet nog op de markt in Leeuwarden tijdens de bevrijdingsfeesten in 1995, werd er Klezmer muziek gespeeld. Best wel emotioneel. Goed de laatste sessie ging het over het misbruik, alleen daar stokte ik en kreeg er niets meer uit. Maar we wisten waar de problemen wegkwamen. Alleen tijdens de laatste sessies kreeg ik ook weer aangstaanvallen en weer van die zware dat je niets met me kon beginnen. Ik had weer het gevoel alsof ik knettergek werd. Hoe het precies verlopen is, is me niet helemaal helder, maar dat maakt ook niet uit. Ook daarna heb ik weer moeten leren lopen en leven om maar zo te zeggen. Herbalife knapte ik op een gegeven moment op af, de mentaliteit van sommige mensen. Bah en dan na een dag was ik weer blij om bij de honden te zijn
De jaren daarna is het redelijk rustig bij ons, behalve de financien dan. We hebben wat dat betreft een behoorlijke crisis meegemaakt en dat heeft nogal wat stress gebracht. Echt op moment wist ik niet beter dan dat we het huis moesten verkopen. Dat is uiteindelijk toch niet zo geweest. Ik wil nu mijn huis wel verkopen, want we wonen nu in Groningen en ik wil weer terug naar Friesland!
En toen kwam ik Wapf tegen en dit forum. En de reden dat ik hier ben blijven hangen, komt ook omdat ik sinds de jaren '80/'90 veel boeken heb aangeschaft over de Amerikaanse Indianen en hoe die ook aten. Toen mijn vriend vegetarier werd, heb ik hem ook gezegd, dat het geen probleem is, als je vlees eet, maar dat dat wel goed vlees moet zijn, van dieren die in de natuur leven en op een goede manier groot worden. Ja en dan de onderzoeken van Weston Price erbij en we waren totaal om! Echt veel over Weston Price lezen komt er momenteel niet van, maar dat komt helemaal goed. Ik heb nu mijn komplete verhaal durven te vertellen. Heb zelden nog van die zware angstaanvallen, durf heel wat meer gelukkig. Maar potverdikkie, ik ben 52, het is toch eens tijd om volwassen te worden. Nog een ding: hier net over de grens, zit een Nederlands medium waar ik nu al ruim 10 jaar kom en de laatste keer dat ik daar was, was mijn opa daar. Mijn opa had zo'n lieve boodschap voor me. Hij volgde mij vooral, omdat ik er niet eentje ben van de gebaande paden. Ik deed toch altijd dat, waar ik zin in had en zijn andere kleinkinderen waren meer van het gewone. Niet dat die niet leuk zijn, maar laten we maar zeggen: normaal en dat ben ik niet en dat vindt mijn opa zo leuk. Ik kap ermee. En ik ben heel benieuwd wat jullie van dit behoorlijk lange verhaal vinden. Kan ik ergens in een hoekje geplakt worden. Ik heb nog steeds dwangneigingen hoor, maar ga daar redelijk, min of meer, mee om.
Oh ja, toch nog wat: een aantal jaren geleden werd me geadviseerd om naar het GGZ te gaan om mijn slaapproblemen aan te pakken. Ahum, ik ga daar zitten, zit daar zo'n meneer (therapeut), die mij nogal arrogant, al lachend zat te vertellen, dat zij toch niet aan regressietherapei deden. Nee daar hielden zij zich niet mee bezig. Maar hij kon me wel van mijn slaapangsten afkrijgen. Ik kreeg zo'n negatieve indruk van die vent, heb dat ook tegen hem gezegd en ben er nooit meer heengegaan. Mijn huisarts vroeg me laatst nog of het misschien niet toch weer een goed idee zou zijn om nar het GGZ te gaan. En toen heb ik gezegd: nou als ik weer zo'n flapdrol als die vorige krijg, ga ik daar echt niet heen. Dan wil ik weer een therapeut die echt wat voor me gedaan heeft- de regressietherapeut. Sinds die therapie zijn er ook erg mooie dingen gebeurd. Ik heb mijn gids mogen zien en spreken. Geweldige ervaring. Ik heb een bepaald persoon aan mijn bed gehad, die mijn hand vasthield. Ik was helemaal hoteldebotel dat zij er was. Ja zegt mijn therapeut, jullie horen waarschijnlijk tot de zelfde zielengroep. Nou, vond ik niet erg. We lijken ook wel veel op elkaar. Goed ik kap ermee, ben benieuwd naar jullie reaktie en ga nu nog een stuk leverworst naar binnen werken. Gisteren in Duitsland gekocht, tezamen met een voorraad van diverse roomboters.Als ik nu terugzie op mijn leven, denk ik, the best is yet to come! En onze honden wapfen op hun manier lekker mee met ons. Lekker die Kefir!
Thineke
