Willem vertelt…
Lieve mensen,
Het schijnverzet
Nederland werd er groot mee.
Het heldhaftige verzet tijdens de bezetting van de Tweede Wereldoorlog is al tientallen jaren een vast thema in de Nederlandse filmindustrie, terwijl de realiteit is dat het echte verzet bestond uit niet meer dan een handjevol mensen dat bereid was, tegen de deugcultuur in, hun kompas te volgen en zich ondanks de enorme risico’s in te zetten voor de vrijheid.
Heden ten dage is dat niet anders, ook nu zijn het vaak de buitenbeentjes, de unlikely heroes die de ruggengraat vormen van het verzet. De traditionele oppositie was nooit geïnteresseerd in verandering, maar speelt het spel om zelf onderdeel van het politieke gekonkel te worden. Journalisten die zichzelf beschouwen als controleur van de macht vormen in realiteit Mao’s Rode Garde.
Ook de universiteiten die democratische vernieuwing en universele mensenrechten propageren, zien zichzelf verheven boven het gepeupel en beschouwen het domme volk als incapabel om juiste beslissingen te nemen.
Tot slot hebben we nog de rechtspraak, een machtig orgaan bestaande uit kleurloze figuren, grijze muizen, gedreven door wraakzucht tegen de maatschappij die hen niet op waarde weet te schatten. Activistische rechters sloten een monsterverbond met NGO’s, en met internationale verdragen in de hand leveren zij de belangen van de burger over aan corrupte politici en megalomane filantropen.
De deugcultuur zit diepgeworteld in onze samenleving, Gutmenschen zien vaak dat het niet klopt, maar de toon moet wel netjes blijven en laten wij de waarheid vooral in het midden houden. Het doel is bovenal om erbij te mogen horen. Liever vergeten we het wangedrag van de politiek en medemens: ach er zijn fouten gemaakt, we wisten niet beter, het normale leven is toch allang weer hersteld of het was geen opzet, kortom, zand erover en verder.
Het is om deze reden dat veel van deze gematigde overheidscritici afstand houden van activisten die zich van begin af aan duidelijk uitspraken over de situatie en nu door de overheid vermalen worden, " ach die zijn geradicaliseerd, die hebben het er zelf naar gemaakt, hun acties zijn schadelijk voor het verzet", of blijven liever neutraal om het midden te kunnen bereiken.
Ook opportunisme of angst om te verliezen, klappen te krijgen of ordinaire jaloezie spelen een belangrijke rol. Mensen zijn van nature hiërarchisch ingesteld, het verzet is daarop helaas geen uitzondering. Zodra een gewilde positie bemachtigd is dan wordt deze uit alle macht verdedigd of lonkt de volgende stap in de hiërarchie: meer volgers, meer likes, en vooral serieus genomen worden door vertegenwoordigers van het door hen bestreden systeem.
Zo kent het verzet inmiddels ware ondernemers die hun bereik gebruiken om hun levensstijl te onderhouden. In beginsel is daar niks mis mee, tenzij er beloften worden gedaan die niet waar te maken zijn. Zo zijn er podcasts, kledinglijnen, adviesbureaus, lifestyle merchandising, handel in goud, noem maar op. Nieuwerwetse Guru’s, een eigen klasse van experts, een bon-ton van het verzet. Binnen een aantal jaar zien we een nieuwe zuil ontstaan, fascinerend, maar schieten we er verder mee? Is het systeem vervangen? Zijn we vrijer geworden tegenover de de mensen die meehobbelen in het narratief?
Soms krijgen wij van VoorWaarheid wel eens het verwijt dat we te bot, te hard, te ongenuanceerd of te radicaal zijn. Of dat we ook veel onzin verkondigen of dat we eerst wel goed waren, maar dat we gaandeweg de richting verloren.
Waarop zijn dit soort verwijten gebaseerd? Zit er een kern van waarheid in?
Viruswaarheid/Viruswaanzin ging van mei 2020 tot augustus 2020 inderdaad duidelijk, maar tactvol te werk. 1 augustus 2020 is er een weloverwogen koersverandering geweest: waar het in de eerste maanden ging om de regering, de rechtspraak, de wetenschap en de media tot inkeer te brengen, werd met de afwijzing van de rechtszaken, het negeren van onze uitzendingen, rapporten, artikelen en petities en het bruut neerslaan van onze liefdevolle demonstraties duidelijk dat we met een machtsgreep te maken hadden.
Sindsdien is de koers onveranderd en toch is die initiële wijziging voor velen nog steeds eng. Als je kleur bekent en de criminelen identificeert, maak je jezelf logischerwijs tot doelwit. Een dictatuur werd in de geschiedenis echter nog nooit op de knieën gedwongen door deze niet te benoemen en te zwijgen over misdaden.
Het midden willen bereiken gaat in wezen over de angst om uitgesloten te worden, daar ben je namelijk kwetsbaar. Een opportunistische component is bovendien dat het midden in potentie veel meer mensen zijn die allemaal kunnen doneren, klappen en zwaaien. Meer is beter, zo is de mens.
Wat we voorts zien is de legitimering van zichzelf. Door anderen die zich duidelijk uitspreken voor de bus te gooien, maakt men de redelijkheid van het eigen standpunt duidelijk. Een soort offer aan de vijand om vrede te bewaren en on speaking terms te blijven. In werkelijkheid schikt men zich naar de hiërarchie gebaseerd op geweld. Het narratief heeft de macht en als je dwars zit kan het slecht met je gaan, dus moet er af en toe, hoe klein dan ook, een steunbetuiging en een offer gebracht worden, zodat je in je eigen buitengebied, onder toezicht van de machthebber, de schaapjes in jouw weide mag melken.
