Hoi Poekie, ik ken zo iemand uit mijn jeugd met kanker van het ergste type: terminaal.
Die leende de sapcentrifuge van mijn moeder voor het moermandieet.
En toen is de kanker ook echt weggegaan.
Ze haalde de krant er nog mee.
En toen kreeg mijn moeder de sapcentrifuge weer terug.
Overigens wel kapot
Maar het punt is: die persoon die dacht: zo: klaar ermee.
En 10 jaar later kreeg ze weer kanker.
Bij mijn moeder heeft het beeld zich nu als volgt vastgezet: kanker is zo hardnekkig, die krijg je niet echt weg met een sapcentrifuge.
Maar dat is een verkeerde opvatting natuurlijk: het punt is: mensen denken: zo dat doe ik even nu voor die kanker en dan gaat men gewoon weer op de oude voet door met de transvetten, e-nummers en de pesticiden.
Als ik met mijn moeder praat over chemo, bestraling e.d. bij kanker: dan zegt ze: dat is echt wel een must en binnen de kortste keren komen de Sylvia Millecamverhalen weer over de tafel als voorbeeld dat een mens toch echt niet zonder chemo kan.
En dan leg ik uit dat Syvlia Millecam geen chemo meer nodig had en dat ze al een wandelende chemo was door die lekkende implantaten, maar dat heeft geen enkele zin.
Niet dat ze dat niet gelooft van die lekkende chemotroep uit de implantaten maar dat Sylvia Millecam toch echt beter af was geweest MET chemo, blijft overeind.