De gemiddelde mensenleeftijd en statistisch gegoochel

[Guest]

Dat alles bij elkaar wordt gelogen dat weet ik inmiddels wel.

In dit geval probeer ik mij voor te stellen hoe het CBS deze data verzameld.

Iemand gaat dood en bij de gemeente waar je woonde is bekend wanneer iemand is overleden en wat de geboortedatum is.

Verzinnen ze dan doden met datum van overlijden....of sjoemelen ze met de sterfte leeftijd van de overledenen?

Ik zie hier niet hoe je deze data naar de hand kan zetten van diegene die er voordeel uit hopen te halen.

 

[ad ligtvoet]

Ok, de cijfers laten zien dat de mens op oudere leeftijd sterft. De vraag is dan ,hoe komen ze tot de conclusie dat die tendens zich voort zal zetten?

Ook in onze tijd worden mensen langer in leven gehouden cq sterven langer en er is eea verbeterd op gebied van hygiene etc.

Verder is het ook zo dat de personen van gemm.72 jaar nu fysiek en mentaal sterker zijn.Debet hieraan is de periode waarin ze opgegroeid zijn .

Dit gaan we niet meer meemaken in de toekomst. Ik zeg...degeneratie zet zich voort.En de realiteit zal zich keihard manifesteren. Vroeger sterven duurt nog even want de huidige generaties zijn nog weerbaar(lichaam heeft nog veerkracht) maar kijk eens naar het algemeen gedrag!! Degeneratie.

ad

 

[Webmaster]

Het heeft te maken met kindersterfte. Hoe minder kindersterfte er plaatsvindt, hoe hoger de gemiddelde leeftijd wordt. De statistieken zeggen dus niets over de werkelijke feiten. Baby's worden steeds vaker te vroeg geboren of moeten met een keizersnee ter wereld komen. Vroeger waren hun overlevingskansen veel kleiner, maar nu hebben we antibiotica en couveuses. We zijn beter in staat om ziektes en infecties te onderrukken, maar krijgen er meer chronische ziektes voor terug.

Daarnaast - en dit is geen politiek correcte uitspraak, maar daarom niet minder waar - vertegenwoordigt het redden van baby's die normaal niet levensvatbaar zijn een verzwakking van het genetische potentieel (degeneratie) die uiteindelijk niet leidt tot langlevendheid, maar juist vroegtijdig overlijden en uiteindelijk uitsterving van onze soort. In de praktijk houdt dit nu al in dat we gemiddeld misschien langer leven, maar dat dit gepaard gaat met expressies van deze verzwakking in de vorm van ziekte en lijden op latere leeftijd, iets wat eerder regel is dan uitzondering.

Deze feiten worden niet weergegeven in de statistieken. De kwaliteit van leven is afgenomen, het aantal ziektegevallen is toegenomen. Stuur echter enquetes rond met de vraag of mensen vinden dat ze een goede kwaliteit van leven hebben en er zal uitkomen dat het merendeel van de bevolking het allemaal wel prima vindt zo. Iedereen onderschat het probleem waar we werkelijk voor staan (we zijn een bedreigde soort, die zichzelf ten gronde richt!), zelfs op dit forum wordt het probleem chronisch onderschat door sommigen. Onze definitie van gezondheid is ook gebaseerd op een statisch gemiddelde, gebaseerd op bloedafneme van zieke mensen in ziekenhuizen!

Statistieken zeggen dus niets, helemaal niets. Gebruik je ogen en oren, kijk om je heen en vertel me wat je ziet. We zijn ziende blind en horende doof en vertrouwen te weinig op onze eigen waarneming en te veel op overheidsinformatie, gebaseerd op statistische gemiddeldes.

Mike

 

[Guest]

Quote:
Statistieken zeggen dus niets, helemaal niets.


Mensen die ooit statistiek op school kregen weten dat er kwantitatieve (= het verzamelen van statistieken op grond van het meten van aantallen) en kwalitatieve cijfergegevens (statistieken waarbij de achtergronden van iets worden in kaart gebracht en er dus gespit wordt) verzameld worden.

Binnen het marktonderzoek b.v. is er kwantitatief en kwalitatief marktonderzoek. Kwalitatief marktonderzoek brengt de beweegredenen voor een aankoopbeslissing in kaart. Ooit tijdens mijn studie en hierna op projectbasis gedaan en ik kan je vertellen dat dit enorm interessant is. Een keer dat je de vaardigheid hierin hebt, kan je hier op zakelijk vlak vaak je voordeel mee doen.

Mijn conclusie is dat er in dit geval geen kwalitatieve statistieken worden bijgehouden en in dat geval worden we inderdaad op het verkeerde been gezet.

Eerder deze week hoorde ik hier het verhaal dat oncologen op grond van het bijhouden van statistieken meer en meer tot het inzicht komen van het verhaal dat 5 jaar kankervrij geen garantie van levenslange genezing meer inhoudt. Gaan de oogjes dan misschien toch meer en meer open ? :?:

 

[Louise]

Meisjesbaby's worden honderd.

De helft van de pasgeboren meisjesbaby's wordt naar verwachting 100 jaar of ouder. Hetzelfde geldt voor 1 op de 3 pasgeboren jongens, zo bleek woensdag uit berekeningen van het Nederlands Interdisciplinair Demografisch Instituut (NIDI). Bereken hier hoe oud jij wordt.

Nu is zo'n leeftijd nog behoorlijk zeldzaam: van de mensen die 100 jaar geleden zijn geboren, is momenteel minder dan 1 procent nog in leven. Het NIDI denkt dat pasgeboren meisjes gemiddeld 96 jaar oud worden, en jongetjes gemiddeld 92 jaar.

Vraag me niet hoe waarschijnlijk zwak ziek en misselijk al op jonge leeftijd. :mrgreen:

Zie gehele artikel:

Meisjesbaby's worden honderd.

 

[Moondust]

Vaste bezoekers van dit forum zullen het probleem van degeneratie misschien ook nog onderschatten, maar bij hen is tenminste een lampje aangegaan. Echter, de 99,99999% tast nog dagelijks in het pikkedonker. Je hoeft de tv maar aan te zetten om het te zien. Ik lijk steeds gevoeliger te worden voor de troep waar die 99,99999% achteraan loopt. Ik word er boos en geirriteerd van als ik ermee wordt geconfronteerd, maar ben natuurlijk ook niet bij machte het tij te keren. Ik kan enkel zelf de nodige stappen nemen en mijn zoon het e.e.a. meegeven en wellicht dat ik links of rechts nog eens iemand geinteresseerd maak, maar daar houdt het wel op. Maar goed, ik merk dat ik eigenlijk niet zoveel geconfronteerd wil worden met de gekte van de 99,99999%. Ik kijk het liefst geen kabeltv, hooguit eens een keer een tenniswedstrijd op Eurosport of een docu op Discovery/History channel en met mijn zoon kijk ik naar So You Think You Can Dance, maar daar houdt het zo ongeveer wel op. Ik mijd de supermarkt zoveel mogelijk, het liefst zelfs het hele winkelcentrum. Ik mijd grote groepen mensen. Maar toch is de gekte overal. Ik lijk er niet aan te kunnen ontkomen. Op mijn werk is de gekte ook. Vandaag een overleg gehad over KPI's en rapportages en ik ben gewoon de enige die het logisch vindt dat leidinggevenden (verantwoordelijken) aangeven welke informatie ze nodig hebben om inzicht te krijgen in de prestaties van de eigen afdeling. Ik kon mijn oren niet geloven dat men het er in het overleg onderling over eens was dat je met rapportages gewoon vanuit eigen inzicht moet beginnen en allerlei managers die rapportages toestuurt. Ik snap het wel, want dan mijdt de medewerker de confrontatie met de manager die zijn werk niet goed doet en kan de medewerker toch zeggen lekker bezig te zijn. De medewerker wordt door de manager gewaardeerd, want deze confronteert hem niet met zijn eigen incompetentie. Dus....iedereen tevreden. Maar de kwaliteit die geleverd wordt is dramatisch slecht. Het is een wonder dat de ICT nog een beetje blijft draaien, want enig riscomanagement is geheel afwezig. Iedereen doet maar wat en er is blijkbaar niemand die het de moeite waard vindt om de organisatie logisch te structureren. Mensen kijken in hunn kortzichtigheid alleen maar naar hun eigen belang. Dat ook de managers tot in de hoogste gelederen een dergelijke houding aannemen vind ik echt onbegrijpelijk. Die zouden toch beter moeten weten. Het is de omgekeerde wereld en ik zit er middenin. In zo'n overleg voel ik me zooo verloren. Ik doe wel een paar pogingen om het zelfbedrog inzichtelijk te maken, maar wordt gewoon massaal genegeerd. Men wil het niet horen of zien.

Ik vraag me af of er een moment komt dat ik het gewoon niet meer op kan brengen en mijn eigen weg ga. Eerlijk gezegd ben ik een beetje bang voor de gevolgen, want het zit er natuurlijk dik dat ik mijn huidige baan aan de wilgen hang, dat Canadese blokhutje aan de bosrand ga neer laten zetten en een rustig teruggetrokken leven ga leiden. Wat houdt me nog tegen? Angst. Maar voor hoelang nog?

 

[Guest]

He Moondust, ik zit van de week net te luisteren naar dit solo-interview. http://neilkramer.com/roamcast-6-unmaking-empire.html

Naturally alone & dreaming of a lonely cottage, ergens aan het begin. Neem er even de tijd voor. Kramer beschrijft dat hij voor enige tijd de hele bewoonde wereld gedag zei met de bedoeling daar te blijven, maar het viel hem erg zwaar. Weglopen voor iets wat niet-harmonisch is bracht nog geen harmonie. Harmonie in je eigen leven creeer je zelf, het komt allemaal uit jezelf. De blokhut kan dan helpen zeg maar 1x of 2x per jaar. Maar zo'n baan klinkt ook niet echt als iets om erin te houden, kun je niet iets anders gaan doen?

 

[ruud]

Hallo Thijs, ik vrees dat als ik eenmaal met een hutje op de hei zit, dat ik daar echt met geen paard meer weg te krijgen ben. Misschien dat Neil Kramer het niet uithoudt in een hutje op de hei, maar ik wel.

 

[coltivatore]

Ik kan Moondust goed begrijpen met zijn neiging om de gekte van de massa te ontlopen, maar vind ook dat thijs een punt heeft dat je harmonie in je leven zelf creeert. Ook ik merk geregeld een grote weerstand bij mezelf tegenover de onwetende massa die zichzelf en anderen schade toebrengt door de moderne dubieuze levenswijze die door iedereen maar als normaal ervaren wordt. Toch komt die weerstand uit mezelf en probeer ik bij mezelf te rade te gaan waar die weerstand vandaan komt.

 

[naief]

Moondust, je zou de 1e niet wezen die na innerlijke conflicten zijn leven over een andere boeg gooit. Ik denk dat je gevoel volgen je veel innerlijke vrede kan geven. Probeer wel te scheiden welke wensen voortkomen uit frustraties en welke wensen voortkomen uit je innerlijk.

"Don't make a permanent decision for your temporary emotion".

 

[Brian]

Ik sta ook voor een groot deel er alleen voor. Ik probeerde familie en vrienden van dingen te overtuigen, maar heb het gevoel dat het een onbegonnen zaak is. Leren door een voorbeeld te zijn is mijn visie nu, maar het lijkt alsnog een verloren zaak. loslaten is de grote les hierin, de gehechtheid leren los laten en iedereen zijn eigen pad te laten volgen, maar heb toch het gevoel in de stilte voor de storm te leven. Ik ben niet een man die verantwoordelijkheid buiten zichzelf plaatst, maar de weg voor ons is hobbelig indeed. Met oorlog op de loer en het in elkaar storten van de economie ziet het er grimmig uit voor de mensheid. Ik geloof wel dat ik samen met vele anderen een speerpunt vorm voor de waarheid in de wereld en zal ervoor blijven vechten. Waar ik me nu op focus is mezelf te leren overleven op wat voor manier dan ook. There's more to life dan deze vermeende welvaart, maar ik voel me hoe dan ook nog steeds arm. Ik begin bijna een neerbuigende minachting te krijgen voor de massa, maar kunnen zij er echt wat aan doen? Ervoor weglopen lijkt me uiteindelijk ook niet de oplossing. beetje bij beetje, dag voor dag begint de invloed bij mij af te brokkelen en ik weet dat het nodig is. Ik voel me eenzaam, maar daarbij ook steeds vrijer en vrijer. Het ego denkt te weten wat het beste is voor anderen, maar klopt dat ook? Het enige dat ik weet is dat wat ik tot nu toe geleerd heb voor mezelf klopt en dat anderen het op een zelfde manier moeten leren, maar het is verdomde lastig. Verdomde lastig indeed...

You are the first and final source of all you survey.

Brian

 

[PuurNatuur]

Goed gezegd Naief!

Je mag van een ander nooit verwachten dat hij/zij al zover is.

Er (hopeloos) aan trekken heeft geen zin. Ik doe dat hier thuis wel dus...

Mocht ik morgen 'neervallen', dan heb ik ook bij hun niets bereikt.

Ze doen hun best om het te begrijpen, maar de menigte is uiteindelijk nog steeds sterker.

Wie is hier nu gehersenspoeld? Wat dus weer de frustratie weergeeft :evil:

 

[Guest]

He Brian, als je wat boeken leest over bewustwording.. tenminste dat merk ik zelf.. dan zie je eigenlijk dat je nog maar aan het begin staat van een pad waar anderen al veel verder in zijn. Het idee dat jij iets hebt geleerd wat anderen vroeg of laat ook zullen moeten leren, ja dat kan kloppen maar andersom geldt dit ook. Er zijn ontzettend veel mensen die iets hebben geleerd wat jij en ik nog moeten leren, die mensen lopen meestal niet rond in Primark, maar elders.. je vindt ze wel.

Je krijgt precies de mensen op je pad die je op dat moment nodig hebt. Dat is wat mij betreft ook de opzet van dit leven: leren, ontwikkelen. Ik sta nog steeds te kijken van die magie, wat er op mijn pad komt sinds ik bepaalde keuzes uitdraag. Als je ergens helemaal voor gaat, gedisciplineerd, dan zie je vanzelf dat er dingen gebeuren die je daarin ondersteunen.

Ik zou er echt op vertrouwen dat die grimmigheid een wanhoopsoffensief is, een grote bewustwording brengt een grote onderdrukking van bewustwording - dat is wat we zien, aan jou de vraag waar je je aandacht op richt, de bewustwording of de onderdrukking.

Ik zie een hoop ziekte om me heen, maar de tijd is niet echt rijp voor 20e eeuwse ontwikkelingen waarin mensen sluw tegen elkaar worden opgezet, ik zie wel dat dat geprobeerd wordt maar als ik zo in de stad rondkijk, het lijkt niet echt meer te lukken ofzo.

 

[Brian]

Thijs, je hebt wel gelijk, maar soms word ik echt moedeloos van sommige dingen en lukt het me niet om in het nu te blijven. Toch heb ik wel het gevoel dat ik een soort van synchroniciteit ervaar in mijn leven die mij de goede kant op stuurt.

Brian

 

[Moondust]

Het uiteindelijke probleem is het niet volledig begrijpen van de werkelijkheid. Daardoor worden we heen en weer geslingerd tussen wanhoop, vreugde, frustratie, angst, moedeloosheid, extase, etc. Allemaal hebben ze de functie ons uiteindelijk te brengen bij een volledig begrip van de werkelijkheid. Er is altijd synchroniciteit, óf het hele begrip bestaat gewoonweg niet. Er is geen tussenweg. Dat we ons soms wel bewust zijn van synchroniciteit maar meestal niet is het leerproces. Ik ben ervan overtuigd dat wie de werkelijkheid daadwerkelijk kent altijd en permanent synchroniciteit ervaart. Het is geen kwestie van dingen aanleren, maar juist dingen afleren. Leren is dus eigenlijk afleren. Maar goed, daar laat ik het even bij voordat ik beticht kan worden van spiritueel nihilisme.

 

[coltivatore]

Moondust, is het afleren van datgene dat de innerlijke irritatie tegenover de buitenwereld veroorzaakt dan niet een beter streven dan het weglopen ervan? Is bedoeld als een serieuze vraag, ik oordeel totaal niet maar vind het een interessant onderwerp omdat ik het ook in mezelf herken.

 

[naief]

Ik denk dat afleren inderdaad wel een sleutelwoord is in deze.

We hebben allemaal onze eigen leerweg af te leggen. Dus de mensen om ons heen ook. We kunnen hun les niet voor hun leren. Lessen leren moet uit eigen beweging gaan.

Ik denk dat je moet leren om met andere ogen om je heen te kijken Moondust. Eerst ergerde ik mij ook aan allerlei dingen. Nu zie ik dat de wereld een proces doormaakt en dat er een reden is waarom dingen gaan zoals ze gaan. Ik kan me nu bv makkelijker neerleggen bij stomme regelgeving die ons dwarsboomt. Ik zeg niet dat het niet belangrijk is om daartegen te ageren! Maar het gaat voor mij om mij en mijn leven en hoe ik met dingen omga.

"some people come in your life as blessings, some come in your life as lessons"

Dus Thijs heeft een groot punt. Weglopen is niet de weg. Wees blij met de lessen die je tot nu toe geleerd heb en sta andere mensen toe hun levenspad te volgen en hun lessen te leren.

 

[Moondust]

Coltivatore, het een sluit het ander niet uit denk ik. Bovendien zie ik het ook niet echt als weglopen. Het is meer dat het afwijkt van wat de meeste mensen gewoon vinden. Ik ontloop de supermarkt niet, ik heb gewoon minder behoefte naar de supermarkt te gaan. Uiteindeljik is het natuurlijk wel het mooiste om het proces van afleren van geloof in te gaan, omdat dat tot totale bevrijding leidt. In de tussentijd ga ik in ieder geval niet ergens naar toe als ik daar niet wil zijn. Ik volg in die zin enkel mijn gevoel. Hoe werkt dit voor jou?

 

[coltivatore]

Moondust, ook ik ga niet ergens naartoe als ik er geen zin in heb, dit doe ik overigens al geruime tijd. Maar daar waar ik dit ‘ontwijkende’ gedrag van mezelf in het verleden goedpraatte en verklaarde door te wijzen op de verschillen tussen mezelf en andere mensen, ben ik recentelijk tot het inzicht gekomen dat die verschillen niet de verantwoordelijkheid voor mijn eigen gedrag wegnemen. Laat ik het illustreren met een voorbeeld…

Ik erger me nog wel eens als andere mensen zich in mijn ogen onbeschaafd gedragen of een gebrek aan kennis etaleren (bijvoorbeeld over voeding of andere onderwerpen) en vind gesprekken met die mensen dan vaak zinloos, omdat ik wél uitgebreid de tijd heb genomen om informatie over het betreffende onderwerp op te zoeken. De laatste tijd ben ik me aan het afvragen waar die ergernis, die innerlijke weerstand tegenover de mening van de gemiddelde (al dan niet onwetende) medemens vandaan komt. Het zou gemakkelijk zijn om een gebrek aan kennis bij de gesprekspartner aan te voeren als excuus voor mijn irritatie, maar het is natuurlijk meer dan dat. Wat zou het mij immers uit moeten maken als andere mensen een andere, in mijn ogen foutieve, mening aanhangen? Wat heb ik hier voor last van? Ik kan niet anders dan tot de conclusie komen dat deze innerlijke weerstand, deze irritatie, niets anders is dan mijn ego, en in essentie, hoe kan het ook anders, angst. Wellicht om niet serieus genomen te worden, wellicht dat de vele uren kennis opzoeken niet erkend of op waarde geschat worden door de ander… wie zal het zeggen.

In het verlengde van de eerdere discussie wil dit uiteraard niet zeggen dat we bewust dergelijke situaties moeten opzoeken waarin we ons ongemakkelijk voelen, maar ik wil eerst eens kijken hoever ik kom met dit soort introspectie en het verminderen van mijn eigen weerstand voordat ik kies voor de weg van de afzondering. Het streven naar (al dan niet totale) bevrijding klinkt me aanlokkelijker in de oren dan een zelfopgelegde retraite. Er zijn immers ook een aantal voordelen verbonden aan het leven in deze maatschappij.

 

[Moondust]

Ik herken je verhaal heeeel erg goed. Ook ik weet inmiddels dat die irritatie weerstand is in mijzelf en niets met die ander te maken heeft. Deze weerstand moet verbonden zijn met bepaalde overtuigingen (ego), maar daar heb ik nog geen zicht op. Volgens Jed McKenna kan je met het proces van spirituele autolyse die zolder met overtuigingen gaan opruimen, maar is daar een enorme motivatie voor nodig, een motivatie die maar heel weinig mensen kunnen opbrengen. Heb jij die motivatie in voldoende mate denk je?