Er is een verschil tussen slachtoffer zijn en in de slachtofferrol zitten. Ik heb in ieder geval mijn spirituele overtuigingen aanzienlijk moeten bijstellen de afgelopen jaren. Er wordt zoveel onzin uitgekraamd. Voorbeeld, een van de meest schrijnende, is de gedachte dat mensen hun ellende zelf creëren. Anderen mogen blijkbaar nogal denigrerende meningen hebben en uiten over slachtoffer zijn, maar als je zelf je mening geeft speel je ineens het slachtoffer. Bwaaah. Zulke overtuigingen zijn typische "the secret"-spiritualiteit en slaan kant nog wal. Dit wordt nogal eens gebruikt door mensen die zich op een of andere manier superieur willen voelen. Dat doen ze niet bewust hoor. Er zijn maar wát mensen die graag mensen willen helpen en onbewust mensen zoals mij nodig hebben om hun behoefte aan eigenwaarde op te krikken of hun gelijk te halen. Vertel mij wat over het feminisme en de gevolgen er van. Story of my life. Ik heb waarschijnlijk net zoveel onderzoek verricht op dit gebied dan jij op het gebied van gezondheid. Om maar een dwarsstraat te noemen: alleen al het feit dat je geen feminist bent maakt dat je in deze maatschappij ermee te maken krijgt dat mensen over je vallen. Trek ik mensen aan die daarover op een negatieve manier willen discusiëren, omdat ik negatief ben? Zo lust ik er nog wel een. Wat ik bij jou tussen de regels door lees is dat je van mij de erkenning wilt dat mannen ook slachtoffer zijn (of net zoveel, of misschien wel meer), maar wat doe je: je valt mij persoonlijk aan en vertelt me dat ik nog wat moet leren!
Al dat gedoe rond "positief zijn" is verder ronduit gevaarlijk. Iemand die slachtoffer is (geweest) heeft recht op verontwaardiging, boosheid en inzichten en ook om dat te delen en gehoord te worden zonder daarbij bekritiseerd, gecorrigeerd of beoordeeld te worden. Dat zal een slachtoffer dus ook blijven doen tot hij/zij wel gehoord wordt. Misschien is een slachtoffer dusdanig getraumatiseerd dat hij/zij voor de rest van zijn leven het hele verhaal iedere dag opnieuw moet vertellen. Daar is intern pas een probleem mee als je dat van jezelf niet mag en extern als een ander het niet wil horen, omdat het bij hem zelf gevoelens oproept die hij/zij nog niet kan aanvaarden bijvoorbeeld. Net zoals je lichaam schreeuwt tot het gehoord wordt (jouw eigen wijsheid). Of nee. Een slachtoffer houdt gemiddeld eerst 7 jaar zijn mond, omdat het sociaal onaanvaardbaar is om over je miserie te vertellen en dat je zoals hier het geval is vaak een trap achterna krijgt in plaats van dat je erkend wordt. Net zoiets als mensen die jaren lang met klachten rondlopen en niet naar hun lichaam luisteren, omdat ze er niet naar willen of kunnen luisteren. Daar begint het mee. En dan moeten ze naar hun gevoelens en emoties gaan luisteren. Als ze nog een stapje verder evolueren gaan ze rekening houden met een ander zijn fysieke gesteldheid (oude omaatjes helpen oversteken en zo). Als daarna ook de ander zijn gevoelens en emoties kunnen worden aanvaard (en gehoord, en gerespecteerd) dan zijn mensen al een heel eind. Als ze dan ook nog tot de conclusie komen dat ze ook jou zouden of hadden kunnen zijn, of zelfs een dader, dan beginnen er serieus kwartjes te vallen: .
Meestal stopt het verhaal van een slachtoffer vanzelf als deze 1) zijn eigen geschiedenis aanvaard heeft en 2) als oké aanvaard is door zijn omgeving. Veel slachtoffers blijven juist daarom hun hele leven eenzaam, omdat aan stap 2 niet wordt voldaan. Een mens bestaat in relatie. Als in relatie iemand niet mag Zijn is er helemaal geen relatie en zal die er ook nooit zijn. Er is dan sprake van een ik-het relatie in plaats van een ik-jij relatie. Een slachtoffer is met een dader in een ik-het relatie. De behoefte aan heelheid maakt dat slachtoffers daardoor soms nog heel lang aan daders blijven plakken. We kunnen dat niet begrijpen, omdat we niet beseffen wat heelheid is en dat heelheid iets is dat bestaat in relatie. We maken de vergissing dat slachtoffers aan zichzelf moeten "werken". Dat is maar ten dele waar. De omgeving van het slachtoffer moet moet ook aan zichzelf "werken". Voor aanvaarden hoef je niet eens te werken. Het is een knop omzetten in je hoofd. Het is een besef van je eigen heelheid. Het is een besef van de heelheid van de ander. Misschien moet je die knop wel 100.000 keer omzetten voordat die op zijn plaats blijft staan. En wat te denken van de fysieke impact. Het lichaam komt er altijd achteraan en doet er veel langer over om heel te worden en is soms zo beschadigd dat het in dit leven niet meer heel kan worden. Het is eigenlijk heel simpel. Als we een natuurlijke houding zouden hebben zou het gewoon vanzelf gaan.
Zo lang iemand er nog niet toe in staat is met empathie en zonder (ver)oordelen iemands ellende aan te horen, is deze nog niet in staat de heelheid van het slachtoffer te erkennen. Er is dan sprake van objectificeren van het slachtoffer. Dat ligt bij de toehoorder. Niet bij het slachtoffer. Om daar wat aan te doen moet eerst erkend worden dat iemand slachtoffer is en dat de slachtoffer"rol" een verzinsel is, een illusie. Niet alleen de denkbeelden van slachtoffers zijn relevant in deze. De denkbeelden van degenen die het slachtoffer observeert zijn evenzozeer van belang. Het is maar net of deze in staat is de ander te bekijken met een open hart zonder er een kwalificatie aan toe te voegen. En dat ondanks die toestand deze mens goed is zoals hij/zij is, ondanks zijn/haar traumas. Dáár zit de genezing in. Niet in het in iemand's hoofd rammen dat deze te "negatief" is of "nog teveel" in de slachtoffer"rol" zit en vervolgens de bizarre conclusie trekken dat die daarom de ellende "aantrekt" en nog wat moeten leren. Het feit dat iemand slachtoffer is maakt niet dat die persoon iets moet leren. Dat idee vind je terug in de cognitieve gedragstherapie. Hersenspoeling. Prima dat mensen daar hun voordeel mee doen, maar dit soort methodes wordt nogal eens toegepast om mensen te helpen zichzelf voor de gek te houden. Deel van het grotere plan om de mensheid gevangen te houden, om in jouw eigen termen te spreken. Laat mensen maar vooral voelen hoe knullig ze zijn en laat ze zich maar schuldig voelen over hun "negativiteit". Je dient daarmee enkel de agenda die je beweert te ontmaskeren. Tegen slachtoffers en mensen met andere ervaringen en meningen schoppen; dan straal je pas een goede energie uit!
De meeste slachtoffers die ik ken en andere mensen die op een of andere manier in de ellende zitten zijn vaak juist hele sterke, moedige, bekwame en menselijke mensen die ondanks hun miserie toch maar blijven doorgaan en steeds de draad weer oppakken. Inclusief ondergetekende. En ja, daar kunnen anderen veel van leren. Van mij kunnen mensen leren, wat de waarheid is over het slachtofferschap. Vreemde gedachte he, dat iemand die geen slachtoffer is iets zou kunnen leren van een slachtoffer over het slachtofferschap? Het lijntje dat bepaalt of je wel of geen slachtoffer wordt, wordt niet zozeer bepaald door je eigen energie, maar door vele factoren die je echt niet allemaal zelf in de hand hebt. Jouw eigen energie is maar een klein schakeltje in het gehele patroon en zelden de unieke oorzaak. Als je eenmaal je huis kwijt bent en op straat zit en mensen lopen je voorbij dan is het de conditionering van die mensen die bepaalt of jij geholpen wordt of bespot, niet het feit dat jij daar zit. Als jij daar zit dan straal je de energie van kwetsbaarheid uit, zelfs al heb je jouw situatie volledig aanvaard, alleen al vanwege je fysieke toestand. Het is aan de ander wat die ermee doet en jij kunt dat slechts beïnvloeden zo ver jouw invloedssfeer strekt. Er mankeert nog erg veel op het gebied van empathie en broederschap in onze maatschappij en zal pas veranderen als we onder andere op een andere manier naar slachtoffers en daders gaan kijken en op een andere manier met ze omgaan.
En wat te denken van de omgeving die je als slachtoffer vaak eerder nog verder de grond in stampt omdat je zogenaamd in de slachtoffer"rol" zit. De hele hulpverlening draait hier zowat om. Zolang mensen denken dat ze psychisch kwetsbaar zijn blijft dit doorgaan. Slachtoffers zijn big business. Als mensen zouden beginnen geloven dat ze ok zijn zoals ze zijn en niet hun ervaringen zouden veel mensen ineens geen werk meer hebben. Het is dus van groot belang dat slachtoffers wordt wijs gemaakt dat ze op een of andere manier deficiënt zijn en dat zij dat bij voorkeur horen van degenen aan wie zij waarde hechten in hun directe omgeving. De new age indoctrinatie en Happiness-spiritualiteit speelt daarbij een grote rol. In Nederland lopen we daarmee voorop. Wat een poppenkast! Echt en authentiek is nagenoeg verdwenen.
Om te weten hoe veilig en aangenaam mensen zich wanneer voelen op dit forum (prachtig initiatief overigens) moet je kijken naar hun reacties. Liefde gaat om insluiting, anders kan er nooit verbinding zijn. Liefde gaat om geven. Het liefst iets meer dan mensen verwachten.
