Ik heb besloten om geen driewekelijkse updates meer te geven n.a.v. mijn stap 216 dagen geleden om te stoppen met alcohol, maar gewoon iets te schrijven over mijn voortgang in de zelfontdekkingsreis die ik via Anonieme Alcoholisten (AA) ben aangegaan wanneer ik hierover iets zinnigs te melden heb.
Het zal je niet ontgaan zijn dat ik een stuk minder actief ben hier op dit forum en op Telegram zelfs niet of nauwelijks de laatste paar weken. Het doorlopen van de 12 stappen levert me veel op qua zelfreflectie. Deels is dit prive en deel ik hier dus niet, maar een ander deel wil ik jullie niet onthouden, want wie weet heb je er iets aan voor jezelf of voor anderen.
Ik heb ontdekt dat ik heel lang een zogeheten functionele alcoholist ben geweest. In de praktijk hield dit in dat ik niet het soort alcoholisme had waarmee je je baan, relatie, geld of wat dan ook kwijtraakt maar waarmee je gewoon kunt functioneren in de maatschappij, op je werk, in je relatie, etc. Sterker nog, velen die mij kennen hebben nooit iets aan mij gemerkt en ik krijg zelfs de opmerking van sommigen dat ik zelfs met een slok op bijzonder nuchter en rationeel overkwam. Je nuchterheid proberen te behouden terwijl je in een niet nuchtere staat verkeert kost echter bakken met energie en het is deze uitputtingsslag geweest waardoor ik uiteindelijk in 2015 in het ziekenhuis belandde met een CVA. Dit had een ernstige waarschuwing moeten zijn, maar na een paar maanden lonkte het bier toch harder en begon ik gaandeweg steeds vaker en alsmaar meer te drinken.
Het absolute dieptepunt bereikte ik in 2020, nu een jaar geleden, vanaf maart. Ik heb me vaak afgevraagd waarom juist de C19-'crisis' en de daarbij horende lockdowns mij zo tot drinken hebben aangezet. Van een functionele alcoholist werd ik alsmaar dysfunctioneler in mijn alcoholgebruik en gleed ik in een rap tempo af. Er waren geen remmende factoren meer vanuit de maatschappij, ik hoefde niet meer vroeg mijn bed uit om fris geschoren naar mijn werk te gaan, alles gebeurde nu achter een computerscherm en als ik les gaf met een powerpoint kon ik net zo goed met een baard van 5 dagen in mijn pyjama achter dat scherm zittten, het maakte allemaal niets meer uit. Ik heb geleerd dat als de maatschappij mij niet afremt ikzelf zeker geen rem heb op mijn alcoholgebruik!
Er is nog een andere reden. Vorige week was ik bij wijze van uitzondering fysiek aanwezig op school voor inzage van een tentamen met de docent. Wat voelde het heerlijk om weer eens fysiek contact te hebben met studenten en wat heb ik dit gemist, sommige studenten had ik alleen maar op afstand les gegeven en nog nooit eerder in het echt gezien! Toen besefte ik dat ik altijd met 1 been in de samenleving heb gestaan en met 1 been daarbuiten en hoe belangrijk dit is voor mijn functionele evenwicht. Ik zal hier niet uniek in zijn, maar helaas was mijn unieke disbalans dat als je mij met 2 benen uit de samenleving trekt ik kennelijk de noodzaak voelde om te vluchten in de alcohol - en niet zo'n klein beetje ook.
Ik heb me altijd 'anders' gevoeld. Elke alcoholist of drugsverslaafde zal je hetzelfde vertellen, het is wat ik met andere verslaafden gemeen heb. Het verschil is - en dat zie ik ook terug bij AA-meetings - is dat iedereen die worstelt met verslavingsproblematiek streeft naar een volledige terugkeer naar of opname in de samenleving. Ik niet, ik voel me daar niet thuis. Tijdens mijn 'drinking days' voelde ik me echter ook niet thuis met mezelf, want anders was ik immers niet zo stevig gaan drinken. Damned if you do, damned if you don't. Nu ik de drank heb afgezworen word ik in de vierde stap van het 12-stappenprogramma teruggeworpen op mijn basisprobleem: mijn gebrek aan aansluiting bij mijn medemens. Die hele fake COVID-situatie maakt het er allemaal niet makkelijker op, nog nooit eerder heb ik me zo anders gevoeld en zo weinig aansluiting gehad met mijn medemens als nu!
Er zijn echter ook voordelen aan verbonden. Een gebrek aan aansluiting met je medemens maakt dat je fluitend de isolatie door komt die ze ons van hogerhand hebben opgelegd. Ik had al geen sociaal leven van betekenis, dus ik lijd ook niet aan het gebrek hieraan. De kroeg mis ik niet meer, want ik drink niet meer. Met mijn collega's op het werk had ik toch al niet zo veel. Alleen het contact met jonge mensen (studenten) mis ik zeer sterk, dat heb ik vorige week in alle hevigheid ervaren. Waarom dan wel het ene contact missen en het andere niet? Ik zal dit proberen uit te leggen:
Ik had in een eerdere update al geconstateerd dat mijn sociale omgang voorwaardelijk is. Ik kies uit met wie ik wanneer en om welke reden en op welke manier omgang wil hebben. Nog een belangrijke: mensen moeten naar mij toe komen, ik hoef niet naar hen toe te komen. Ik heb al vaker geschreven dat als je me echt ongelukkig wil maken, dan moet je me op een feestje dumpen tussen allerlei mensen die ik niet ken en me vervolgens vragen om me onder de gasten te mengen en met zoveel mogelijk mensen een praatje te maken. Hetzelfde met werkuitjes. Als ik mensen op straat tegenkom die ik ken probeer ik ze vaak te vermijden. Ik heb een hekel aan 'small talk', praten over 'niets', het moet bij mij 'ergens over gaan'. Ik heb ook niet veel mensen om me heen nodig, slechts enkelingen die ik beschouw als mijn emotionele, filosofische en intellectuele gelijken. Sommige mensen die ik dit vertel, waaronder ook mijn sponsor bij de AA, zien dit als 'eenzaam op een heuvel zitten', maar ik voel me helemaal niet eenzaam, ik vind het allemaal wel prima zo.
Als ik met mijn moeder hierover praat vertelt ze me dat ik altijd zo afstandelijk ben geweest, maar wel heel sociaal als mensen naar mij toe kwamen. Ik had dit trekje dus al lang voordat ik mijn eerste slok alcohol nam! Mijn sponsor ziet dit als een probleem dat opgelost moet worden, omdat er weinig liefde van uitstraalt, hij ziet het als een weigering van mijn ego om me ondergeschikt te maken aan een liefhebbende Hogere Macht. Ik weet het zo net nog niet, ik ben hier nog niet over uit. Ik ben ook niet voor niets docent geworden, of muzikant, of lezingen gaan geven, mensen komen dan naar jou toe voor je kennis en talent. Weer een ander zei mij dat als ik ook in beschonken staat zo nuchter over kon komen ik kennelijk geen alcohol nodig had om nuchter te zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. Een rake constatering, als je het mij vraagt. Wat is dan de reden geweest voor mij om mezelf zo te willen verdoven? Die vraag blijft op dit moment nog steeds onbeantwoord, daar kom ik nog op terug. Zodra ik weer een stapje verder ben meld ik me hier weer met nieuwe inzichten.
Mike
