Voorbeelden te over. Ik noem er een paar:
Leger. Vrouwen zijn fysiek zwakker en om 'gelijkheid' te creeren moeten de fysieke eisen naar hun (lagere) niveau worden bijgesteld. Ze willen dus 'gelijkheid', maar zijn niet bereid hier even veel en even zware fysieke arbeid voor te verrichten. Als soldaat is het je verantwoordelijkheid om fysiek fit en sterk te zijn, jouw leven en dat van anderen kan hier van afhangen.
Nog een voorbeeld uit het leger:
Vrouwen vechten niet aan het front, maar krijgen ondersteunende baantjes in de administratie, keuken of verpleging. De mannen lopen het meeste gevaar om te sneuvelen, niet de vrouwen. Die zijn niet bereid om hun leven te geven aan het front en dragen dus minder verantwoordelijkheid. Maar wel mekkeren dat ze worden 'achtergesteld'!
Leiderschapsposities in het bedrijfsleven of in de politiek. Veel gejank over het 'glazen plafond', maar als er hoge posities vrijkomen dan ineens komt het 'even niet uit' of willen ze niet fulltime werken. Vervolgens staan mannen wel te springen om dergelijke functies en gaan ze weer janken over het feit dat het altijd weer die mannen zijn die kennelijk wel die verantwoordelijkheid aan willen, durven en kunnen.
Wage gap. Recentelijk vernam ik via het TV-nieuws zowaar dat jonge vrouwen zelfs meer verdienen dan jonge mannen! Hoe gelijk is dat trouwens? Maar natuurlijk houden ze maar wat graag de mythe in stand dat mannen meer verdienen dan vrouwen. Geen econoom die dit 'argument' beschouwt als steekhoudend, want dan zouden bedrijven uitsluitend vrouwen in dienst hebben, die kosten immers minder. Zijn die vrouwen ook bereid om met gevaar voor eigen leven te werken op of onder bruggen of hoogwerkmasten? Zo niet, mogen de mannen die dit wel doen dan gevarengeld ontvangen of is dat ook 'oneerlijk'? Wel de macht, niet de verantwoordelijkheid.
Ook als het gaat om salarisonderhandelingen blijken mannen veel mondiger te zijn en hogere salarissen af te dwingen en daarmee dus verantwoordelijkheid te tonen voor een hoger loon. Vrouwen zijn volgzamer en dus minder assertief, maar gaan wel lopen jammeren als ze daardoor minder verdienen.
Uit studies blijkt dat jongens sneller hun vinger opsteken in de klas om iets te vragen aan de leerkracht, waarmee ze verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen leerproces. Vrouwen klagen vervolgens liever dat ze zo weinig aan het woord komen, maar verrekken het om hun mond open te trekken.
Laatste voorbeeld:
Uitkeringen en alimentatie. Ze praten zichzelf of elkaar aan dat ze van die klotevent moeten scheiden, wetende dat ze toch de kinderen zullen krijgen en verzekerd zijn van een inkomen middels een uitkering plus alimentatie. De vrouwen krijgen de macht (het geld en de kinderen) en de man de verantwoordelijkheid (zij leeft van een voor 70% door mannen bij elkaar verdiende uitkering en hij mag daarnaast betalen voor het onderhoud van de kids).
Kortom, ze willen alleen maar macht, geen verantwoordelijkheid en geven voortdurend mannen de schuld van alles: fysieke zwakheid, baantjes met minder verantwoordelijkheid en leiderschapskwaliteiten, lagere lonen, minder vaak aan het woord komen, gestrande relaties, etc.
Mike