“Als bacteriën, e.d. niet de oorzaak van ziekte zijn, waarom hebben o.a. mensen zo'n complex immuunsysteem die constant bezig is die "pathogenen" te vernietigen of onder controle te houden ?”
In Hamer zijn visie, die gebaseerd is op de embryologie en de idee dat alle ziekten biologische overlevingsprogramma’s zijn, bestaat er geen “immuunsysteem” als dusdanig, zoals we dat kennen uit de gangbare geneeskunde.
Graag zet ik het reguliere denken (oud paradigma) en het nieuwe denken (nieuwe paradigma) nog eens naast elkaar.
In ons reguliere denken gaan we ervan uit dat we een immuunsysteem hebben, dat functioneert als een verdedigingssysteem. Een soort van “leger” zou je kunnen noemen, wat als taak heeft, vijanden te bestrijden.
Er wordt dus al vanuit gegaan dat er vijanden zijn, die ons ziek kunnen maken of zelfs ons leven kunnen bedreigen.
Wie als vijand wordt beschouwd, zijn o.a. zogenaamde “pathogene micro-organismen”. Ook gaat men ervan uit dat het lichaam dagelijks foute cellen maakt die kunnen “ontaarden”, als het immuunsysteem niet ingrijpt. En verder bestaan er zogenaamde “auto-immuunziekten” (denk bv. aan reuma, M.S., Hashimoto, …) waarbij men ervan uit gaat dat het immuunsysteem “op hol slaat”, zich tegen het lichaam keert en het eigen lichaam aanvalt.
Het oude denken is gebaseerd op het denken in goed en kwaad.
Het is gebaseerd op “vijandsdenken”.
En laat ons vooral niet vergeten dat in het reguliere denken, enkel het lichaam in beschouwing wordt genomen. Wat we geloven, wat we voor waar aannemen, wat we ervaren of meegemaakt hebben, m.a.w. wat er zich afspeelt in de geest, wordt totaal niet in beschouwing genomen.
In het nieuwe paradigma ontstijgen we het veld van goed en kwaad.
Er bestaan enkel biologische overlevingsprogramma’s die “aangezet” worden, wanneer we een gevaar of een bedreiging waarnemen. En die bedreiging kan echt zijn, bv. wanneer we in het verkeer een tegenligger frontaal op ons af zien komen. Maar heel vaak is de bedreiging of het gevaar “bedacht”, niet reëel, omdat we een stressvol verhaal geloven. En het maakt voor het lichaam niet uit of het om een echte of een vermeende bedreiging gaat. Zo geloven we bv. dat chronische ziekten ongeneeslijk zijn, dat covid is een levensbedreigend virus is, dat micro-organismen besmettelijk zijn en dat kanker kwaadaardig is en uitzaait.
Al deze aannames blijken niet te kloppen, maar regulier zijn we zo geconditioneerd en we nemen ze wel voor waar aan !
Micro-organismen worden in de genezingsfase terug gevonden, maar zijn niet de oorzaak van de ziekte. Integendeel, het zijn onze “helpers” in de genezingsfase. Ze helpen het weefsel dat in de stressfase aangemaakt is, terug af te breken. Schimmels en bacteriën vermeerderen mee in de stressfase en komen maar in actie in de genezingsfase.
Bovendien stelt Hamer (en hij niet alleen), het bestaan van virussen zelfs in vraag, omdat tot op heden een virus nog nooit op zich aangetoond is, maar altijd indirect via een verhoging van de lichaamseigen eiwitten.
Als we geloven dat er een levensbedreigend virus rondwaart dat ons leven kan bedreigen, staat ons systeem uiteraard in de stress. Het is deze overtuiging die oorzaak is van schokkende ervaringen en dat er biologische programma’s geactiveerd worden.
En ja, da’s even 180° anders denken…
Ik geef toe, dat ik in het begin toen ik kennis maakte met Hamer zijn visie, geregeld mijn voorhoofd heb gefronst, omdat het zo totaal tegen mijn oude conditionering rond ziekte inging.
En bestaat in dit paradigma geen complex immuunsysteem dat pathogene kiemen onder de duim moet houden of kwaadaardige cellen moet traceren en vernietigen. Wel bestaat er een afvoersysteem, namelijk het lymfesysteem met macrofagen dat afgestorven cellen “composteert” en afvoert.
In dit nieuwe paradigma zijn er geen “vijanden” ! Integendeel, ziekte is een biologisch overlevingsprogramma, wat tot doel heeft, onze fysieke overleving veilig te stellen.
Wij hebben het foutief geïnterpreteerd, vanuit een te beperkt referentiekader, dat er ongeneeslijke of kwaadaardige ziekten zouden bestaan en dat micro-organismen de oorzaak van ontstekingsreacties zouden zijn.
Men vindt inderdaad in het bloed bij een ontstekingsreactie, “afwijkende waarden”, zoals bv. een verhoogde bezinkingssnelheid. Ook worden er zgn. “immuunglobulines” (lichaamseigen eiwitten) terug gevonden, maar die spelen juist een belangrijke rol in herstel van het weefsel in de genezingsfase. Dit zijn normale reacties van het lichaam in de genezingsfase. Zo zie je dat er in het nieuwe paradigma, heel andere conclusies worden getrokken over dezelfde waarnemingen.
Wat er echt aan de basis van een ziekte ligt, is dat er in het onbewuste reeds een stressvolle overtuiging leeft die we voor waar aannemen. Zoals de dame met de reuma handen, die al een overtuiging had, dat ze lelijke handen had.
(zie video:
https://www.youtube.com/watch?v=r7ESCJYwwTs )
Wat je bewust of onbewust gelooft of voor waar aanneemt, zal je aantrekken of manifesteren in de buitenwereld d.m.v. een schok, wat een biologisch overlevingsprogramma activeert.
Omdat in het oude paradigma alle aandacht naar het symptoom gaat, om dat zo snel mogelijk weg te werken, wordt er niet gekeken naar wat iemand heeft meegemaakt en wat zijn overtuigingen zijn. En daar zit precies de heling !! Elke ziekte begint namelijk in de geest en het is ook maar daar dat het kan oplossen. We geloven ergens een foute, stressvolle overtuiging. Over onszelf, bv. “ik ben niet OK”, “ik heb gefaald”, “ik ben een zwakkeling”, of over “de ander”, bv. “anderen zijn niet te vertrouwen”, wat met een conflictschok tot uiting komt.
Ziekte is spiritueel bedoeld om ons te helpen bewust te worden van onze stressvolle overtuigingen, die niet kloppen met onze ware aard.
In die zin is ziekte een onderdeel van onze spirituele evolutie.
Dat we ons zouden herinneren, wie we werkelijk zijn. We zijn namelijk een ziel in een lichaam. We zijn krachtige creators die scheppende kracht bezitten. We scheppen namelijk met onze gedachten. En wij hebben de keuze wat we willen geloven.
We zijn echter eeuwen in angst en met schuldgevoel geconditioneerd en zo zijn we helemaal van ons ware zelf en onze eigen innerlijke wijsheid weg getraind.
We leven nu in een tijdsgeest, waarin we terug bewust kunnen worden van onze ware aard. We zijn liefdevolle wezens, die graag bijdragen aan het geluk van de ander ! Marshall Rosenberg zegt: we zijn van nature liefdevolle, gevende wezens. Maar vanaf het moment dat daar druk, trauma, verplichting, angst of schuldgevoel op gelegd wordt, blokkeert dat ons “natuurlijke geven”.
Dit was even een uitstapje naar de spirituele zin van ziekte.
Want als je ’t mij vraagt heeft ziekte niet enkel een biologische zin (onze fysieke lichaam veilig stellen), maar ook een spirituele (terug bewust worden van onze essentie en dat we krachtige creators zijn) !
Het tragische is, dat in het oude denken rond ziekte, er zeer veel angstige gedachten rond ziekte leven, die net zorgen voor vervolgconflicten, diagnose- of prognoseschokken. Zoals, “kanker is kwaadaardig en zaait uit”, “chronische ziekten zijn ongeneeslijk”, “er bestaan pathogene kiemen”, …
Als we in het oude paradigma blijven geloven, en dus deze overtuigingen niet veranderd worden in ons bewustzijn, komen we ongewild in een negatieve spiraal, waar het eigenlijk onmogelijk is om uit te komen.
Een probleem kan nooit opgelost worden op het niveau waarop het gecreëerd werd …
Er is dus een heel ander denkkader nodig om uit ziekte te groeien.
Hamer heeft hier een belangrijke bijdrage geleverd om tot in detail uit te werken, wat het lichaam doet als reactie op een schok. En dat er geen kwaadaardig, ongeneeslijk of besmettelijk bestaat, tenzij we dat geloven.
En collectief zijn dit nog zeer sterke geloofsovertuigingen.
Overtuigingen zullen zich altijd manifesteren in de realiteit.
Dat is al vele malen aangetoond met het placebo-effect !!
En ik herinner mij nog goed, toen ik nog chemo gaf, mensen vaak helemaal anders op eenzelfde chemoproduct reageerden.
Je kan niet niet-creëren ! We doen het heel de tijd aan de hand van onze overtuigingen. Weinig mensen beseffen, dat onze innerlijke conversaties van moment tot moment onze werkelijkheid scheppen.
Bovendien zullen we altijd “bewijs” zien voor onze overtuigingen. Dat maakt het ook zo echt. Je hebt een overtuiging, daar zie je bewijs van en dat versterkt natuurlijk je overtuiging nog eens een keer.
Je lichaam zal altijd luisteren naar jouw gedachten, want zo scheppen we onze eigen realiteit. We creëren aan de hand van onze gedachten en beelden. Dit zijn universele wetten (Neville Goddard, Joseph Murphy)
Het heeft dus weinig zin om met iemand te discussiëren, of van een ander standpunt te overtuigen, want we zien altijd bewijs voor onze eigen overtuigingen of veronderstellingen.
Wat je ook gelooft, je hebt altijd gelijk. “What you believe, hardens into facts”, ook al is het een foutieve, angstige gedachte.
Wat essentieel is, om echt te genezen, is in de eerste plaats bewustwording van je stressvol verhaal.
Zo ben ik mij in mijn eigen helingsproces bewust geworden, dat fibromyalgie niet iets is, wat “fout” loopt in mijn lichaam, maar dat het om eigenwaarde-conflicten gaat. Ik had bv. stevige veroordelende overtuigingen naar mezelf dat ik het als moeder niet goed had gedaan, dat ik gefaald had en dat ik mijn kinderen tekort had gedaan… Als het niet goed ging met mijn kinderen, was dat mijn schuld. Ongenadig hard was ik voor mezelf.
Het schuldgevoel heeft zich jaren in mijn rechter schouder (ik ben linkshandig, dus dat is mijn moeder/kind-zijde) en mijn onderrug (centrale eigenwaarde) als pijn getoond. Hamer noemt het “hangende conflicten”.
Tot ik met veel zachtheid, begrip en mildheid met mezelf kon omgaan en kon zien dat ik echt mijn best had gedaan, in moeilijke omstandigheden…
Het was ook een rouwproces waarbij ik veel geweend heb, omdat ik niet de moeder heb kunnen zijn, die ik graag geweest was, omdat ik zo uitgeput was, toen ze klein waren.
Toen ik mezelf kon gaan waarderen wat ik allemaal wel had gedaan voor mijn kinderen en onvoorwaardelijk liefdevol voor mezelf kon zijn, verdwenen stilaan de klachten. Het was een gradueel helingsproces.
Om het biologisch programma helemaal te doen stoppen, is het vaak ook nodig om de beladen herinneringen te “ontladen” en de onderdrukte emoties te ventileren. Soms is het nodig om uit een bestaande stressvolle situatie te stappen of bepaalde mensen los te laten.
Je vertrouwde (stressvol) verhaal veranderen vraagt een openheid om anders te denken waardoor je ook anders gaat voelen ! Met veel meer zachtheid naar jezelf en de ander. En dat je ook een nieuw, positief verhaal gaat schrijven, hoe je je realiteit WEL wil zien. Dat wordt namelijk de “trekhaak” die je uit je oude ongewenste situatie trekt.
In overdrachtelijke zin, kun je zorgen voor een “stevig immuunsysteem” als je groeit naar een goed eigenwaardegevoel en een positief zelfbeeld.
Het is ook noodzakelijk dat je al je zogenaamde vijandsbeelden gaat elimineren. Om het met de woorden van Marshall Rosenberg te zeggen : “get rid of all your enemy-images” !!
Want zolang we iets buiten of binnen in onszelf als vijand zien, zal je je bedreigd voelen, zal je stressreactie aangezet worden en worden biologische overlevingsprogramma geactiveerd. En ben je dus vatbaar voor ziekte.
Hoe meer je uit de angst, schuldgevoel, zelfveroordeling of veroordeling naar de ander groeit, hoe minder vatbaar je wordt voor ziekte.
Hoe meer je de innerlijke stem van je ziel zal volgen (de enige echte autoriteit in je leven), of met andere woorden, hoe meer trouw je aan jezelf bent, hoe minder conflict je zal hebben !!
Dat is pas echte “immuniteit” !!
Of zoals Einstein het al zei: we hebben de keuze om te geloven of we in een vijandig universum leven, of in een vriendelijk.
Aan ons de keuze …
