Precies Mike, dat is onder andere wat ik bedoel.
Er zijn momenten dan vecht ik als een leeuwin hiervoor, maar er zijn ook momenten -als nu- dat ik me te machteloos voel en de energie er niet meer voor heb. Telkens kom ik met mijn kop die betonnen muur tegen.
Ik begrijp niet dat mensen het niet begrijpen. Ik sta versteld van (tja, wat is het goede woord) hun blindheid. Ik snap deze blindheid wel met alle hypnotiserende media, de kathedralen van ziekenhuizen en al meer. Zelf was ik ook behoorlijk wazig ziend en ik zal zelfs nu ook nog niet alles zien. Maar sommige dingen zijn zo overduidelijk. Kom op zeg, get real. Ik roep het al decennia over de vele alcohol en roken, waar zit dan toch die blinde vlek? (verslaving, dpp iv enzym, magnesium tekort, etc. natuurlijk zijn er een heleboel oorzaken te noemen maar het verstand, gevoel (nou ja, niet met alcohol :-? ) en instinct moet toch ook nog ergens zitten?!!)
Het is niet aan mij om iedereen te redden, het is niet aan mij om wie dan ook te redden, want dat is hun eigen verantwoording en ze leiden hun eigen leven, maar ik wil zo graag mensen in laten zien dat ze niet ziek hoeven te zijn.
Het lijkt er soms op dat mensen niet geholpen willen worden. Ik dring al niets op, ik laat het vaak maar een tijd waaien. Al die koppigheid en eigenwijsheid kosten mij teveel energie. Ik wil een ander ook niet te hard aanpakken en zeker niet respectloos zijn, maar elke keer zijn zulke reacties op mijn voorzichtige pogingen tot advies zwaar frustrerend en zijn er momenten dat ik er geen uitweg meer mee weet.