Bij mijn eerste hebben we ook getobd. Ze had een hele heftige bevalling. Ik wilde het volgens het boekje doen en haar na een paar maanden op haar eigen kamer laten slapen, wat een strijd! Het eindigde er altijd in dat ze begin van de nacht toch bij ons in bed kwam. Toen ze 9 maanden was hebben we besloten dat ze gelijk bij ons in bed kwam slapen. Zo was ze altijd dicht bij ons en kon ik haar voeden wanneer ik wilde. Ook kocht ik een draagdoek voor haar, ideeal. We sliepen allemaal beter en het gehuil was over. Tot ruim 2 jaar heeft ze bij ons geslapen. Toen is ze gestopt met de borst en nadat haar broertje werd geboren vond ze het te druk worden in bed en koos ze er voor om in haar eigen bed te slapen. We sliepen allemaal beter en het gehuil was over.
Bij de 2de hebben we gelijk vanaf het begin af aan de kinderwagen links laten liggen. Hij was bijna altijd bij me. Of in de draagdoek of bij ons in bed. Ik kan me niet herinneren dat hij gehuild heeft. Zal vast wel eens gebeurd zijn, maar dat was echt minimaal. Omdat hij altijd bij me in de buurt was, merkte ik hongersignalen al op voor hij begon te huilen.
Hij heeft toch 3 jaar bij ons in bed geslapen en zat tot die tijd nog geregeld in een draagdoek op mijn rug.
Nu zijn ze 6 en 8, zijn ideale slapers. Durven ook overal te slapen en komen nooit meer bij ons liggen (behalve 's ochtends om te knuffelen)
Ik zeg niet dat iedereen het zo zou moeten doen, maar denk dat het voor het kind wel het meest ideaal is (en een hoop frustratie kan schelen) om vooral 's nachts in je buurt te zijn.
Ik vind het altijd vreemd als ouders hun kind 's nachts laten huilen. Overdag ben je er voor ze en op het engste moment van de dag leg je ze in een bed met spijlen, doet de deur dicht en negeert ze gewoon.
Ik trek het altijd door naar volwassenen. Hoe zou jij je voelen als je wordt vastgebonden in een bed, in het donker terwijl je niet weet waar je bent of wat er gaat gebeuren? Zonder tijdsbesef. Je gilt, schreeuwt om hulp, maar die komt niet. Pas als het dag begint te worden komt iemand je los maken die je weer overlaadt met aandacht en kusjes. Na een paar nachten geef je de strijd op, wetend dat het toch geen nut heeft, maar het blijft toch stressvol, elke nacht weer.
Voor kinderen (en voor volwassenen trouwens ook) is geborgenheid en fysiek contact een primaire levensbehoefte.
Hopelijk vinden jullie snel een manier om rust in het gezin te creëren.
Bij de 2de hebben we gelijk vanaf het begin af aan de kinderwagen links laten liggen. Hij was bijna altijd bij me. Of in de draagdoek of bij ons in bed. Ik kan me niet herinneren dat hij gehuild heeft. Zal vast wel eens gebeurd zijn, maar dat was echt minimaal. Omdat hij altijd bij me in de buurt was, merkte ik hongersignalen al op voor hij begon te huilen.
Hij heeft toch 3 jaar bij ons in bed geslapen en zat tot die tijd nog geregeld in een draagdoek op mijn rug.
Nu zijn ze 6 en 8, zijn ideale slapers. Durven ook overal te slapen en komen nooit meer bij ons liggen (behalve 's ochtends om te knuffelen)
Ik zeg niet dat iedereen het zo zou moeten doen, maar denk dat het voor het kind wel het meest ideaal is (en een hoop frustratie kan schelen) om vooral 's nachts in je buurt te zijn.
Ik vind het altijd vreemd als ouders hun kind 's nachts laten huilen. Overdag ben je er voor ze en op het engste moment van de dag leg je ze in een bed met spijlen, doet de deur dicht en negeert ze gewoon.
Ik trek het altijd door naar volwassenen. Hoe zou jij je voelen als je wordt vastgebonden in een bed, in het donker terwijl je niet weet waar je bent of wat er gaat gebeuren? Zonder tijdsbesef. Je gilt, schreeuwt om hulp, maar die komt niet. Pas als het dag begint te worden komt iemand je los maken die je weer overlaadt met aandacht en kusjes. Na een paar nachten geef je de strijd op, wetend dat het toch geen nut heeft, maar het blijft toch stressvol, elke nacht weer.
Voor kinderen (en voor volwassenen trouwens ook) is geborgenheid en fysiek contact een primaire levensbehoefte.
Hopelijk vinden jullie snel een manier om rust in het gezin te creëren.
We laten haar soms op onze kamer slapen als het echt niet gaat. De eerste maanden lag ze 's nachts altijd bij ons. Met als gevolg dat ik de hele nacht geen oog dicht deed. Ik heb heel erg mijn best gedaan om alles los te laten, maar ik kon gewoon niet slapen. Elk zuchtje hoorde ik. Oordoppen heb ik geprobeerd, maar vond ik een onrustig idee omdat ik haar dan helemaal niet hoorde, waardoor ik ook niet in slaap viel, of heel snel weer wakker schrok omdat ik dacht dat er iets met haar was. Misschien ben ik dan wel verwesterd, dat ik constant op scherp sta als ze dicht naast me ligt. Ook grenst onze slaapkamer a/d badkamer, dus als we 's avonds douchen of de deur gebruiken wordt dochter wakker. Vandaar dat ze op haar eigen kamertje ligt met de deuren wijd open (3 meter van onze kamer). Als ze huilt pakken we haar altijd op, of blijven bij haar zitten. En laatst toen ze ziek was heeft ze wel bij ons in bed geslapen, en ook een paar keer in haar bedje naast ons. We laten haar iig nooit in haar eentje huilen als ze wakker is.
Heel fijn om te zien dat hier meer ouders hun kind af en toe of altijd bij de ouders laten slapen, in mijn direkte omgeving kom ik het nog niet veel tegen. Daar zie ik ook veel moeders worstelen met hun werk en met de hoeveelheid tijd die ze aan hun kinderen kunnen besteden. Het valt me dan op dat ouders ook vaak angst lijken te hebben om teveel tijd aan hun kinderen te besteden, bang om ze teveel te verwennen of zo. Ik vraag me wel eens af waar dat vandaan komt. Misschien dat we zelf minder aandacht hebben gekregen dan we nodig hadden (keurig volgens de voorschriften...) en is het moeilijk om dit te veranderen oid? Of hebben jullie een ander idee?
