Ook ik denk niet dat het zo zwart wit is hoe het hier nu geschreven wordt. Alles valt of staat met of er wel of geen balans in zit. Ik denk dat het voor een kind bijv, helemaal niet erg is om bijv. 2 dagen per week naar een KDV, oppas of bso gaat. Als het maar niet de hele week is, dat vind ik extreme gevallen en vraag me af waarom die mensen überhaupt kinderen hebben! Sommige kinderen hebben meer structuur bij een Kdv of oppas. die nemen nl. tijd voor kinderen en dat is bij sommige ouders maar de vraag... Ik heb altijd 2 dagen gewerkt en mijn dochter ging bij mijn zus in het gezin en een dagje naar oma. Ik ben ook niet in de luxe omstandigheid om niet te werken, en nee we hebben geen groot huis, geen top hypotheek.. Het leven is gewoon duur geworden. Ik wil met dit stukje aangeven dat het helemaal niet verkeerd hoeft te zijn om te werken, het gaat erom HOE je ermee omgaat! En mijn dochter staat bij mij absoluut op nr. 1!!!
Over het thuisblijfouderschap
- Onderwerp starter zotteke
- Startdatum
Het was ook niet mijn bedoeling om een erg zwart/wit beeld te schetsen en mensen te kwetsen. Rateltje, het feit dat je aangeeft ook thuis te blijven zodra het kan geeft toch aan dat jij ook denkt dat dat beter is? Overigens zijn er genoeg moeders die thuisblijven, maar niet goed voor hun kinderen zorgen, dus het is inderdaad geen garantie. En er zijn ook werkende moeders die wel een goede balans hebben gevonden, al zie ik bij de meesten dat dit toch altijd een strijd is.
Het is een gevoelig onderwerp, want wij moeders voelen ons al snel aangesproken, schuldig enz. Als ik vertel dat ik mijn kinderen allebei 2 jaar borstvoeding heb gegeven, krijg ik 9 van de 10 gelijk de reden te horen waarom ze zijn gestopt met voeden. Het zit in ons, om ons persoonlijk aangevallen te voelen zodra iemand er een andere denkwijze op na houdt. Ik ben daar mee opgehouden. Voel me niet meer aangevallen als iemand zegt dat ik geen bijdrage aan de maatschappij lever, teer op andermans geld enz. Als jij oprecht gelooft dat werken naast het opvoeden nodig is/het beste is om wat voor reden dan ook (geld, zelfontplooiing enz)dan zou je je niet aangevallen moeten voelen. Het heeft alles te maken met zelfvertrouwen. Ik zou de hardwerkende vriendinnen om mij heen nooit bestempelen als slechte moeders. Ook zij doen wat ze denken dat goed is voor het gezin. Alleen ben ik een andere mening toegedaan en die kan ik ventileren in een onderwerp als thuisblijfmoederschap.
Het is een gevoelig onderwerp, want wij moeders voelen ons al snel aangesproken, schuldig enz. Als ik vertel dat ik mijn kinderen allebei 2 jaar borstvoeding heb gegeven, krijg ik 9 van de 10 gelijk de reden te horen waarom ze zijn gestopt met voeden. Het zit in ons, om ons persoonlijk aangevallen te voelen zodra iemand er een andere denkwijze op na houdt. Ik ben daar mee opgehouden. Voel me niet meer aangevallen als iemand zegt dat ik geen bijdrage aan de maatschappij lever, teer op andermans geld enz. Als jij oprecht gelooft dat werken naast het opvoeden nodig is/het beste is om wat voor reden dan ook (geld, zelfontplooiing enz)dan zou je je niet aangevallen moeten voelen. Het heeft alles te maken met zelfvertrouwen. Ik zou de hardwerkende vriendinnen om mij heen nooit bestempelen als slechte moeders. Ook zij doen wat ze denken dat goed is voor het gezin. Alleen ben ik een andere mening toegedaan en die kan ik ventileren in een onderwerp als thuisblijfmoederschap.
G
Guest
Guest
ik begrijp je wel hoor zoekertje.
het is mijn wens idd om thuis te zijn, maar kan dit (nu) niet en dat frustreert.
ik voel mij niet schuldig en persoonlijk aangevallen, maar er zijn ouders die gewoonweg door de keuzes die toen zijn gemaakt niet terug kunnen momenteel.
dat is wat ik wil zeggen.
zou ik thuis zijn dan zou ik ook meer betrokken zijn bij bv school en zou ik meer willen betekenen in de ouderenzorg, omdat ik vindt dat de ouderen van tegenwoordig aan hun lot over gelaten worden.
Zij meer respect verdienen dan dat ze nu krijgen.
Bijdragen aan de maatschappij is iets wat menigeen niet zo ervaart, ik denk dat er heel veel mensen zijn die werken omdat ze moeten om welke reden dan ook.
Voor de kinderen zou ik thuis willen zijn, voor mezelf zou ik dan gewoon deel blijven nemen aan de maatschappij d.m.v. bv vrijwilligerswerk.
Ik denk juist dat jij zoekertje een grote toevoeging bent aan de maatschappij door de dingen die je doet naast het thuis zijn voor de kids.
Je hoeft niet betaald te worden om goed werk te verrichten.
het is mijn wens idd om thuis te zijn, maar kan dit (nu) niet en dat frustreert.
ik voel mij niet schuldig en persoonlijk aangevallen, maar er zijn ouders die gewoonweg door de keuzes die toen zijn gemaakt niet terug kunnen momenteel.
dat is wat ik wil zeggen.
zou ik thuis zijn dan zou ik ook meer betrokken zijn bij bv school en zou ik meer willen betekenen in de ouderenzorg, omdat ik vindt dat de ouderen van tegenwoordig aan hun lot over gelaten worden.
Zij meer respect verdienen dan dat ze nu krijgen.
Bijdragen aan de maatschappij is iets wat menigeen niet zo ervaart, ik denk dat er heel veel mensen zijn die werken omdat ze moeten om welke reden dan ook.
Voor de kinderen zou ik thuis willen zijn, voor mezelf zou ik dan gewoon deel blijven nemen aan de maatschappij d.m.v. bv vrijwilligerswerk.
Ik denk juist dat jij zoekertje een grote toevoeging bent aan de maatschappij door de dingen die je doet naast het thuis zijn voor de kids.
Je hoeft niet betaald te worden om goed werk te verrichten.
Food en Mood
New member
Zoekertje, bedankt voor het reageren op mijn blog. Hartstikke lief van jou. En Rateltje, ik voel met jou mee. Ooit zat ik ook in deze vreselijk frustrerende tweestrijd.
Enfin, je leest mijn blog dus je weet alle ins en outs.
Ik voel me vereerd dat je mijn manier van schrijven waardeert, dankjewel.
Ik snap zoekertje heel goed. Ook zij zal , voor ze de keus maakte, in een tweestrijd hebben gezeten. Nadat ze eenmaal haar keus had gemaakt , is ze waarschijnlijk zo enthousiast geworden over haar thuisblijfmoederschap dat ze het iedere vrouw toewenst (en ieder kind).
Van frustratie over "zal ik wel of zal ik niet stoppen met werken" tot het uiteindelijk doorhakken van de knoop,is vaak een heel moeizaam proces.
Dat op zich lijkt al een hele bevalling :wink:
Nadat ik de knoop had doorgehakt was ik zoooooo opgelucht.
Maar wanneer iemand die knoop doorhakt en of iemand die knoop überhaupt doorhakt dat heeft met zoveel persoonlijke zaken te maken.Maar meestal overheerst angst.....
Angst voor.....financiële problemen...angst voor afstomping....angst voor sleur....angst om afgewezen te worden door de maatschappij.
Het klinkt misschien erg cliché, maar als een moeder het met haar hele hart echt graag wilt dan komen de oplossingen en dan zal het gebeuren ook!!!
Zo is het met alles. Nu ook weer even een klein voorbeeldje. Ik zei altijd tegen mijn gezin: Overdag heb ik veel te weinig tijd om te schrijven en's avonds kan ik niet schrijven omdat jullie om mij heen zijn en de televisie staat te ratelen (mijn pc staat in de woonkamer).
Maar nu ik perse dit antwoord goed wil formuleren en vanuit mijn hart wil opschrijven bedenk ik mij ineens dat ik boven in de la van mijn nachtkastje nog oordopjes heb liggen en die in kan doen terwijl ik schrijf. Dat idee kwam zomaar "uit de lucht vallen".
Dus zit ik dit hier nu op te schrijven met van die rare dingen in mijn oren.
Waar ik me dus eerst liet tegenhouden door de omstandigheden zocht ik nu naar een oplossing, of nee ik zeg het verkeerd, kwam de oplossing naar mij toe in de vorm van precies de juiste "gedachte" op het juiste moment.
Rateltje je schrijft dat je op ontslag hoopt en je hoopt dat je huis verkocht wordt....dus je wens om thuis te blijven voor de kinderen wordt langzaam duidelijker voor je.
Ga door met die wensen te uiten, maak ze sterker, groter en uit ze steeds krachtiger en dan...op een dag.....gebeurt er iets (ik hoop dat het niet zoiets schokkends is als een ziekte zoals bij mij)en dan wordt je wens verhoort.
Gegarandeerd. Neem je de tijd, ben vooral lief naar jezelf toe en blijf in contact met dat diepe intense oergevoel.
Maar voordat jouw wens verhoort kan worden moet jij jezelf eerst toestaan dat je thuis mag blijven bij de kinderen,jezelf doordringen van het idee dat het jouw goed recht is om dat voor jezelf en je kinderen te doen.
Dat is een eerste liefdevolle daad naar jezelf toe en dan volgt de rest vanzelf. Want liefde wekt liefde op. Ik lijk wel zo'n predikant
Enfin, je leest mijn blog dus je weet alle ins en outs.
Ik voel me vereerd dat je mijn manier van schrijven waardeert, dankjewel.
Ik snap zoekertje heel goed. Ook zij zal , voor ze de keus maakte, in een tweestrijd hebben gezeten. Nadat ze eenmaal haar keus had gemaakt , is ze waarschijnlijk zo enthousiast geworden over haar thuisblijfmoederschap dat ze het iedere vrouw toewenst (en ieder kind).
Van frustratie over "zal ik wel of zal ik niet stoppen met werken" tot het uiteindelijk doorhakken van de knoop,is vaak een heel moeizaam proces.
Dat op zich lijkt al een hele bevalling :wink:
Nadat ik de knoop had doorgehakt was ik zoooooo opgelucht.
Maar wanneer iemand die knoop doorhakt en of iemand die knoop überhaupt doorhakt dat heeft met zoveel persoonlijke zaken te maken.Maar meestal overheerst angst.....
Angst voor.....financiële problemen...angst voor afstomping....angst voor sleur....angst om afgewezen te worden door de maatschappij.
Het klinkt misschien erg cliché, maar als een moeder het met haar hele hart echt graag wilt dan komen de oplossingen en dan zal het gebeuren ook!!!
Zo is het met alles. Nu ook weer even een klein voorbeeldje. Ik zei altijd tegen mijn gezin: Overdag heb ik veel te weinig tijd om te schrijven en's avonds kan ik niet schrijven omdat jullie om mij heen zijn en de televisie staat te ratelen (mijn pc staat in de woonkamer).
Maar nu ik perse dit antwoord goed wil formuleren en vanuit mijn hart wil opschrijven bedenk ik mij ineens dat ik boven in de la van mijn nachtkastje nog oordopjes heb liggen en die in kan doen terwijl ik schrijf. Dat idee kwam zomaar "uit de lucht vallen".
Dus zit ik dit hier nu op te schrijven met van die rare dingen in mijn oren.
Waar ik me dus eerst liet tegenhouden door de omstandigheden zocht ik nu naar een oplossing, of nee ik zeg het verkeerd, kwam de oplossing naar mij toe in de vorm van precies de juiste "gedachte" op het juiste moment.
Rateltje je schrijft dat je op ontslag hoopt en je hoopt dat je huis verkocht wordt....dus je wens om thuis te blijven voor de kinderen wordt langzaam duidelijker voor je.
Ga door met die wensen te uiten, maak ze sterker, groter en uit ze steeds krachtiger en dan...op een dag.....gebeurt er iets (ik hoop dat het niet zoiets schokkends is als een ziekte zoals bij mij)en dan wordt je wens verhoort.
Gegarandeerd. Neem je de tijd, ben vooral lief naar jezelf toe en blijf in contact met dat diepe intense oergevoel.
Maar voordat jouw wens verhoort kan worden moet jij jezelf eerst toestaan dat je thuis mag blijven bij de kinderen,jezelf doordringen van het idee dat het jouw goed recht is om dat voor jezelf en je kinderen te doen.
Dat is een eerste liefdevolle daad naar jezelf toe en dan volgt de rest vanzelf. Want liefde wekt liefde op. Ik lijk wel zo'n predikant
Food en Mood
New member
Liefde wekt meer liefde op en verjaagt alle angst. Kwam nu "toevallig" weer in me op 
G
Guest
Guest
synchroniteit praat me er niet van, sinds de jongste is geboren is heel veel "toeval" wat er gebeurt en het kot altijd goed, heel apart om te ervaren.
het zal ook gebeuren dat ik meer thuis ben voor mijn kids, mijn gevoel is te sterk.
nu nog de weg bewandelen die maakt dat het kan, er is een weg, alleen alles tegen elkaar afwegen en dan knopen doorhakken.
thx voor je reactie F&M
het zal ook gebeuren dat ik meer thuis ben voor mijn kids, mijn gevoel is te sterk.
nu nog de weg bewandelen die maakt dat het kan, er is een weg, alleen alles tegen elkaar afwegen en dan knopen doorhakken.
thx voor je reactie F&M
Food en Mood
New member
Goed zo Rateltje, hou me op de hoogte van jouw proces. Vind ik super interessant om te volgen.
Als je wil mag het ook op mijn blog. Misschien ook interessant en ondersteunend voor andere moeders die met hetzelfde te kampen hebben :wink:
Als je wil mag het ook op mijn blog. Misschien ook interessant en ondersteunend voor andere moeders die met hetzelfde te kampen hebben :wink:
Food en Mood
New member
SUPER Alexandra, wat een leuk idee en dankjewel voor het compliment. Heb je al een stukje gevonden om mensen mee te lokken?
Het zou inderdaad wel fijn zijn want ik wil Mike inhalen met het aantal Visitors per dag hahahaha.... Droom maar lekker verder Marion. :roll:
Het zou inderdaad wel fijn zijn want ik wil Mike inhalen met het aantal Visitors per dag hahahaha.... Droom maar lekker verder Marion. :roll:
Simmentaler
New member
F&M, als je nou eens wat dichterbij woonde kwam ik bij je op de thee Ga me weer verder verdiepen in je blog na een heerlijke vakantie! Liefs
Ga me weer verder verdiepen in je blog na een heerlijke vakantie! LiefsFood en Mood
New member
Alexandra,slim dat je eerst op de creatieve tour bent gegaan en over een paar weken pas met voeding op de proppen komt;-) Kunnen ze er langzaam aan wennen
Tja, de nachtschades. Moeilijk thema. Op mijn blog wil ik zoveel mogelijk familierecepten neerzetten.
Dus het is niet speciaal een WAPF blog, alhoewel het daar wel steeds meer naartoe neigt. Mijn familie heeft een hele lange geschiedenis waarin tomaten een hele hele grote rol speelden (en waarin geen reuma voorkomt).
Zelf heb ik in mijn zwangerschap kilo's tomaten gegeten.
Het was zelfs zo erg dat de groenteboer ze al uit het schap begon te pakken als ze me zag aan komen "waggelen".
Mijn dochter is dus gek op tomaten.
We eten ze nu veel minder dat wel. Maar de tomatensoep van haar oudtante wil ze toch echt niet missen en die is er ook al 94 op geworden :wink:
Dat recept moet ik trouwens ook nog op mijn blog zetten.
Sla die recepten maar gewoon over. Het zijn recepten waarvan ik weet dat als mijn kinderen later de deur uit zijn,ze mij regelmatig over gaan bellen."Mamaaaa....hoe maak je dat recept"???? :roll:
Dan kan ik roepen: "Zie blog"
Heej San, fijn om je weer terug te zien, ik had je al gemist.Vindt het ook heel jammer dat ik niet wat dichterbij woon
Kom anders gewoon eens langs in de Moeder Dagopvang op mijn blog. Pakken we samen een kopje thee. Geef je een reactie op een van de thema's in die categorie (of een andere categorie kan natuurlijk ook)en kunnen we gezellig kletsen met elkaar :wink:
Wat fijn dat je zo'n heerlijke vakantie hebt gehad.Die was volgens mij hard nodig na al het huilen van je kleintje.
Gaat het nu beter?
Tja, de nachtschades. Moeilijk thema. Op mijn blog wil ik zoveel mogelijk familierecepten neerzetten.
Dus het is niet speciaal een WAPF blog, alhoewel het daar wel steeds meer naartoe neigt. Mijn familie heeft een hele lange geschiedenis waarin tomaten een hele hele grote rol speelden (en waarin geen reuma voorkomt).
Zelf heb ik in mijn zwangerschap kilo's tomaten gegeten.
Het was zelfs zo erg dat de groenteboer ze al uit het schap begon te pakken als ze me zag aan komen "waggelen".
Mijn dochter is dus gek op tomaten.
We eten ze nu veel minder dat wel. Maar de tomatensoep van haar oudtante wil ze toch echt niet missen en die is er ook al 94 op geworden :wink:
Dat recept moet ik trouwens ook nog op mijn blog zetten.
Sla die recepten maar gewoon over. Het zijn recepten waarvan ik weet dat als mijn kinderen later de deur uit zijn,ze mij regelmatig over gaan bellen."Mamaaaa....hoe maak je dat recept"???? :roll:
Dan kan ik roepen: "Zie blog"
Heej San, fijn om je weer terug te zien, ik had je al gemist.Vindt het ook heel jammer dat ik niet wat dichterbij woon
Kom anders gewoon eens langs in de Moeder Dagopvang op mijn blog. Pakken we samen een kopje thee. Geef je een reactie op een van de thema's in die categorie (of een andere categorie kan natuurlijk ook)en kunnen we gezellig kletsen met elkaar :wink:Wat fijn dat je zo'n heerlijke vakantie hebt gehad.Die was volgens mij hard nodig na al het huilen van je kleintje.
Gaat het nu beter?
Simmentaler
New member
Hoi F&M,
Sorry voor mijn late reactie. Goed plan van je blog, ga ik doen Die vakantie was inderdaad nodig. Want we hebben weer een nieuwe krijsperiode sinds gister. Dochterlief zit vol verzadigde vetten en krijgt alle aandacht, maar dat mag tijdens deze ontwikkelingssprongen niet baten. Voorheen had ze daar nooit zo'n last van, maar vanaf nu dus wel. Ze schreeuwt alsof het leven er vanaf hangt. Straks belt een van de buren het AMK nog, pfff ;-) (Ze heeft trouwens nergens anders last van, want zodra we haar uit bed halen is het afgelopen met schreeuwen. Bij mij laten slapen werkt ook niet, ze is enorm druk en wil dan niet stil liggen).
Sorry voor mijn late reactie. Goed plan van je blog, ga ik doen
Die vakantie was inderdaad nodig. Want we hebben weer een nieuwe krijsperiode sinds gister. Dochterlief zit vol verzadigde vetten en krijgt alle aandacht, maar dat mag tijdens deze ontwikkelingssprongen niet baten. Voorheen had ze daar nooit zo'n last van, maar vanaf nu dus wel. Ze schreeuwt alsof het leven er vanaf hangt. Straks belt een van de buren het AMK nog, pfff ;-) (Ze heeft trouwens nergens anders last van, want zodra we haar uit bed halen is het afgelopen met schreeuwen. Bij mij laten slapen werkt ook niet, ze is enorm druk en wil dan niet stil liggen).Food en Mood
New member
Hoi San,
Wat vervelend voor jullie dat er weer een nieuwe krijsperiode is aangebroken. Ik voel echt met jullie mee
Tja, het blijft tobben met kindertjes die veel huilen.
Gelukkig voel je aan dat ze nergens anders last van heeft, je wordt volgens mij niet onzeker door het huilen. Gelukkig maar.
Dan zal haar huilen wel een teken zijn dat ze gewoon nabijheid wil ofzo....
Maar ik weet hoe het voelt. Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat jullie hierdoor niet al te veel slaap moeten inleveren.
En als het te erg wordt....dan weet je waar je terecht kunt voor een moment van bezinning.... :wink:
http://ondermoedersvleugels.wordpress.com/2013/03/15/een-warm-veilig-nest-voor-mamas/
Wat vervelend voor jullie dat er weer een nieuwe krijsperiode is aangebroken. Ik voel echt met jullie mee
Tja, het blijft tobben met kindertjes die veel huilen.
Gelukkig voel je aan dat ze nergens anders last van heeft, je wordt volgens mij niet onzeker door het huilen. Gelukkig maar.
Dan zal haar huilen wel een teken zijn dat ze gewoon nabijheid wil ofzo....
Maar ik weet hoe het voelt. Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat jullie hierdoor niet al te veel slaap moeten inleveren.
En als het te erg wordt....dan weet je waar je terecht kunt voor een moment van bezinning.... :wink:
http://ondermoedersvleugels.wordpress.com/2013/03/15/een-warm-veilig-nest-voor-mamas/
Komt op mij toch over als een vorm van stress waaraan de kleine inwendig of uitwendig wordt blootgesteld. Het lijkt mij de moeite waard om te onderzoeken wat de oorzaak kan zijn. Weston Price kwam geen huilende en krijsende baby's tegen:
Quote:
Tijdens onze diverse contacten met hen hoorden we nooit Eskimokinderen huilen, behalve als ze honger hadden of bang waren geworden door de aanwezigheid van vreemden.
Quote:
Tijdens mijn observaties van de manier waarop primitieve rassen hun kinderen verzorgen, verbaasde ik me voortdurend over hoe weinig we ooit een primitief kind hoorden huilen of zijn ongenoegen kenbaar hoorde maken over zijn behandeling.
Natuurlijk laten ze je weten wanneer ze honger hebben. Als het maar even kan, is de moeder er dan gewoonlijk snel bij om haar kind te voeden.
Mike
Quote:
Tijdens onze diverse contacten met hen hoorden we nooit Eskimokinderen huilen, behalve als ze honger hadden of bang waren geworden door de aanwezigheid van vreemden.
Quote:
Tijdens mijn observaties van de manier waarop primitieve rassen hun kinderen verzorgen, verbaasde ik me voortdurend over hoe weinig we ooit een primitief kind hoorden huilen of zijn ongenoegen kenbaar hoorde maken over zijn behandeling.
Natuurlijk laten ze je weten wanneer ze honger hebben. Als het maar even kan, is de moeder er dan gewoonlijk snel bij om haar kind te voeden.
Mike
Simmentaler
New member
@F&M: komt helemaal goed hoor. Nee ik word er niet onzeker meer van. Heb ik wel een tijd gehad, en ze bleek toen ook pijn te hebben. Nu heeft ze nog wel eens pijn, maar dat is van doorkomende tandjes. En ik ben niet meer onzeker omdat ik weet dat ze door omstandigheden snel in de stress kan schieten, maar het geeft wel een machteloos gevoel. Het is gewoon opvallend dat ze overdag heel rustig is, en 's avonds zo wild wordt. Het valt voor ons mee qua slaap gelukkig, alleen dat machteloze gevoel is zwaar. Lief dat ik bij je terecht kan
@Mike: ik denk ook wel dat dit stress is bij mijn dochter. Mijn vermoeden is dat het te maken heeft met haar stressvolle start: een spoedkeizersnede, direct de couveuse in, en ze heeft een tijd last gehad van verborgen reflux en een scheef nekje. Ze moest op jonge leeftijd al vechten tegen pijn. Dat maakt dat ze snel in de stress schiet als ze zich niet lekker voelt, tandjes krijgt, of een ontwikkelingssprong maakt. Inmiddels zijn we al een heel eind in de goede richting, geen reflux en scheef nekje meer. Maar die stressmodus krijg je er niet zomaar uit.... Binnenkort gaat ze weer naar de osteopaat voor een check-up om te kijken of hij spanning voelt.
@Mike: ik denk ook wel dat dit stress is bij mijn dochter. Mijn vermoeden is dat het te maken heeft met haar stressvolle start: een spoedkeizersnede, direct de couveuse in, en ze heeft een tijd last gehad van verborgen reflux en een scheef nekje. Ze moest op jonge leeftijd al vechten tegen pijn. Dat maakt dat ze snel in de stress schiet als ze zich niet lekker voelt, tandjes krijgt, of een ontwikkelingssprong maakt. Inmiddels zijn we al een heel eind in de goede richting, geen reflux en scheef nekje meer. Maar die stressmodus krijg je er niet zomaar uit.... Binnenkort gaat ze weer naar de osteopaat voor een check-up om te kijken of hij spanning voelt.
Food en Mood
New member
Kan inderdaad stress zijn waar de kleine aan wordt blootgesteld. Zoals jullie misschien weten heb ik me ook jarenlang in psychologische astrologie verdiept.
Voor degenen die het interesseert en erin "gelooft".
We staan als mens ook onder invloed van planetaire energieën. En zoals de meesten onder ons misschien wel weten komt een mens niet als een onbeschreven blad ter wereld en nemen we vaak heel wat mee uit een ver, ver verleden.
Als dan een planeet energie contact maakt met een punt uit jouw geboortehoroscoop (of van je kind)dan kan het zijn dat jij of je kind op dat stuk een soort transformatieproces moet doormaken.
Als het ware nog iets moet uitzuiveren uit een vorig leven. Er kan dan op emotioneel gebied veel naar boven komen. Hoe ouder een mens wordt, hoe beter hij of zij deze energieën kan hanteren maar zo'n klein hupke kan zich natuurlijk alleen maar uiten door hartverscheurend te gaan krijsen.
Zo'n "transit", zoals dat met een duur woord heet kan enorm veel stress opleveren, vooral als het de planeetenergie van Uranus en Pluto betreft.
Het is dan heel voornaam dat het kind goed geaard is, zodat het kindje deze spanning zo goed mogelijk aan kan.
Goed aarden doe je natuurlijk door de best mogelijke voeding te geven, te zorgen voor voldoende rust, door het kind niet aan overmatige prikkels bloot te stellen. Het kind staat namelijk al genoeg onder spanning vanuit de kosmos.
Veel kindjes zitten tegenwoordig niet goed in hun lijf, zijn slecht geaard of kunnen van nature slecht aarden in deze hectische maatschappij waar ze sowieso al aan veel meer spanning bloot staan, dan alleen de natuurlijke energieën vanuit "het wetende veld", om het zo maar eens te zeggen.
Wat natuurlijk alles te maken heeft met de reeds uitgeputte bijnieren van de ouders.
Daarom pikken deze kinderen ook heel snel de spanning op van mensen uit hun omgeving. Als mama gespannen is is het kindje dat ook, is mama gefrustreerd is het kindje dat ook.
Het zenuwstelsel van een kindje dat een "transit" ondergaat komt onder invloed te staan van datgene wat voor ons mensen vaak nog te groot is om te bevatten.
Ik verdiep me hier al zeker 15 jaar in en houd de transits van mijn kinderen bij, het werkt als een biologische klok zeg maar.
Ik kan er dan ook altijd de klok op zetten wanneer het weer loos gaat, het is ongelooflijk maar waar.
Dan waren er weer sprongen in hun ontwikkeling die genomen moesten worden. Zo ervaarde ik het trouwens ook bij mezelf. Ik houd het van mezelf natuurlijk ook bij :lol:
Ik kan me zo voorstellen dat de natuurvolkeren van Weston Price daar veel minder moeite mee hadden.
Omdat alles veel natuurlijker in zijn werk ging. Kinderen kregen alleen maar gezond voedsel, stonden niet bloot aan straling van apparatuur maar alleen aan de natuurlijke energieën, natuurlijke "straling" vanuit de kosmos.
Alles was daar vroeger ook op afgestemd. De mensen leefden volgens de ritmen van de natuur. Het zenuwstelsel van deze kinderen zal niet zo belast zijn geweest als dat van onze kinderen.
Mijn ervaring is, en ik heb nu dus al 26 jaar ervaring als moeder,dat het heel belangrijk is dat de omgeving zich aanpast aan het kind en niet dat het kind zich moet aanpassen aan de omgeving. In zeker zin natuurlijk wel, maar het moet zo natuurlijk mogelijk zijn en blijven voor het kind.
Gezonde spanning is niets mis mee maar ongezonde spanning :?
Nogmaals, had ik het allemaal maar eerder geweten, dan was mijn kind en mij veel onheil bespaart gebleven.
Ik nam de transits van mijn kinderen altijd serieus maar wist te weinig af van een natuurlijke (op)voeding,waarmee mijn kinderen zeker gebaat zouden zijn geweest.
Het is al moeilijk genoeg voor ons ouders om ons staande te houden in deze gekkenboel ik wil zwijgen van zo'n wurm.
Maar gelukkig zijn de moeders op dit forum wel goed op de hoogte en vinden zij de kracht om het tij weer een beetje te doen keren.
Want het kan best wel wat minder, al die "moderne" spanning nog eens bovenop de spanning, die de kinderen al ervaren tijdens hun lichamelijke, en niet onbelangrijk, hun persoonlijke groei, waaruit zij vanuit de kosmos toch ook bloot aan staan.
Voor degenen die het interesseert en erin "gelooft".
We staan als mens ook onder invloed van planetaire energieën. En zoals de meesten onder ons misschien wel weten komt een mens niet als een onbeschreven blad ter wereld en nemen we vaak heel wat mee uit een ver, ver verleden.
Als dan een planeet energie contact maakt met een punt uit jouw geboortehoroscoop (of van je kind)dan kan het zijn dat jij of je kind op dat stuk een soort transformatieproces moet doormaken.
Als het ware nog iets moet uitzuiveren uit een vorig leven. Er kan dan op emotioneel gebied veel naar boven komen. Hoe ouder een mens wordt, hoe beter hij of zij deze energieën kan hanteren maar zo'n klein hupke kan zich natuurlijk alleen maar uiten door hartverscheurend te gaan krijsen.
Zo'n "transit", zoals dat met een duur woord heet kan enorm veel stress opleveren, vooral als het de planeetenergie van Uranus en Pluto betreft.
Het is dan heel voornaam dat het kind goed geaard is, zodat het kindje deze spanning zo goed mogelijk aan kan.
Goed aarden doe je natuurlijk door de best mogelijke voeding te geven, te zorgen voor voldoende rust, door het kind niet aan overmatige prikkels bloot te stellen. Het kind staat namelijk al genoeg onder spanning vanuit de kosmos.
Veel kindjes zitten tegenwoordig niet goed in hun lijf, zijn slecht geaard of kunnen van nature slecht aarden in deze hectische maatschappij waar ze sowieso al aan veel meer spanning bloot staan, dan alleen de natuurlijke energieën vanuit "het wetende veld", om het zo maar eens te zeggen.
Wat natuurlijk alles te maken heeft met de reeds uitgeputte bijnieren van de ouders.
Daarom pikken deze kinderen ook heel snel de spanning op van mensen uit hun omgeving. Als mama gespannen is is het kindje dat ook, is mama gefrustreerd is het kindje dat ook.
Het zenuwstelsel van een kindje dat een "transit" ondergaat komt onder invloed te staan van datgene wat voor ons mensen vaak nog te groot is om te bevatten.
Ik verdiep me hier al zeker 15 jaar in en houd de transits van mijn kinderen bij, het werkt als een biologische klok zeg maar.
Ik kan er dan ook altijd de klok op zetten wanneer het weer loos gaat, het is ongelooflijk maar waar.
Dan waren er weer sprongen in hun ontwikkeling die genomen moesten worden. Zo ervaarde ik het trouwens ook bij mezelf. Ik houd het van mezelf natuurlijk ook bij :lol:
Ik kan me zo voorstellen dat de natuurvolkeren van Weston Price daar veel minder moeite mee hadden.
Omdat alles veel natuurlijker in zijn werk ging. Kinderen kregen alleen maar gezond voedsel, stonden niet bloot aan straling van apparatuur maar alleen aan de natuurlijke energieën, natuurlijke "straling" vanuit de kosmos.
Alles was daar vroeger ook op afgestemd. De mensen leefden volgens de ritmen van de natuur. Het zenuwstelsel van deze kinderen zal niet zo belast zijn geweest als dat van onze kinderen.
Mijn ervaring is, en ik heb nu dus al 26 jaar ervaring als moeder,dat het heel belangrijk is dat de omgeving zich aanpast aan het kind en niet dat het kind zich moet aanpassen aan de omgeving. In zeker zin natuurlijk wel, maar het moet zo natuurlijk mogelijk zijn en blijven voor het kind.
Gezonde spanning is niets mis mee maar ongezonde spanning :?
Nogmaals, had ik het allemaal maar eerder geweten, dan was mijn kind en mij veel onheil bespaart gebleven.
Ik nam de transits van mijn kinderen altijd serieus maar wist te weinig af van een natuurlijke (op)voeding,waarmee mijn kinderen zeker gebaat zouden zijn geweest.
Het is al moeilijk genoeg voor ons ouders om ons staande te houden in deze gekkenboel ik wil zwijgen van zo'n wurm.
Maar gelukkig zijn de moeders op dit forum wel goed op de hoogte en vinden zij de kracht om het tij weer een beetje te doen keren.
Want het kan best wel wat minder, al die "moderne" spanning nog eens bovenop de spanning, die de kinderen al ervaren tijdens hun lichamelijke, en niet onbelangrijk, hun persoonlijke groei, waaruit zij vanuit de kosmos toch ook bloot aan staan.
G
Guest
Guest
@San
Quote:
Die vakantie was inderdaad nodig. Want we hebben weer een nieuwe krijsperiode sinds gister.
Vervelend zo'n periode. Klopt het dat je dochtertje nu bijna een jaar is?. Zo rond die tijd gaat de eenkenningheidfase beginnen. Dit is een supergoede ontwikkeling. Het betekent dat ze zich aan jou gaat hechten, wil dus alleen bij jou zijn en ook het liefst niet alleen.
Je schreef dat je op vakantie bent geweest. Voor je dochtertje kan dit veel inpact hebben, o.a. het slapen in een andere omgeving. Haar veilige omgeving was ineens weg.
Waarschijnlijk was er op vakantie niets aan de hand wat betreft het slapen, maar nu komt ze weer in haar veilige huis en durft ze aan te geven dat haar iets niet zint.
Ze vindt het duidelijk niet leuk om alleen in haar kamer te zijn. Ik snap dat je haar niet in bed wilt hebben omdat ze onrustig slaapt. Een oplossing is om haar bedje aan het voeteneind van je eigen bed te zetten. Ze kan je dan zien en dat voelt veilig.
Misschien vind je het geen optie om haar in je eigen kamer te laten slapen, maar vergeet niet dat bij de meeste volken de kinderen altijd bij de ouders slapen. Een eigen slaapkamer voor de kinderen is echt iets westers.
Ik heb dergelijke problemen ook ervaren met mijn dochter. Toen ik eenmaal haar bedje op onze kamer had gezet was het probleem over, ze sliep heel snel en maakte goede nachten.
Toen die fase over was kon ze wel weer in haar eigen kamer.
Wel hadden we altijd een matras naast ons bed geahd. Als ze 's nachts kwam dan kon ze altijd veilig en vertrouwd bij papa en mama op de kamer. Dat gaf haar een rustig en veilig gevoel. Nog steeds willen en mogen de kinderen bij ons slapen als ze bijvoorbeeld ziek zijn of verdrietig.
Een andere tip die ik je mee kan geven is het benoemen van het gedrag van je kind naar je kind toe. Veel praten dus, ook al is ze nog zo jong ze begrijpen al heel veel. Bijvoorbeeld als ze huilt in haar bed kan je zeggen: "Je bent heel erg verdrietig, mama ziet allemaal traantjes op je wangen. Kom maar even bij me zitten, dan vegen we de traantjes weg en krijg je een dikke kus van mama".
Hier worden kinderen echt rustig van. Je mag dit ook diverse keren herhalen als ze nog zo klein zijn. Oftewel bevestigen wat je ziet, dan voelen kinderen zich heel erg begrepen en voelen ze zich veilig en is goed voor het zelfvertrouwen.
Ook het benoemen van alledaagse dingen zoals: We doen nu je sokjes aan of mama kamt nu je haartjes. Dit is bevestigen van gedrag en geeft ze een veilig gevoel wat het zelfvertrouwen ten goede komt.
Hoe jong je kind ook is, het werkt echt.
Waar kleintjes echt onzeker van worden is als je ze vragen gaat stellen waar je het antwoord al op weet. Bijvoorbeeld een kind is een bloem aan het tekenen. Dan stel je de vraag: "Wat ben jij nu voor moois aan het tekenen?" Het kind zal onbewust denken: dat zie je toch, dat is een bloem. Mama snapt er niks van. Hier wordt een kind onzeker van en is niet goed voor het zelfvertrouwen.
Ik hoop dat de onrustige periode voor je dochter snel weer over is.
Quote:
Die vakantie was inderdaad nodig. Want we hebben weer een nieuwe krijsperiode sinds gister.
Vervelend zo'n periode. Klopt het dat je dochtertje nu bijna een jaar is?. Zo rond die tijd gaat de eenkenningheidfase beginnen. Dit is een supergoede ontwikkeling. Het betekent dat ze zich aan jou gaat hechten, wil dus alleen bij jou zijn en ook het liefst niet alleen.
Je schreef dat je op vakantie bent geweest. Voor je dochtertje kan dit veel inpact hebben, o.a. het slapen in een andere omgeving. Haar veilige omgeving was ineens weg.
Waarschijnlijk was er op vakantie niets aan de hand wat betreft het slapen, maar nu komt ze weer in haar veilige huis en durft ze aan te geven dat haar iets niet zint.
Ze vindt het duidelijk niet leuk om alleen in haar kamer te zijn. Ik snap dat je haar niet in bed wilt hebben omdat ze onrustig slaapt. Een oplossing is om haar bedje aan het voeteneind van je eigen bed te zetten. Ze kan je dan zien en dat voelt veilig.
Misschien vind je het geen optie om haar in je eigen kamer te laten slapen, maar vergeet niet dat bij de meeste volken de kinderen altijd bij de ouders slapen. Een eigen slaapkamer voor de kinderen is echt iets westers.
Ik heb dergelijke problemen ook ervaren met mijn dochter. Toen ik eenmaal haar bedje op onze kamer had gezet was het probleem over, ze sliep heel snel en maakte goede nachten.
Toen die fase over was kon ze wel weer in haar eigen kamer.
Wel hadden we altijd een matras naast ons bed geahd. Als ze 's nachts kwam dan kon ze altijd veilig en vertrouwd bij papa en mama op de kamer. Dat gaf haar een rustig en veilig gevoel. Nog steeds willen en mogen de kinderen bij ons slapen als ze bijvoorbeeld ziek zijn of verdrietig.
Een andere tip die ik je mee kan geven is het benoemen van het gedrag van je kind naar je kind toe. Veel praten dus, ook al is ze nog zo jong ze begrijpen al heel veel. Bijvoorbeeld als ze huilt in haar bed kan je zeggen: "Je bent heel erg verdrietig, mama ziet allemaal traantjes op je wangen. Kom maar even bij me zitten, dan vegen we de traantjes weg en krijg je een dikke kus van mama".
Hier worden kinderen echt rustig van. Je mag dit ook diverse keren herhalen als ze nog zo klein zijn. Oftewel bevestigen wat je ziet, dan voelen kinderen zich heel erg begrepen en voelen ze zich veilig en is goed voor het zelfvertrouwen.
Ook het benoemen van alledaagse dingen zoals: We doen nu je sokjes aan of mama kamt nu je haartjes. Dit is bevestigen van gedrag en geeft ze een veilig gevoel wat het zelfvertrouwen ten goede komt.
Hoe jong je kind ook is, het werkt echt.
Waar kleintjes echt onzeker van worden is als je ze vragen gaat stellen waar je het antwoord al op weet. Bijvoorbeeld een kind is een bloem aan het tekenen. Dan stel je de vraag: "Wat ben jij nu voor moois aan het tekenen?" Het kind zal onbewust denken: dat zie je toch, dat is een bloem. Mama snapt er niks van. Hier wordt een kind onzeker van en is niet goed voor het zelfvertrouwen.
Ik hoop dat de onrustige periode voor je dochter snel weer over is.
Forum statistieken
