En geshockeerd dat letterlijk uit de klas van mijn oudste zoon ALLE kinderen zich hebben laten testen !! Mindblowing! Uit de klas van me jongere zoontje handje vol niet laten testen en de rest wel. Wat bezielt die ouders?! Testen is verkrachting, kindermishandeling. Sorry maar mijn moederhart speelt op, waar is hun moederhart? Ik weet dat ik me niet moet lijden door me emoties maar heb hier zoveel moeite mee. Ook weer met mijn neus op de feiten gedrukt dat we echt in de minderheid zijn, ik heb hier zoveel moeite mee merk ik. Ik moest het ff van me afschrijven hoor.
Stop de Lockdown
- Onderwerp starter KefirKev
- Startdatum
@Bastiaan, klopt ik werd daar gister dus zo mee geconfronteerd wat mij echt in een lage energie bracht. Zag het even niet meer zitten allemaal, somber dat ik was. Het gaat nog lang duren als we het van hun moeten hebben was mijn gedachte en ondertussen dendert die agenda wel lekker door Gelukkig vandaag mezelf weer wat kunnen herpakken. Ben zo enorm teleurgesteld in mijn medemens, dat is het meer. Hoe gaan zij zichzelf redden en daarmee dus ook ons allemaal? Wij kunnen het blijkbaar niet doen?
R
Romagi
Guest
Er hebben hier al brieven op de site gestaan gericht aan scholen om te zorgen dat kinderen niet getest hoeven te worden.
Voor kinderen zelf lijkt het me moeilijk om niet mee te doen in de klas/school omdat ze dan misschien een van de weinigen zijn.
Voor kinderen zelf lijkt het me moeilijk om niet mee te doen in de klas/school omdat ze dan misschien een van de weinigen zijn.
@Sampjes, lees dit:
Het is echter wel belangrijk dat de Advocaat ook eraan denkt voor zichzelf te zorgen. De passie van hun overtuiging kan ze goed voorbij het breekpunt brengen, maar als hun enthousiasme te ver gaat, kunnen ze zichzelf uitputten, gestrest raken en hun gezondheid verwaarlozen. Dit wordt vooral duidelijk wanneer de Advocaat kritiek en conflictsituaties te verduren krijgt. Hun gevoeligheid dwingt ze alles te doen waar ze toe in staat zijn om deze schijnbaar persoonlijke aanvallen te ontwijken, maar wanneer de situatie onvermijdelijk is, kunnen ze vaak op een irrationele en niet-constructieve manier terugvechten.
Voor de Advocaat is de wereld een plek vol ongerechtigheid – maar dat hoeft ze niet te zijn. Geen enkel ander type persoonlijkheid is beter in staat om een beweging te creëren om iets dat krom is weer recht te maken, of dit nu klein of groot is. Advocaten moeten wel in de gaten houden dat ze ook voor zichzelf moeten zorgen terwijl ze de last van de wereld op hun schouders nemen.
https://www.16personalities.com/nl/infj-persoonlijkheid
Goede raad, lijkt me. Pas goed op jezelf, je kunt niet iedereen redden en dat moet je ook niet willen.
Mike
Het is echter wel belangrijk dat de Advocaat ook eraan denkt voor zichzelf te zorgen. De passie van hun overtuiging kan ze goed voorbij het breekpunt brengen, maar als hun enthousiasme te ver gaat, kunnen ze zichzelf uitputten, gestrest raken en hun gezondheid verwaarlozen. Dit wordt vooral duidelijk wanneer de Advocaat kritiek en conflictsituaties te verduren krijgt. Hun gevoeligheid dwingt ze alles te doen waar ze toe in staat zijn om deze schijnbaar persoonlijke aanvallen te ontwijken, maar wanneer de situatie onvermijdelijk is, kunnen ze vaak op een irrationele en niet-constructieve manier terugvechten.
Voor de Advocaat is de wereld een plek vol ongerechtigheid – maar dat hoeft ze niet te zijn. Geen enkel ander type persoonlijkheid is beter in staat om een beweging te creëren om iets dat krom is weer recht te maken, of dit nu klein of groot is. Advocaten moeten wel in de gaten houden dat ze ook voor zichzelf moeten zorgen terwijl ze de last van de wereld op hun schouders nemen.
https://www.16personalities.com/nl/infj-persoonlijkheid
Goede raad, lijkt me. Pas goed op jezelf, je kunt niet iedereen redden en dat moet je ook niet willen.
Mike
Geschreven dor Jan Duyf, euigenaar van muziekcafe Cambrinus in Horst, ik ken hem persoonlijk al vele jaren:
IK HEB BESLOTEN
om geen mondkapje meer te dragen.
(Gelieve dit op kalme toon te lezen. Rustig, in het tempo zoals het ook geschreven is. Met een adempauze als start, alsjeblief)
Een verstikkend gevoel overviel me op het moment dat ik in de supermarkt bij de kassa aanschoof. Om me heen gezichten achter mondkapjes alsof het nooit anders is geweest. Een bangmakende eenzaamheid die ik voelde te midden van de vele mensen om me heen. Al heel veel langer voel ik me triestig, machteloos en opstandig tegelijk bij het zien van de surrealistisch wereld, waarin we terecht zijn gekomen. Nu ineens werd het teveel…
IS DIT ECHT?
Mondkapjes die slordig om een kin hangen, al tig keren verfrommeld uit een jaszak gehaald. Voorschriften over hoe een kapje te gebruiken is daarbij in het hoofd van de eigenaar al lang de gedachte niet meer. ‘Zolang er maar een lapje voor hangt’, wel. De gedachte aan een boete eveneens. Met hygiëne heeft het weinig van doen.
Op straat aangekomen hetzelfde beeld. Mondkapjes op de fiets. Op het gezicht van een chauffeur, alleen in zijn auto. Of gisteren in het bos, wandelend met mondkapjes in de wind. En op straat met gesloten winkels en horecazaken op de achtergrond als triest decor.
Is dit echt?
Een jaar lang dezelfde angstberichten. Steeds weer nieuwe cijfers. Iedere dag, en altijd alarmerend. Alléén maar alarmerend. Geven besmettingsgetallen daar geen aanleiding toe dan is er altijd wel een mutant die op zijn beurt staat te wachten . Passend in een niet aflatende angstcarrousel met het kapje als de nieuwe etiquette, mutaties en nieuwe cijfers als de constante motor er achter.
ROL
Verschillende gevoelens vechten om voorrang. Niemand die durft te zeggen dat de massaal gedragen mondkapjes niet volgens voorschrift worden gedragen en dat we daarmee met zijn allen een virus voor de vorm bestrijden. En iedereen die het weten kan.
Het voelt als een toneelspel waarin niemand een rol heeft gevraagd, maar iedereen ze accepteert. Een rol in de uitvoering van een beleid dat aan alle kanten rammelt, waarbij kleine en grote schandalen voortdurend over elkaar heen struikelen. Met angst door getallen waarvan niemand zich afvraagt of ze kloppen.
WEG KWIJT
Er is zoiets als de psychische staat waarin je verkeert, waarin je zelf de mate van zingeving bepaald van de wereld om je heen. Dit begrip van de wereld, kort gezegd je gezonde boerenverstand als kompas dat de richting duidt waarop je mag vertrouwen, werkt dat niet meer?
Ben ik de weg kwijt?
Is de wereld om me heen de weg kwijt?
ANGST EN LOGICA
Het afgelopen jaar is aan ons voorbijgetrokken als een aaneenschakeling van zaken waarover fundamentele vragen aan de kant werden gezet. Over dubieuze besluiten, tegenstrijdige maatregelen en onzinnige uitkomsten. Over disproportioneel beleid dat eenkennigheid en incompetentie etaleerde en logica ontbeerde. Over de gretigheid waarmee angst tot management wordt gemaakt. En waar angst steeds weer de gladmaker is om voorgaande oneffenheden weg te strijken. Nieuwe ververste angst, zo lijkt het, om te laten vergeten dat de vorige niet klopte.
Het was die verontwaardiging die ik voelde toen het me teveel werd achter mijn mondkapje daar bij de kassa. Omdat het me niet meer lukt om geloofwaardig in te stemmen met een wereld die ongeloofwaardig is.
ONTKENNER
Ik ontken niet dat je aan corona dood kunt gaan of dat het je blijvend kan toetakelen, waarover ik weet uit eigen kring. Ik ontken ook niet dat je óók dood kunt gaan aan duizenden andere dingen. Ik ontken niet, ik accepteer daarmee dat het leven eindig is.
Wat ik niet accepteer is dat logisch denken hoort op te houden op het moment dat het ongewenst blijkt, als serieus afwijkend geluid de verdachtmaking van complot of soortgelijk over zich heen gelegd krijgt. En daarmee tot onontvankelijk wordt verklaard.
Achteloos genegeerd, ongeacht de inhoud.
GEZICHT
Ik wil mijn mondhoeken laten zien, mijn gezicht en daarmee iedere dag weer de wereld ‘gedag’ zeggen. De wereld omarmen met het vertrouwen dat ík er aan meegeven wil.
Om me daardoor de ruimte te geven om méér Jan te kunnen zijn dan de dag ervoor. Dat heet groeien. Zolang je leeft. En dat er een grens aan is weet ik.
Tot het zover is wil ik lyrische vrijheid voelen. De vrijheid om iedere nieuwe dag toe te zingen met al zijn risico’s. Dat wat iedere dag weer spannend en de moeite waard maakt. Dat wat leven heet.
Ik ben geen ontkenner van een virus. Ik ben erkenner en verkenner van het leven er omheen.
Zonder mondkapje vanaf nu.
Jan Duijf
Mike
IK HEB BESLOTEN
om geen mondkapje meer te dragen.
(Gelieve dit op kalme toon te lezen. Rustig, in het tempo zoals het ook geschreven is. Met een adempauze als start, alsjeblief)
Een verstikkend gevoel overviel me op het moment dat ik in de supermarkt bij de kassa aanschoof. Om me heen gezichten achter mondkapjes alsof het nooit anders is geweest. Een bangmakende eenzaamheid die ik voelde te midden van de vele mensen om me heen. Al heel veel langer voel ik me triestig, machteloos en opstandig tegelijk bij het zien van de surrealistisch wereld, waarin we terecht zijn gekomen. Nu ineens werd het teveel…
IS DIT ECHT?
Mondkapjes die slordig om een kin hangen, al tig keren verfrommeld uit een jaszak gehaald. Voorschriften over hoe een kapje te gebruiken is daarbij in het hoofd van de eigenaar al lang de gedachte niet meer. ‘Zolang er maar een lapje voor hangt’, wel. De gedachte aan een boete eveneens. Met hygiëne heeft het weinig van doen.
Op straat aangekomen hetzelfde beeld. Mondkapjes op de fiets. Op het gezicht van een chauffeur, alleen in zijn auto. Of gisteren in het bos, wandelend met mondkapjes in de wind. En op straat met gesloten winkels en horecazaken op de achtergrond als triest decor.
Is dit echt?
Een jaar lang dezelfde angstberichten. Steeds weer nieuwe cijfers. Iedere dag, en altijd alarmerend. Alléén maar alarmerend. Geven besmettingsgetallen daar geen aanleiding toe dan is er altijd wel een mutant die op zijn beurt staat te wachten . Passend in een niet aflatende angstcarrousel met het kapje als de nieuwe etiquette, mutaties en nieuwe cijfers als de constante motor er achter.
ROL
Verschillende gevoelens vechten om voorrang. Niemand die durft te zeggen dat de massaal gedragen mondkapjes niet volgens voorschrift worden gedragen en dat we daarmee met zijn allen een virus voor de vorm bestrijden. En iedereen die het weten kan.
Het voelt als een toneelspel waarin niemand een rol heeft gevraagd, maar iedereen ze accepteert. Een rol in de uitvoering van een beleid dat aan alle kanten rammelt, waarbij kleine en grote schandalen voortdurend over elkaar heen struikelen. Met angst door getallen waarvan niemand zich afvraagt of ze kloppen.
WEG KWIJT
Er is zoiets als de psychische staat waarin je verkeert, waarin je zelf de mate van zingeving bepaald van de wereld om je heen. Dit begrip van de wereld, kort gezegd je gezonde boerenverstand als kompas dat de richting duidt waarop je mag vertrouwen, werkt dat niet meer?
Ben ik de weg kwijt?
Is de wereld om me heen de weg kwijt?
ANGST EN LOGICA
Het afgelopen jaar is aan ons voorbijgetrokken als een aaneenschakeling van zaken waarover fundamentele vragen aan de kant werden gezet. Over dubieuze besluiten, tegenstrijdige maatregelen en onzinnige uitkomsten. Over disproportioneel beleid dat eenkennigheid en incompetentie etaleerde en logica ontbeerde. Over de gretigheid waarmee angst tot management wordt gemaakt. En waar angst steeds weer de gladmaker is om voorgaande oneffenheden weg te strijken. Nieuwe ververste angst, zo lijkt het, om te laten vergeten dat de vorige niet klopte.
Het was die verontwaardiging die ik voelde toen het me teveel werd achter mijn mondkapje daar bij de kassa. Omdat het me niet meer lukt om geloofwaardig in te stemmen met een wereld die ongeloofwaardig is.
ONTKENNER
Ik ontken niet dat je aan corona dood kunt gaan of dat het je blijvend kan toetakelen, waarover ik weet uit eigen kring. Ik ontken ook niet dat je óók dood kunt gaan aan duizenden andere dingen. Ik ontken niet, ik accepteer daarmee dat het leven eindig is.
Wat ik niet accepteer is dat logisch denken hoort op te houden op het moment dat het ongewenst blijkt, als serieus afwijkend geluid de verdachtmaking van complot of soortgelijk over zich heen gelegd krijgt. En daarmee tot onontvankelijk wordt verklaard.
Achteloos genegeerd, ongeacht de inhoud.
GEZICHT
Ik wil mijn mondhoeken laten zien, mijn gezicht en daarmee iedere dag weer de wereld ‘gedag’ zeggen. De wereld omarmen met het vertrouwen dat ík er aan meegeven wil.
Om me daardoor de ruimte te geven om méér Jan te kunnen zijn dan de dag ervoor. Dat heet groeien. Zolang je leeft. En dat er een grens aan is weet ik.
Tot het zover is wil ik lyrische vrijheid voelen. De vrijheid om iedere nieuwe dag toe te zingen met al zijn risico’s. Dat wat iedere dag weer spannend en de moeite waard maakt. Dat wat leven heet.
Ik ben geen ontkenner van een virus. Ik ben erkenner en verkenner van het leven er omheen.
Zonder mondkapje vanaf nu.
Jan Duijf
Mike
Geschreven dor Jan Duijf, eigenaar van muziekcafe Cambrinus in Horst, ik ken hem persoonlijk al vele jaren:
IK HEB BESLOTEN
om geen mondkapje meer te dragen.
(Gelieve dit op kalme toon te lezen. Rustig, in het tempo zoals het ook geschreven is. Met een adempauze als start, alsjeblief)
Een verstikkend gevoel overviel me op het moment dat ik in de supermarkt bij de kassa aanschoof. Om me heen gezichten achter mondkapjes alsof het nooit anders is geweest. Een bangmakende eenzaamheid die ik voelde te midden van de vele mensen om me heen. Al heel veel langer voel ik me triestig, machteloos en opstandig tegelijk bij het zien van de surrealistisch wereld, waarin we terecht zijn gekomen. Nu ineens werd het teveel…
IS DIT ECHT?
Mondkapjes die slordig om een kin hangen, al tig keren verfrommeld uit een jaszak gehaald. Voorschriften over hoe een kapje te gebruiken is daarbij in het hoofd van de eigenaar al lang de gedachte niet meer. ‘Zolang er maar een lapje voor hangt’, wel. De gedachte aan een boete eveneens. Met hygiëne heeft het weinig van doen.
Op straat aangekomen hetzelfde beeld. Mondkapjes op de fiets. Op het gezicht van een chauffeur, alleen in zijn auto. Of gisteren in het bos, wandelend met mondkapjes in de wind. En op straat met gesloten winkels en horecazaken op de achtergrond als triest decor.
Is dit echt?
Een jaar lang dezelfde angstberichten. Steeds weer nieuwe cijfers. Iedere dag, en altijd alarmerend. Alléén maar alarmerend. Geven besmettingsgetallen daar geen aanleiding toe dan is er altijd wel een mutant die op zijn beurt staat te wachten . Passend in een niet aflatende angstcarrousel met het kapje als de nieuwe etiquette, mutaties en nieuwe cijfers als de constante motor er achter.
ROL
Verschillende gevoelens vechten om voorrang. Niemand die durft te zeggen dat de massaal gedragen mondkapjes niet volgens voorschrift worden gedragen en dat we daarmee met zijn allen een virus voor de vorm bestrijden. En iedereen die het weten kan.
Het voelt als een toneelspel waarin niemand een rol heeft gevraagd, maar iedereen ze accepteert. Een rol in de uitvoering van een beleid dat aan alle kanten rammelt, waarbij kleine en grote schandalen voortdurend over elkaar heen struikelen. Met angst door getallen waarvan niemand zich afvraagt of ze kloppen.
WEG KWIJT
Er is zoiets als de psychische staat waarin je verkeert, waarin je zelf de mate van zingeving bepaald van de wereld om je heen. Dit begrip van de wereld, kort gezegd je gezonde boerenverstand als kompas dat de richting duidt waarop je mag vertrouwen, werkt dat niet meer?
Ben ik de weg kwijt?
Is de wereld om me heen de weg kwijt?
ANGST EN LOGICA
Het afgelopen jaar is aan ons voorbijgetrokken als een aaneenschakeling van zaken waarover fundamentele vragen aan de kant werden gezet. Over dubieuze besluiten, tegenstrijdige maatregelen en onzinnige uitkomsten. Over disproportioneel beleid dat eenkennigheid en incompetentie etaleerde en logica ontbeerde. Over de gretigheid waarmee angst tot management wordt gemaakt. En waar angst steeds weer de gladmaker is om voorgaande oneffenheden weg te strijken. Nieuwe ververste angst, zo lijkt het, om te laten vergeten dat de vorige niet klopte.
Het was die verontwaardiging die ik voelde toen het me teveel werd achter mijn mondkapje daar bij de kassa. Omdat het me niet meer lukt om geloofwaardig in te stemmen met een wereld die ongeloofwaardig is.
ONTKENNER
Ik ontken niet dat je aan corona dood kunt gaan of dat het je blijvend kan toetakelen, waarover ik weet uit eigen kring. Ik ontken ook niet dat je óók dood kunt gaan aan duizenden andere dingen. Ik ontken niet, ik accepteer daarmee dat het leven eindig is.
Wat ik niet accepteer is dat logisch denken hoort op te houden op het moment dat het ongewenst blijkt, als serieus afwijkend geluid de verdachtmaking van complot of soortgelijk over zich heen gelegd krijgt. En daarmee tot onontvankelijk wordt verklaard.
Achteloos genegeerd, ongeacht de inhoud.
GEZICHT
Ik wil mijn mondhoeken laten zien, mijn gezicht en daarmee iedere dag weer de wereld ‘gedag’ zeggen. De wereld omarmen met het vertrouwen dat ík er aan meegeven wil.
Om me daardoor de ruimte te geven om méér Jan te kunnen zijn dan de dag ervoor. Dat heet groeien. Zolang je leeft. En dat er een grens aan is weet ik.
Tot het zover is wil ik lyrische vrijheid voelen. De vrijheid om iedere nieuwe dag toe te zingen met al zijn risico’s. Dat wat iedere dag weer spannend en de moeite waard maakt. Dat wat leven heet.
Ik ben geen ontkenner van een virus. Ik ben erkenner en verkenner van het leven er omheen.
Zonder mondkapje vanaf nu.
Jan Duijf
Mike
IK HEB BESLOTEN
om geen mondkapje meer te dragen.
(Gelieve dit op kalme toon te lezen. Rustig, in het tempo zoals het ook geschreven is. Met een adempauze als start, alsjeblief)
Een verstikkend gevoel overviel me op het moment dat ik in de supermarkt bij de kassa aanschoof. Om me heen gezichten achter mondkapjes alsof het nooit anders is geweest. Een bangmakende eenzaamheid die ik voelde te midden van de vele mensen om me heen. Al heel veel langer voel ik me triestig, machteloos en opstandig tegelijk bij het zien van de surrealistisch wereld, waarin we terecht zijn gekomen. Nu ineens werd het teveel…
IS DIT ECHT?
Mondkapjes die slordig om een kin hangen, al tig keren verfrommeld uit een jaszak gehaald. Voorschriften over hoe een kapje te gebruiken is daarbij in het hoofd van de eigenaar al lang de gedachte niet meer. ‘Zolang er maar een lapje voor hangt’, wel. De gedachte aan een boete eveneens. Met hygiëne heeft het weinig van doen.
Op straat aangekomen hetzelfde beeld. Mondkapjes op de fiets. Op het gezicht van een chauffeur, alleen in zijn auto. Of gisteren in het bos, wandelend met mondkapjes in de wind. En op straat met gesloten winkels en horecazaken op de achtergrond als triest decor.
Is dit echt?
Een jaar lang dezelfde angstberichten. Steeds weer nieuwe cijfers. Iedere dag, en altijd alarmerend. Alléén maar alarmerend. Geven besmettingsgetallen daar geen aanleiding toe dan is er altijd wel een mutant die op zijn beurt staat te wachten . Passend in een niet aflatende angstcarrousel met het kapje als de nieuwe etiquette, mutaties en nieuwe cijfers als de constante motor er achter.
ROL
Verschillende gevoelens vechten om voorrang. Niemand die durft te zeggen dat de massaal gedragen mondkapjes niet volgens voorschrift worden gedragen en dat we daarmee met zijn allen een virus voor de vorm bestrijden. En iedereen die het weten kan.
Het voelt als een toneelspel waarin niemand een rol heeft gevraagd, maar iedereen ze accepteert. Een rol in de uitvoering van een beleid dat aan alle kanten rammelt, waarbij kleine en grote schandalen voortdurend over elkaar heen struikelen. Met angst door getallen waarvan niemand zich afvraagt of ze kloppen.
WEG KWIJT
Er is zoiets als de psychische staat waarin je verkeert, waarin je zelf de mate van zingeving bepaald van de wereld om je heen. Dit begrip van de wereld, kort gezegd je gezonde boerenverstand als kompas dat de richting duidt waarop je mag vertrouwen, werkt dat niet meer?
Ben ik de weg kwijt?
Is de wereld om me heen de weg kwijt?
ANGST EN LOGICA
Het afgelopen jaar is aan ons voorbijgetrokken als een aaneenschakeling van zaken waarover fundamentele vragen aan de kant werden gezet. Over dubieuze besluiten, tegenstrijdige maatregelen en onzinnige uitkomsten. Over disproportioneel beleid dat eenkennigheid en incompetentie etaleerde en logica ontbeerde. Over de gretigheid waarmee angst tot management wordt gemaakt. En waar angst steeds weer de gladmaker is om voorgaande oneffenheden weg te strijken. Nieuwe ververste angst, zo lijkt het, om te laten vergeten dat de vorige niet klopte.
Het was die verontwaardiging die ik voelde toen het me teveel werd achter mijn mondkapje daar bij de kassa. Omdat het me niet meer lukt om geloofwaardig in te stemmen met een wereld die ongeloofwaardig is.
ONTKENNER
Ik ontken niet dat je aan corona dood kunt gaan of dat het je blijvend kan toetakelen, waarover ik weet uit eigen kring. Ik ontken ook niet dat je óók dood kunt gaan aan duizenden andere dingen. Ik ontken niet, ik accepteer daarmee dat het leven eindig is.
Wat ik niet accepteer is dat logisch denken hoort op te houden op het moment dat het ongewenst blijkt, als serieus afwijkend geluid de verdachtmaking van complot of soortgelijk over zich heen gelegd krijgt. En daarmee tot onontvankelijk wordt verklaard.
Achteloos genegeerd, ongeacht de inhoud.
GEZICHT
Ik wil mijn mondhoeken laten zien, mijn gezicht en daarmee iedere dag weer de wereld ‘gedag’ zeggen. De wereld omarmen met het vertrouwen dat ík er aan meegeven wil.
Om me daardoor de ruimte te geven om méér Jan te kunnen zijn dan de dag ervoor. Dat heet groeien. Zolang je leeft. En dat er een grens aan is weet ik.
Tot het zover is wil ik lyrische vrijheid voelen. De vrijheid om iedere nieuwe dag toe te zingen met al zijn risico’s. Dat wat iedere dag weer spannend en de moeite waard maakt. Dat wat leven heet.
Ik ben geen ontkenner van een virus. Ik ben erkenner en verkenner van het leven er omheen.
Zonder mondkapje vanaf nu.
Jan Duijf
Mike
Geschreven dor Jan Duijf, eigenaar van muziekcafe Cambrinus in Horst, ik ken hem persoonlijk al vele jaren:
IK HEB BESLOTEN
om geen mondkapje meer te dragen.
(Gelieve dit op kalme toon te lezen. Rustig, in het tempo zoals het ook geschreven is. Met een adempauze als start, alsjeblief)
Een verstikkend gevoel overviel me op het moment dat ik in de supermarkt bij de kassa aanschoof. Om me heen gezichten achter mondkapjes alsof het nooit anders is geweest. Een bangmakende eenzaamheid die ik voelde te midden van de vele mensen om me heen. Al heel veel langer voel ik me triestig, machteloos en opstandig tegelijk bij het zien van de surrealistisch wereld, waarin we terecht zijn gekomen. Nu ineens werd het teveel…
IS DIT ECHT?
Mondkapjes die slordig om een kin hangen, al tig keren verfrommeld uit een jaszak gehaald. Voorschriften over hoe een kapje te gebruiken is daarbij in het hoofd van de eigenaar al lang de gedachte niet meer. ‘Zolang er maar een lapje voor hangt’, wel. De gedachte aan een boete eveneens. Met hygiëne heeft het weinig van doen.
Op straat aangekomen hetzelfde beeld. Mondkapjes op de fiets. Op het gezicht van een chauffeur, alleen in zijn auto. Of gisteren in het bos, wandelend met mondkapjes in de wind. En op straat met gesloten winkels en horecazaken op de achtergrond als triest decor.
Is dit echt?
Een jaar lang dezelfde angstberichten. Steeds weer nieuwe cijfers. Iedere dag, en altijd alarmerend. Alléén maar alarmerend. Geven besmettingsgetallen daar geen aanleiding toe dan is er altijd wel een mutant die op zijn beurt staat te wachten . Passend in een niet aflatende angstcarrousel met het kapje als de nieuwe etiquette, mutaties en nieuwe cijfers als de constante motor er achter.
ROL
Verschillende gevoelens vechten om voorrang. Niemand die durft te zeggen dat de massaal gedragen mondkapjes niet volgens voorschrift worden gedragen en dat we daarmee met zijn allen een virus voor de vorm bestrijden. En iedereen die het weten kan.
Het voelt als een toneelspel waarin niemand een rol heeft gevraagd, maar iedereen ze accepteert. Een rol in de uitvoering van een beleid dat aan alle kanten rammelt, waarbij kleine en grote schandalen voortdurend over elkaar heen struikelen. Met angst door getallen waarvan niemand zich afvraagt of ze kloppen.
WEG KWIJT
Er is zoiets als de psychische staat waarin je verkeert, waarin je zelf de mate van zingeving bepaald van de wereld om je heen. Dit begrip van de wereld, kort gezegd je gezonde boerenverstand als kompas dat de richting duidt waarop je mag vertrouwen, werkt dat niet meer?
Ben ik de weg kwijt?
Is de wereld om me heen de weg kwijt?
ANGST EN LOGICA
Het afgelopen jaar is aan ons voorbijgetrokken als een aaneenschakeling van zaken waarover fundamentele vragen aan de kant werden gezet. Over dubieuze besluiten, tegenstrijdige maatregelen en onzinnige uitkomsten. Over disproportioneel beleid dat eenkennigheid en incompetentie etaleerde en logica ontbeerde. Over de gretigheid waarmee angst tot management wordt gemaakt. En waar angst steeds weer de gladmaker is om voorgaande oneffenheden weg te strijken. Nieuwe ververste angst, zo lijkt het, om te laten vergeten dat de vorige niet klopte.
Het was die verontwaardiging die ik voelde toen het me teveel werd achter mijn mondkapje daar bij de kassa. Omdat het me niet meer lukt om geloofwaardig in te stemmen met een wereld die ongeloofwaardig is.
ONTKENNER
Ik ontken niet dat je aan corona dood kunt gaan of dat het je blijvend kan toetakelen, waarover ik weet uit eigen kring. Ik ontken ook niet dat je óók dood kunt gaan aan duizenden andere dingen. Ik ontken niet, ik accepteer daarmee dat het leven eindig is.
Wat ik niet accepteer is dat logisch denken hoort op te houden op het moment dat het ongewenst blijkt, als serieus afwijkend geluid de verdachtmaking van complot of soortgelijk over zich heen gelegd krijgt. En daarmee tot onontvankelijk wordt verklaard.
Achteloos genegeerd, ongeacht de inhoud.
GEZICHT
Ik wil mijn mondhoeken laten zien, mijn gezicht en daarmee iedere dag weer de wereld ‘gedag’ zeggen. De wereld omarmen met het vertrouwen dat ík er aan meegeven wil.
Om me daardoor de ruimte te geven om méér Jan te kunnen zijn dan de dag ervoor. Dat heet groeien. Zolang je leeft. En dat er een grens aan is weet ik.
Tot het zover is wil ik lyrische vrijheid voelen. De vrijheid om iedere nieuwe dag toe te zingen met al zijn risico’s. Dat wat iedere dag weer spannend en de moeite waard maakt. Dat wat leven heet.
Ik ben geen ontkenner van een virus. Ik ben erkenner en verkenner van het leven er omheen.
Zonder mondkapje vanaf nu.
Jan Duijf
Mike
IK HEB BESLOTEN
om geen mondkapje meer te dragen.
(Gelieve dit op kalme toon te lezen. Rustig, in het tempo zoals het ook geschreven is. Met een adempauze als start, alsjeblief)
Een verstikkend gevoel overviel me op het moment dat ik in de supermarkt bij de kassa aanschoof. Om me heen gezichten achter mondkapjes alsof het nooit anders is geweest. Een bangmakende eenzaamheid die ik voelde te midden van de vele mensen om me heen. Al heel veel langer voel ik me triestig, machteloos en opstandig tegelijk bij het zien van de surrealistisch wereld, waarin we terecht zijn gekomen. Nu ineens werd het teveel…
IS DIT ECHT?
Mondkapjes die slordig om een kin hangen, al tig keren verfrommeld uit een jaszak gehaald. Voorschriften over hoe een kapje te gebruiken is daarbij in het hoofd van de eigenaar al lang de gedachte niet meer. ‘Zolang er maar een lapje voor hangt’, wel. De gedachte aan een boete eveneens. Met hygiëne heeft het weinig van doen.
Op straat aangekomen hetzelfde beeld. Mondkapjes op de fiets. Op het gezicht van een chauffeur, alleen in zijn auto. Of gisteren in het bos, wandelend met mondkapjes in de wind. En op straat met gesloten winkels en horecazaken op de achtergrond als triest decor.
Is dit echt?
Een jaar lang dezelfde angstberichten. Steeds weer nieuwe cijfers. Iedere dag, en altijd alarmerend. Alléén maar alarmerend. Geven besmettingsgetallen daar geen aanleiding toe dan is er altijd wel een mutant die op zijn beurt staat te wachten . Passend in een niet aflatende angstcarrousel met het kapje als de nieuwe etiquette, mutaties en nieuwe cijfers als de constante motor er achter.
ROL
Verschillende gevoelens vechten om voorrang. Niemand die durft te zeggen dat de massaal gedragen mondkapjes niet volgens voorschrift worden gedragen en dat we daarmee met zijn allen een virus voor de vorm bestrijden. En iedereen die het weten kan.
Het voelt als een toneelspel waarin niemand een rol heeft gevraagd, maar iedereen ze accepteert. Een rol in de uitvoering van een beleid dat aan alle kanten rammelt, waarbij kleine en grote schandalen voortdurend over elkaar heen struikelen. Met angst door getallen waarvan niemand zich afvraagt of ze kloppen.
WEG KWIJT
Er is zoiets als de psychische staat waarin je verkeert, waarin je zelf de mate van zingeving bepaald van de wereld om je heen. Dit begrip van de wereld, kort gezegd je gezonde boerenverstand als kompas dat de richting duidt waarop je mag vertrouwen, werkt dat niet meer?
Ben ik de weg kwijt?
Is de wereld om me heen de weg kwijt?
ANGST EN LOGICA
Het afgelopen jaar is aan ons voorbijgetrokken als een aaneenschakeling van zaken waarover fundamentele vragen aan de kant werden gezet. Over dubieuze besluiten, tegenstrijdige maatregelen en onzinnige uitkomsten. Over disproportioneel beleid dat eenkennigheid en incompetentie etaleerde en logica ontbeerde. Over de gretigheid waarmee angst tot management wordt gemaakt. En waar angst steeds weer de gladmaker is om voorgaande oneffenheden weg te strijken. Nieuwe ververste angst, zo lijkt het, om te laten vergeten dat de vorige niet klopte.
Het was die verontwaardiging die ik voelde toen het me teveel werd achter mijn mondkapje daar bij de kassa. Omdat het me niet meer lukt om geloofwaardig in te stemmen met een wereld die ongeloofwaardig is.
ONTKENNER
Ik ontken niet dat je aan corona dood kunt gaan of dat het je blijvend kan toetakelen, waarover ik weet uit eigen kring. Ik ontken ook niet dat je óók dood kunt gaan aan duizenden andere dingen. Ik ontken niet, ik accepteer daarmee dat het leven eindig is.
Wat ik niet accepteer is dat logisch denken hoort op te houden op het moment dat het ongewenst blijkt, als serieus afwijkend geluid de verdachtmaking van complot of soortgelijk over zich heen gelegd krijgt. En daarmee tot onontvankelijk wordt verklaard.
Achteloos genegeerd, ongeacht de inhoud.
GEZICHT
Ik wil mijn mondhoeken laten zien, mijn gezicht en daarmee iedere dag weer de wereld ‘gedag’ zeggen. De wereld omarmen met het vertrouwen dat ík er aan meegeven wil.
Om me daardoor de ruimte te geven om méér Jan te kunnen zijn dan de dag ervoor. Dat heet groeien. Zolang je leeft. En dat er een grens aan is weet ik.
Tot het zover is wil ik lyrische vrijheid voelen. De vrijheid om iedere nieuwe dag toe te zingen met al zijn risico’s. Dat wat iedere dag weer spannend en de moeite waard maakt. Dat wat leven heet.
Ik ben geen ontkenner van een virus. Ik ben erkenner en verkenner van het leven er omheen.
Zonder mondkapje vanaf nu.
Jan Duijf
Mike
Mike
Melkmeisje
Well-known member
ik kan het even niet terugvinden waar ik het las maar vanochtend kwam er een bericht voorbij dat iemand die zich zogenaamd kritisch voordeed, dus een wappie die zich voordeed als gelovende nederlander wanneer dat testen toch op school eens goed geregeld zou worden. Geen probleem hoor zei medewerker van een instantie aan de telefoon, half april wordt testen op scholen (middelbaar vermoed ik maar weet niet zeker) verplicht elke dag...
Ik heb niet veel tijd nu maar zal even kijken vandaag of ik bericht nog terug kan vinden.
Ik heb niet veel tijd nu maar zal even kijken vandaag of ik bericht nog terug kan vinden.
Hoe weten we zeker dat dit klopt? Het is zeer aannemelijk en ligt in de lijn der verwachting, maar iedereen kan wel van alles beweren.
Mike
Mike
Forum statistieken
