Overdenking: Discussies met de normies
We hebben vele discussies gehad. We komen niet op een noemer. Dat mag. Uiteindelijk zegt men steeds dat het hen niet interesseert, dat ze zich er niet druk om maken. Naar mij geeft men steeds het gevoel dat ik fout zit.
Maar als jij je er niet voor interesseert, mag ik dan kritisch zijn en haaks staan op de gangbare mening? Mag ik me er wel zodanig voor interesseren en vragen stellen, nee sterker nog, het niet eens zijn met het verhaal wat ons verteld wordt? Mag ik daaraan twijfelen, het ter discussie stellen, een totaal haaks op het narratief staande mening hebben? Mag ik zogenaamd verzet zijn, een wappie zijn? Wat is beter, je er niet voor interesseren en het dus maar gewoon aannemen omdat zelf nadenken en uitzoeken, dingen ter discussie stellen, dingen tegen elkaar afwegen, de diepte ingaan, durven af te wijken van het verhaal, te moeilijk is, of ...diegene zijn die ondanks dat hij verguisd wordt, uitgelachen wordt, verbannen wordt, gecensureerd wordt, verboden wordt, uitgesloten wordt, voor gek uitgemaakt wordt, voor gevaarlijk en crimineel uitgemaakt wordt, voor terrorist, moordenaar van de gevaccineerden, dommerik, en noem het maar op, die uitgesloten wordt en die misschien wel zijn baan verloren heeft, die door zijn vrienden en familie afgedaan is, kortom om anders te denken is niet leuk en gemakkelijk, je gaat door de stront en kan je gelijk maar niet krijgen omdat het sterke narratief blijft bestaan en elke andere mening niet gehoord wordt, en...als je dan toch blijft wie je bent en blijft staan voor wat je staat, vind ik dat van een heel ander genre dan zomaar meegaan met de stroom omdat de andere weg te moeilijk is.
Ik kies voor buiten de lijntjes kleuren en volg daarmee mijn waardesysteem.
Dat kan nooit verkeerd zijn, ook al ben ik daarmee de enige in de wereld en denkt iedereen anders.
Dorothé