@ Food en Mood & Daniellemv4
Quote:
Maar kan je die halvarine niet in de prullenbak gooien en er roomboter voor in de plaats doen?
Als ik daar aan begin zet ik mijn baan op het spel. Ik heb afgelopen tijd volgens mijn leidinggevenden al te veel mijn eigen visie gevolgd zoals weigeren om kinderen voeding uit de magnetron te geven. Het is een kwestie van aanpassen en meedoen of elders werk gaan zoeken. En dit kan ik ook wel begrijpen. We dienen als een team samen te werken en met de gezichten dezelfde kant op te staan. We dienen een bedrijfsbeleid te volgen, anders heeft het ook geen zin om een bedrijfsbeleid te hebben. Ik heb veel plezier in het werk en zie dat ik toch nog wel veel goeds kan doen op dit gebied, dus ik heb ervoor gekozen om niet de boel op stelten te zetten.
Quote:
heb je wel een gedacht om flyers uit te delen aan de ouders over juiste voeding op het dagverblijf(toch?)waar je werkt,of het met de rest van de leiding te hebben over roomboter ipv halvarine.
Daar heb ik allemaal wel aan gedacht. Met de meeste collega's valt helaas niet echt zo veel over voeding te praten. Het is hun ding niet. Het is een echte vrouwenorganisatie, dus de meesten zijn bang voor (verzadigde) vetten, maar stoppen zich wel dagelijks vol met suiker. En daarover beginnen is vechten tegen gewoontes, verslavingen, levenshoudingen, jeugdsentiment en noem maar op...
Ik heb mijn bezorgdheid wel bij de pedagogische dienst geuit en we zijn toen bezig geweest om het voedingsbeleid te herzien. Ik heb in een werkgroep voor gezonde voeding gezeten. Daar was ik de meest fanatieke en radicale van de club. En geloof me: ik heb heel wat gediscussieerd en gelobbyd om de voeding voor kinderen beter te krijgen. Volle zuivel was bijna gelukt, maar roomboter is nog echt een brug te ver. Ik heb ook geprobeerd om een biologische leverancier te regelen, maar dat was nog allemaal te veel werk en vernieuwing in eens. En natuurlijk spelen de financiën ook mee. Je moest eens weten hoe vaak ik de supermarkt ben binnen gelopen met een kladblok en een pen. Ik heb heel de winkel onderste boven gehaald en alle etiketten gelezen om enigszins verantwoorde en betaalbare alternatieven te vinden voor al die suikertroep die ze eerst te eten kregen.
Wat we in ieder geval hebben bereikt is dat veel suikerproducten eruit zijn gegaan, dat alle kunstmatige zoetstoffen eruit zijn, dat de honing biologisch is, dat smeerleverworst eruit is, dat we veel meer rauwkost bij de lunch eten, dat we op sommige locaties brood (zonder E-nummers) van de bakker hebben en dat er ook verschillende extra gezonde dingen bij zijn gekomen zoals olijven en haring in blik. De nieuwe soorten broodbeleg zijn sandwichspread, pesto, geitensmeerkaas (biologisch) vlees met zo min mogelijk E-nummers. Dat is al heel wat. En verder mogen de kinderen niet meer ongezond trakteren en dat scheelt ook al veel snoep en chips!
Het probleem is dat de werkgroep nog niet te veel af durft te wijken van de voorschriften van het Voedingscentrum. De GGD was ook betrokken bij het project. De 2 GGD-personen zelf stonden trouwens best wel open voor wat ik te zeggen had, maar we zijn een groot bedrijf en kunnen niet zo maar een beleid gaan schrijven die gebaseerd is op de alternatieve visie van één (of enkele medewerkers), ook al kan ik nog zo veel bewijs aanleveren en alles onderbouwen. We weten allemaal dat er ook een heleboel onderzoeken zijn die ontkrachten wat wij geloven. Het is dan voor een organisatie veel veiliger om dicht bij de voedingsadviezen van de overheid te blijven. Dat is ook wel te begrijpen vind ik.
Een groot obstakel vormen dus ook de collega's en de ouders die grotendeels geloven wat de overheid ons probeert wijs te maken. Als wij dan opeens met roomboter aan komen zetten, gaan die op hun achterpoten staan en bezwaren maken. We willen geen klanten verliezen en het personeel ook zo ver krijgen dat ze het nieuwe beleid kunnen en willen implementeren. Helaas, het kan allemaal niet zo snel en radicaal als ik en sommige anderen van de werkgroep zouden willen. We moeten realistisch blijven, ook al is het net zo goed realistisch dat het niet zo best gaat met de volksgezondheid.
Ik heb meerdere malen voorgesteld om alle personeelsleden in een grote zaal uit te nodigen voor een lezing die ik zelf zou geven of zo iemand als Mike. Ik heb aangeboden om de vestigingen langs te gaan om lezingen te geven. We hebben wel voorlichtingsworkshops gegeven aan afgevaardigden van iedere vestiging en ik heb wel eens bij een vestiging een teamvergadering bijgewoond om uitleg te geven. Maar de mensen moeten er echt klaar voor zijn, zowel de leidinggevende als het uitvoerende personeel, hoewel ik zelf nog altijd geloof dat ik alles duidelijk genoeg uit kan leggen. De mensen die nog niet zo veel weten volgen dit wel, maar de mensen die al helemaal in de materie van het Voedingscentrum zitten zijn veel moeilijker.
Binnenkort ga ik een of enkele lezingen geven in de wijk waar ik nu werk. Ik ga vragen of ik een affiche mag ophangen bij de vestiging. Misschien zijn er wel ouders die geïnteresseerd zijn. Ik zal wel zien. Ik hoop nog eens voor mijn team een lezing te kunnen verzorgen of misschien een lezing in de wijk die gericht is op de voeding voor kinderen. Maar ook dan weer moet ik voorzichtig zijn. Ouders kunnen zich ook wel gemakkelijk aangevallen of verweten voelen als ik te uitgebreid zou vertellen wat voor een voeding ze de kinderen geven. Het is een kwestie van de juiste toon vinden. En daarbij blijven de meeste ouders ook gewoon mensen die leven zoals de meeste mensen leven. Van de kinderen hoor ik ook wel eens wat ze thuis eten. Daar gaat het er natuurlijk ook niet altijd gezond aan toe, althans volgens onze begrippen. Zoals Mike ook wel eens aangeeft: de mensen die denken dat ze gezond leven vormen net zo'n groot probleem als de mensen die weten dat ze ongezond leven.
Kortom, het lijkt gemakkelijker dan het is.
