antidepressiva
- Onderwerp starter Laigueglia
- Startdatum
Lievergezond
Well-known member
Depressie is misschien niets anders dan een allergische reactie
De manier waarop we tegenwoordig tegen depressie aankijken is gelukkig wat verder ontwikkeld dan de ouderwetse “stel je niet zo aan”-reactie die depressieve mensen vroeger moesten incasseren. De meeste mensen weten inmiddels dat het een serieuze aandoening is, met vele gezichten en vormen die zich bij iedereen kunnen voordoen. Maar wat we nog steeds niet precies weten is waarom de een er wel aan lijdt en de ander niet.
Het is bekend dat mensen een genetische aanleg voor depressies en angststoornissen kunnen hebben. We weten ook dat specifieke gebeurtenissen aanleiding kunnen zijn voor een depressie, ook voor mensen die mentaal kerngezond zijn. Maar een hele duidelijke, eenduidige aanleiding hebben we tot nu nooit gevonden. Uit nieuw onderzoek blijkt echter dat voor sommige mensen geldt dat een depressie veroorzaakt kan worden door zoiets doms als een allergische reactie. Dan is het dus een reactie op een ontsteking, oftewel iets in het lichaam en niet in de geest.
George Slavich, klinisch psycholoog aan de Universiteit van Californië, maakt deel uit van een groeiende groep wetenschappers die geloven dat we eens kritisch naar het vakgebied fysiologie zouden moeten kijken om depressies beter te begrijpen. Misschien dat het namelijk niet alleen in ons hoofd zit. “Ik spreek niet eens meer over een psychologische aandoening wanneer ik het over depressie heb,” vertelde hij aan The Guardian. “Het heeft wel iets te maken psychologie, maar evengoed met biologie en fysieke gezondheid.”
Het basisidee is simpel. Als je ziek bent voel je je kut. Dat gevoel van moeheid, nergens meer zin in hebben, lusteloosheid, etcetera, noemen psychologen “ziektegedrag”. Je lichaam is namelijk best wel slim, want dat je je zo kut voelt is bedoeld zodat je vanzelf stopt met het doen van dingen en op bed gaat liggen, zodat je lichaam alle energie krijgt om het virus of infectie of whatever te vernietigen
Dezelfde gevoelens zijn ook typerend voor depressies. Daarom vragen wetenschappers zich af: als zieke mensen zich net zo voelen en gedragen als depressieve mensen, zou er dan misschien een verband zijn?
In principe is dit zo. Als er iets mis is reageert je immuunsysteem met een ontsteking, een soort waarschuwingssysteem voor je lichaam. De ontstekingen worden veroorzaakt door cytokinen, eiwitten die de knop “ziek” in je hersenen activeren en je dus slap en kut laten voelen. Het aantal cytokinen neemt exponentieel toe tijdens een depressieve periode, en als je manisch depressief bent daalt dat aantal ook weer heel snel. Het feit dat ‘normale’ mensen na een koortsprik soms angstig of depressief worden, onderschrijft deze theorie. Sommige wetenschappers zien depressie zelfs eerder als een soort besmettelijke ziekte.
Aangezien ik zelf twee grote, slopende depressies heb gehad die alles te maken hadden met ziektes en operaties die ik moest doorstaan, klinkt het voor mij heel logisch. Toen ik twee jaar geleden aan het herstellen was van een darmoperatie, kon ik mijn mentale en fysieke pijn nauwelijks meer uit elkaar houden. De pijn die ik voelde bij mijn hechtingen was ongeveer hetzelfde gevoel als wat er zich in mijn hoofd afspeelde.
Omdat ik fysiek weinig kon, raakte ik naar verloop van tijd ook geestelijk incapabel, waarna ik niet veel meer kon doen dan naar de herhalingen van Friends kijken en aan crackertjes sabbelen.
Mijn gedachten raakten verstrikt in steeds dezelfde dingen, zo van “hier kom je nooit van je leven uit” en “het is niet alleen je lichaam dat verneukt is, het is ook je hoofd”. Uiteindelijk moest ik intensieve cognitieve gedragstherapie ondergaan en flink veel antidepressiva slikken om weer uit de put te komen. Als ik nu iets van ongemak voel opkomen, bereid ik me meteen voor op een tweefrontenoorlog. Ik moet dan zowel fysiek als mentaal de strijd met mezelf aangaan.
Aan de ene kant kan het verband tussen lichamelijke ziekte en depressie goed nieuws zijn. Carmine Pariante, een psychiater die in een verslag van The Guardian wordt geciteerd, zegt dat we zo’n vijf a tien jaar verwijderd zijn van een bloedtest die de ernst van de lichamelijke ontsteking bij depressieve mensen kan meten. Als de schatting van Pariante en de theorie allebei kloppen, zijn we waarschijnlijk zo’n vijf a tien jaar verwijderd van een potentieel geneesmiddel voor depressies.
Er zijn echter mogelijk ook negatieve gevolgen, als de theorie blijkt te kloppen. Nick Haslam, professor psychologie aan de universiteit van Melbourne, zegt dat het beter begrijpen van mentale ziektes niet altijd tot sociale vooruitgang hoeft te leiden. Als we geestesziekte als een diepgeworteld, lichamelijk defect gaan zien, “kan het zijn dat we patiënten gaan beschouwen als onvoorspelbaar, ongeneeslijk, en bovenal categorisch anders dan wij”. Zal het stigma waar geesteszieken mee te kampen hebben minder worden als we de schuld verschuiven naar het lichaam? Misschien wel. Hopelijk wel. Maar ondanks dat mensen zich er beter van bewust zijn dat depressies veroorzaakt worden door een chemisch onbalans in het brein, blijkt uit onderzoek dat er geen significante afname is in het stigma waar geesteszieken mee te kampen hebben
Hoewel er vast genoeg andere fysiologische oorzaken te vinden zijn die de theorie ondersteunen, zoals obesitas (overtollig vet, vooral rondom de buik, houdt superveel cytokine vast) zou het naïef zijn om te denken dat depressies louter een neveneffect zijn van fysieke kwalen. Voor veel mensen die aan depressie lijden (zoals ik) is het dagelijks leven een grote wanhopige zooi ellende en je zou dus kunnen zeggen dat we aan een soort chronische ontsteking lijden.
Dit soort onderzoek, van mensen als Slavich, zorgt er in ieder geval voor dat het debat rond geestelijke ziektes gevoerd wordt en dat het duidelijk wordt hoe complex het is. Want als mensen inzien dat in principe ieder mens kans maakt om een keer een depressie op te lopen, zou je verwachten dat ze het ook als iets normaals gaan zien. Toch? http://www.leefbewust.com/columns/040316.htm
De manier waarop we tegenwoordig tegen depressie aankijken is gelukkig wat verder ontwikkeld dan de ouderwetse “stel je niet zo aan”-reactie die depressieve mensen vroeger moesten incasseren. De meeste mensen weten inmiddels dat het een serieuze aandoening is, met vele gezichten en vormen die zich bij iedereen kunnen voordoen. Maar wat we nog steeds niet precies weten is waarom de een er wel aan lijdt en de ander niet.
Het is bekend dat mensen een genetische aanleg voor depressies en angststoornissen kunnen hebben. We weten ook dat specifieke gebeurtenissen aanleiding kunnen zijn voor een depressie, ook voor mensen die mentaal kerngezond zijn. Maar een hele duidelijke, eenduidige aanleiding hebben we tot nu nooit gevonden. Uit nieuw onderzoek blijkt echter dat voor sommige mensen geldt dat een depressie veroorzaakt kan worden door zoiets doms als een allergische reactie. Dan is het dus een reactie op een ontsteking, oftewel iets in het lichaam en niet in de geest.
George Slavich, klinisch psycholoog aan de Universiteit van Californië, maakt deel uit van een groeiende groep wetenschappers die geloven dat we eens kritisch naar het vakgebied fysiologie zouden moeten kijken om depressies beter te begrijpen. Misschien dat het namelijk niet alleen in ons hoofd zit. “Ik spreek niet eens meer over een psychologische aandoening wanneer ik het over depressie heb,” vertelde hij aan The Guardian. “Het heeft wel iets te maken psychologie, maar evengoed met biologie en fysieke gezondheid.”
Het basisidee is simpel. Als je ziek bent voel je je kut. Dat gevoel van moeheid, nergens meer zin in hebben, lusteloosheid, etcetera, noemen psychologen “ziektegedrag”. Je lichaam is namelijk best wel slim, want dat je je zo kut voelt is bedoeld zodat je vanzelf stopt met het doen van dingen en op bed gaat liggen, zodat je lichaam alle energie krijgt om het virus of infectie of whatever te vernietigen
Dezelfde gevoelens zijn ook typerend voor depressies. Daarom vragen wetenschappers zich af: als zieke mensen zich net zo voelen en gedragen als depressieve mensen, zou er dan misschien een verband zijn?
In principe is dit zo. Als er iets mis is reageert je immuunsysteem met een ontsteking, een soort waarschuwingssysteem voor je lichaam. De ontstekingen worden veroorzaakt door cytokinen, eiwitten die de knop “ziek” in je hersenen activeren en je dus slap en kut laten voelen. Het aantal cytokinen neemt exponentieel toe tijdens een depressieve periode, en als je manisch depressief bent daalt dat aantal ook weer heel snel. Het feit dat ‘normale’ mensen na een koortsprik soms angstig of depressief worden, onderschrijft deze theorie. Sommige wetenschappers zien depressie zelfs eerder als een soort besmettelijke ziekte.
Aangezien ik zelf twee grote, slopende depressies heb gehad die alles te maken hadden met ziektes en operaties die ik moest doorstaan, klinkt het voor mij heel logisch. Toen ik twee jaar geleden aan het herstellen was van een darmoperatie, kon ik mijn mentale en fysieke pijn nauwelijks meer uit elkaar houden. De pijn die ik voelde bij mijn hechtingen was ongeveer hetzelfde gevoel als wat er zich in mijn hoofd afspeelde.
Omdat ik fysiek weinig kon, raakte ik naar verloop van tijd ook geestelijk incapabel, waarna ik niet veel meer kon doen dan naar de herhalingen van Friends kijken en aan crackertjes sabbelen.
Mijn gedachten raakten verstrikt in steeds dezelfde dingen, zo van “hier kom je nooit van je leven uit” en “het is niet alleen je lichaam dat verneukt is, het is ook je hoofd”. Uiteindelijk moest ik intensieve cognitieve gedragstherapie ondergaan en flink veel antidepressiva slikken om weer uit de put te komen. Als ik nu iets van ongemak voel opkomen, bereid ik me meteen voor op een tweefrontenoorlog. Ik moet dan zowel fysiek als mentaal de strijd met mezelf aangaan.
Aan de ene kant kan het verband tussen lichamelijke ziekte en depressie goed nieuws zijn. Carmine Pariante, een psychiater die in een verslag van The Guardian wordt geciteerd, zegt dat we zo’n vijf a tien jaar verwijderd zijn van een bloedtest die de ernst van de lichamelijke ontsteking bij depressieve mensen kan meten. Als de schatting van Pariante en de theorie allebei kloppen, zijn we waarschijnlijk zo’n vijf a tien jaar verwijderd van een potentieel geneesmiddel voor depressies.
Er zijn echter mogelijk ook negatieve gevolgen, als de theorie blijkt te kloppen. Nick Haslam, professor psychologie aan de universiteit van Melbourne, zegt dat het beter begrijpen van mentale ziektes niet altijd tot sociale vooruitgang hoeft te leiden. Als we geestesziekte als een diepgeworteld, lichamelijk defect gaan zien, “kan het zijn dat we patiënten gaan beschouwen als onvoorspelbaar, ongeneeslijk, en bovenal categorisch anders dan wij”. Zal het stigma waar geesteszieken mee te kampen hebben minder worden als we de schuld verschuiven naar het lichaam? Misschien wel. Hopelijk wel. Maar ondanks dat mensen zich er beter van bewust zijn dat depressies veroorzaakt worden door een chemisch onbalans in het brein, blijkt uit onderzoek dat er geen significante afname is in het stigma waar geesteszieken mee te kampen hebben
Hoewel er vast genoeg andere fysiologische oorzaken te vinden zijn die de theorie ondersteunen, zoals obesitas (overtollig vet, vooral rondom de buik, houdt superveel cytokine vast) zou het naïef zijn om te denken dat depressies louter een neveneffect zijn van fysieke kwalen. Voor veel mensen die aan depressie lijden (zoals ik) is het dagelijks leven een grote wanhopige zooi ellende en je zou dus kunnen zeggen dat we aan een soort chronische ontsteking lijden.
Dit soort onderzoek, van mensen als Slavich, zorgt er in ieder geval voor dat het debat rond geestelijke ziektes gevoerd wordt en dat het duidelijk wordt hoe complex het is. Want als mensen inzien dat in principe ieder mens kans maakt om een keer een depressie op te lopen, zou je verwachten dat ze het ook als iets normaals gaan zien. Toch? http://www.leefbewust.com/columns/040316.htm
Lievergezond
Well-known member
vlak ook de rol van je gebit bij depressies niet uit:
http://www.nu.nl/gezondheid/3763168/vaker-depressie-bij-slecht-gebit.html
http://www.praktijksolleveld.nl/publicaties/spelbreker.pdf
http://www.leefbewust.com/columns/040316.htm
http://www.nu.nl/gezondheid/3763168/vaker-depressie-bij-slecht-gebit.html
http://www.praktijksolleveld.nl/publicaties/spelbreker.pdf
http://www.leefbewust.com/columns/040316.htm
Lievergezond
Well-known member
wat als het immuunsysteem niet bedaart? Denk aan auto-immuunziekten, waarbij immuuncellen verkeerd staan afgesteld en per ongeluk het eigen lichaam aanvallen. Bij reuma zijn dat bijvoorbeeld de gewrichten, bij diabetes de insuline-producerende cellen. Denk ook aan chronische stress, waarbij het afweersysteem uit balans is, omdat er een constante dreiging lijkt te zijn. Hebben de hersenen er last van als het immuunsysteem onstabiel is? Kan het zijn dat mensen in hun hoofd dan voortdurend 'de griep hebben'?
Dat lijkt er wel op. Het bewijs stapelt zich op dat het immuunsysteem onze psychische toestand kan beïnvloeden. Vooralsnog gaat het vooral om intrigerende dwarsverbanden. Patiënten met een auto-immuunziekte hebben veel vaker een depressie. En omgekeerd: bloedonderzoek bij mensen met een zware depressie toont aan dat hun immuunsysteem soms volop aan het werk is, terwijl nergens in hun lichaam een infectie te bekennen is. Patiënten met een ernstige stemmingstoornis (zoals een depressie) hebben drie keer zo vaak diabetes, patiënten met een bipolaire stoornis lijden drie keer zo vaak aan een auto-immuunziekte van de schildklier.
Zou het kunnen dat een mentale ziekte niet louter een ziekte van het brein is, maar dat psychiatrische ziektebeelden in feite lichamelijke stoornissen zijn? Het is een forse omslag in het denken: moet je met je depressie straks naar de immunoloog? En heb je dan misschien meer aan een ontstekingsremmer dan aan een antidepressivum of psychotherapie?
Vijftien Europese universiteiten buigen zich sinds een paar jaar onder leiding van het Rotterdamse Erasmus MC over die reeks vragen. MoodinFlame heet hun gezamenlijke onderzoeksproject, dat wordt gefinancierd door de Europese Unie. Ook het Groningse UMCG werkt mee. De onderzoeksresultaten zijn zo veelbelovend dat er onlangs opnieuw extra geld voor is vrijgemaakt.
Langzaamaan wordt duidelijk hoe de verbinding tussen brein en immuunsysteem eruitziet. Er is een rechtstreekse route, die we kennen van de griep. Zodra zich ergens een infectie voordoet, maken immuuncellen cytokines aan, een soort chemische boodschapperstoffen die hun onderlinge communicatie bevorderen.
Slotgracht
Lang werd gedacht dat cytokines de hersenen niet kunnen bereiken door een blokkade van de bloed-breinbarrière, een soort slotgracht die kwalijke stoffen op afstand houdt. Maar recent onderzoek wijst uit dat de cytokines door de barrière heen kunnen glippen. Het idee is dat die boodschapperstoffen daar de werking van belangrijke centra ontregelen waardoor abnormale gevoelens van neerslachtigheid kunnen ontstaan. Patiënten met een auto-immuunziekte vormen in hun lichaam voortdurend heel veel cytokines, die vervolgens in de hersenen hun deprimerende effect kunnen uitoefenen.
Psychiater Robert Schoevers, hoogleraar in het UMCG, kent depressieve patiënten die mentaal enorm opknapten nadat hun schildklieraandoening met medicijnen was verholpen. Hij vertelt ook dat patiënten met veel ontstekingseiwitten in hun bloed minder goed reageren op antidepressiva of op therapie.
Maar dat directe traject - van ontsteking in het lijf naar depressie in het brein - kan lang niet alle ziektegevallen verklaren. Hoogleraar immunologie Hemmo Drexhage heeft op zijn werkkamer in het Erasmus MC even tijd nodig om de tweede verbindingsroute te duiden.
Het begon hem pas te dagen, vertelt hij, nadat hij de resultaten bestudeerde van het langlopende Rotterdamse onderzoek naar kinderen van ouders met een bipolaire stoornis. Veel kinderen krijgen, eenmaal volwassen, ook een psychiatrisch ziektebeeld en bij veel van hen komt bovendien een auto-immuunziekte aan de schildklier voor. Maar opmerkelijk genoeg staan die twee aandoeningen niet met elkaar in verband, zegt Drexhage. Er zitten eeneiige tweelingen tussen van wie de één een bipolaire stoornis heeft maar geen schildklierafwijking, en de andere precies andersom.
'Toen besefte ik dat er een onderliggende stoornis moest zijn, een kwetsbaarheid die óf een probleem in het hoofd geeft óf een fysiek immuunprobleem, óf allebei. Of helemaal geen gevolgen heeft.' Dat onderliggende probleem tekent zich nu af, vertelt Drexhage. Vermoedelijk is sprake van een verkeerde ontwikkeling van een specifiek type immuuncellen - opruimcellen die overal in het lichaam voorkomen.
Die aanlegfout heeft tot gevolg dat de opruimcellen veel te scherp staan afgesteld. Gebeurt dat in bijvoorbeeld de schildklier of de alvleesklier, dan valt de opruimploeg het eigen lijf aan. In de hersenen heeft die fout een ander gevolg. De opruimcellen - zogeheten microglia - hebben daar een dubbelfunctie: ze zijn niet alleen alert op ongewenste binnendringers maar spelen ook een essentiële rol bij de opbouw en het onderhoud van het brein.
De cellen kunnen die twee taken afwisselen maar ze kunnen ze niet tegelijk uitvoeren, vertelt Drexhage. 'Ik vergelijk ze met de soldaten in Afghanistan, die werden uitgezonden om het land weer op te bouwen. Maar als de taliban aanviel, moesten onze soldaten opeens vechten en dan lag de wederopbouw tijdelijk stil.'
Als de microglia niet goed zijn aangelegd, missen ze die balans tussen vechten en wederopbouw. Ze staan voortdurend in de aanslag om op te ruimen en hebben daardoor geen aandacht voor de verzorging van het brein. Omdat ze hun afweerfunctie zo overdrijven, produceren ze almaar nutteloze cytokines. Het brein verkeert daardoor in een soort permanente staat van ontsteking. Met mogelijke gevolgen voor de gemoedstoestand.
Die ontwikkelingsstoornis zou weleens erfelijk kunnen zijn, zegt Drexhage. Hij ziet soms patiënten met een psychiatrisch ziektebeeld van wie de moeder een schildklierprobleem heeft, terwijl ze zelf nergens last van hebben. 'Vaak kan dan bij beiden de onderliggende stoornis worden gevonden. Die uit zich bij de moeder fysiek en bij haar kind mentaal.'
Als een chronisch ontstoken brein de oorzaak is van een psychiatrische aandoening, dan moeten psychiaters blijkbaar massaal ontstekingsremmers gaan voorschrijven. 'Zo eenvoudig is het niet', zegt Schoevers, 'het immuunsysteem is buitengewoon ingewikkeld.' Drexhage: 'Er wordt nu veel onderzoek gedaan met ontstekingsremmers bij mensen met psychiatrische ziekten, maar ik denk dat die behandeling niet altijd werkt. Door de ontsteking te remmen haal je niet de oorzaak weg, en dat is de ontwikkelingsstoornis van de immuuncellen.'
Pasklare medicijnen om die stoornis te corrigeren, zijn er nog niet. Toch verwachten beide hoogleraren dat de nieuwe kennis over het brein en het immuunsysteem de psychiatrie zal veranderen. 'Als je met een gele huid bij de dokter komt, kan sprake zijn van alvleesklierkanker maar ook van galstenen', zegt Drexhage. 'De symptomen zijn hetzelfde maar de oorzaak maakt nogal uit voor je behandeling. Die kant gaat het in de psychiatrie ook op. Er zijn nog geen testen waarmee de psychiater bij een depressie eenzelfde onderscheid kan maken, maar die komen eraan.'
Een depressie tengevolge van de bekende psychosociale factoren kan dan worden onderscheiden van een depressie die is terug te voeren op een defect immuunsysteem. 'We werken er hard aan om verschillende subtypes van die ziekte te onderscheiden', aldus Schoevers.
Psychiatrie op maat, dat wordt de toekomst, denkt hij. Dan krijgt de ene depressieve patiënt een medicijn dat het brein opwekt terwijl de ander beter af is met een middel dat het immuunsysteem tot rust maant.
ERVARINGSDESKUNDIGE: ER BEGON IETS OP TE VALLEN
Al ruim 25 jaar begeleidt Jannie Schuit-Lemstra uit Koog aan de Zaan nabestaanden van mensen die zelfdoding hebben gepleegd. Ze weet waarover ze praat; haar zoon Rob maakte op jonge leeftijd een einde aan zijn leven. In de loop van de tijd heeft ze een bijzonder documentatiesysteem opgezet: kaartjes waarop ze in haar keurige handschrift zoveel mogelijk gegevens heeft genoteerd.
De metalen bak op haar bureau bevat meer dan zevenhonderd van die mini-dossiers. Gaandeweg viel haar iets op, vertelt ze: in veel families waar een gezinslid zelfdoding pleegt, is sprake van een auto-immuunziekte. Schildklierproblemen vooral (zoals bij haarzelf), maar ook diabetes.
Immunoloog Hemmo Drexhage van het Erasmus MC kijkt er niet van op. Hersenonderzoek onder jonge mannen die zelfdoding hebben gepleegd wijst uit dat de microglia - de immuuncellen in hun hersenen - in de 'vechtstand' staan: de cellen denken voortdurend dat er een vijand in de buurt is, waardoor het brein als het ware permanent licht ontstoken is. Vooral de hippocampus, het gebied dat de stress reguleert, raakt daardoor ernstig ontregeld.
Moeten patiënten met een psychiatrisch ziektebeeld niet standaard lichamelijk worden onderzocht, vraagt Jannie Schuit zich af, en moet er niet altijd worden geïnformeerd naar de familiegeschiedenis? Bloedtesten zijn in de maak. Daarmee kan worden gemeten of mensen met een stemmingsstoornis last hebben van een chronische ontsteking, dus een probleem van het immuunsysteem.
Maar een medicijn om dat probleem aan te pakken is er nog niet. En de vraag is bovendien of volwassenen met een ernstige depressie daarmee geholpen zijn, zegt Drexhage. 'Bij hen is mogelijk al te veel schade aangericht.' Hij ziet vooral mogelijkheden voor preventie, bijvoorbeeld bij kinderen van ouders met een bipolaire stoornis. 'We moeten proberen in te grijpen voordat het misgaat, zodat we de immuuncellen nog de juiste kant op kunnen sturen.'
Nieuwe medicijnen
De meest gebruikte antidepressiva richten zich in de hersenen vooral op de boodschapperstof serotonine. De Utrechtse farmaceutisch wetenschapper Floor van Heesch toont in haar proefschrift aan dat bij een lichamelijke vorm van een depressie ook sprake is van een tekort aan dopamine en noradrenaline. Zij pleit ervoor om voor dat type depressie nieuwe medicatie te ontwikkelen.
http://www.volkskrant.nl/archief/een-ontstoken-gemoed~a3587924/
Dat lijkt er wel op. Het bewijs stapelt zich op dat het immuunsysteem onze psychische toestand kan beïnvloeden. Vooralsnog gaat het vooral om intrigerende dwarsverbanden. Patiënten met een auto-immuunziekte hebben veel vaker een depressie. En omgekeerd: bloedonderzoek bij mensen met een zware depressie toont aan dat hun immuunsysteem soms volop aan het werk is, terwijl nergens in hun lichaam een infectie te bekennen is. Patiënten met een ernstige stemmingstoornis (zoals een depressie) hebben drie keer zo vaak diabetes, patiënten met een bipolaire stoornis lijden drie keer zo vaak aan een auto-immuunziekte van de schildklier.
Zou het kunnen dat een mentale ziekte niet louter een ziekte van het brein is, maar dat psychiatrische ziektebeelden in feite lichamelijke stoornissen zijn? Het is een forse omslag in het denken: moet je met je depressie straks naar de immunoloog? En heb je dan misschien meer aan een ontstekingsremmer dan aan een antidepressivum of psychotherapie?
Vijftien Europese universiteiten buigen zich sinds een paar jaar onder leiding van het Rotterdamse Erasmus MC over die reeks vragen. MoodinFlame heet hun gezamenlijke onderzoeksproject, dat wordt gefinancierd door de Europese Unie. Ook het Groningse UMCG werkt mee. De onderzoeksresultaten zijn zo veelbelovend dat er onlangs opnieuw extra geld voor is vrijgemaakt.
Langzaamaan wordt duidelijk hoe de verbinding tussen brein en immuunsysteem eruitziet. Er is een rechtstreekse route, die we kennen van de griep. Zodra zich ergens een infectie voordoet, maken immuuncellen cytokines aan, een soort chemische boodschapperstoffen die hun onderlinge communicatie bevorderen.
Slotgracht
Lang werd gedacht dat cytokines de hersenen niet kunnen bereiken door een blokkade van de bloed-breinbarrière, een soort slotgracht die kwalijke stoffen op afstand houdt. Maar recent onderzoek wijst uit dat de cytokines door de barrière heen kunnen glippen. Het idee is dat die boodschapperstoffen daar de werking van belangrijke centra ontregelen waardoor abnormale gevoelens van neerslachtigheid kunnen ontstaan. Patiënten met een auto-immuunziekte vormen in hun lichaam voortdurend heel veel cytokines, die vervolgens in de hersenen hun deprimerende effect kunnen uitoefenen.
Psychiater Robert Schoevers, hoogleraar in het UMCG, kent depressieve patiënten die mentaal enorm opknapten nadat hun schildklieraandoening met medicijnen was verholpen. Hij vertelt ook dat patiënten met veel ontstekingseiwitten in hun bloed minder goed reageren op antidepressiva of op therapie.
Maar dat directe traject - van ontsteking in het lijf naar depressie in het brein - kan lang niet alle ziektegevallen verklaren. Hoogleraar immunologie Hemmo Drexhage heeft op zijn werkkamer in het Erasmus MC even tijd nodig om de tweede verbindingsroute te duiden.
Het begon hem pas te dagen, vertelt hij, nadat hij de resultaten bestudeerde van het langlopende Rotterdamse onderzoek naar kinderen van ouders met een bipolaire stoornis. Veel kinderen krijgen, eenmaal volwassen, ook een psychiatrisch ziektebeeld en bij veel van hen komt bovendien een auto-immuunziekte aan de schildklier voor. Maar opmerkelijk genoeg staan die twee aandoeningen niet met elkaar in verband, zegt Drexhage. Er zitten eeneiige tweelingen tussen van wie de één een bipolaire stoornis heeft maar geen schildklierafwijking, en de andere precies andersom.
'Toen besefte ik dat er een onderliggende stoornis moest zijn, een kwetsbaarheid die óf een probleem in het hoofd geeft óf een fysiek immuunprobleem, óf allebei. Of helemaal geen gevolgen heeft.' Dat onderliggende probleem tekent zich nu af, vertelt Drexhage. Vermoedelijk is sprake van een verkeerde ontwikkeling van een specifiek type immuuncellen - opruimcellen die overal in het lichaam voorkomen.
Die aanlegfout heeft tot gevolg dat de opruimcellen veel te scherp staan afgesteld. Gebeurt dat in bijvoorbeeld de schildklier of de alvleesklier, dan valt de opruimploeg het eigen lijf aan. In de hersenen heeft die fout een ander gevolg. De opruimcellen - zogeheten microglia - hebben daar een dubbelfunctie: ze zijn niet alleen alert op ongewenste binnendringers maar spelen ook een essentiële rol bij de opbouw en het onderhoud van het brein.
De cellen kunnen die twee taken afwisselen maar ze kunnen ze niet tegelijk uitvoeren, vertelt Drexhage. 'Ik vergelijk ze met de soldaten in Afghanistan, die werden uitgezonden om het land weer op te bouwen. Maar als de taliban aanviel, moesten onze soldaten opeens vechten en dan lag de wederopbouw tijdelijk stil.'
Als de microglia niet goed zijn aangelegd, missen ze die balans tussen vechten en wederopbouw. Ze staan voortdurend in de aanslag om op te ruimen en hebben daardoor geen aandacht voor de verzorging van het brein. Omdat ze hun afweerfunctie zo overdrijven, produceren ze almaar nutteloze cytokines. Het brein verkeert daardoor in een soort permanente staat van ontsteking. Met mogelijke gevolgen voor de gemoedstoestand.
Die ontwikkelingsstoornis zou weleens erfelijk kunnen zijn, zegt Drexhage. Hij ziet soms patiënten met een psychiatrisch ziektebeeld van wie de moeder een schildklierprobleem heeft, terwijl ze zelf nergens last van hebben. 'Vaak kan dan bij beiden de onderliggende stoornis worden gevonden. Die uit zich bij de moeder fysiek en bij haar kind mentaal.'
Als een chronisch ontstoken brein de oorzaak is van een psychiatrische aandoening, dan moeten psychiaters blijkbaar massaal ontstekingsremmers gaan voorschrijven. 'Zo eenvoudig is het niet', zegt Schoevers, 'het immuunsysteem is buitengewoon ingewikkeld.' Drexhage: 'Er wordt nu veel onderzoek gedaan met ontstekingsremmers bij mensen met psychiatrische ziekten, maar ik denk dat die behandeling niet altijd werkt. Door de ontsteking te remmen haal je niet de oorzaak weg, en dat is de ontwikkelingsstoornis van de immuuncellen.'
Pasklare medicijnen om die stoornis te corrigeren, zijn er nog niet. Toch verwachten beide hoogleraren dat de nieuwe kennis over het brein en het immuunsysteem de psychiatrie zal veranderen. 'Als je met een gele huid bij de dokter komt, kan sprake zijn van alvleesklierkanker maar ook van galstenen', zegt Drexhage. 'De symptomen zijn hetzelfde maar de oorzaak maakt nogal uit voor je behandeling. Die kant gaat het in de psychiatrie ook op. Er zijn nog geen testen waarmee de psychiater bij een depressie eenzelfde onderscheid kan maken, maar die komen eraan.'
Een depressie tengevolge van de bekende psychosociale factoren kan dan worden onderscheiden van een depressie die is terug te voeren op een defect immuunsysteem. 'We werken er hard aan om verschillende subtypes van die ziekte te onderscheiden', aldus Schoevers.
Psychiatrie op maat, dat wordt de toekomst, denkt hij. Dan krijgt de ene depressieve patiënt een medicijn dat het brein opwekt terwijl de ander beter af is met een middel dat het immuunsysteem tot rust maant.
ERVARINGSDESKUNDIGE: ER BEGON IETS OP TE VALLEN
Al ruim 25 jaar begeleidt Jannie Schuit-Lemstra uit Koog aan de Zaan nabestaanden van mensen die zelfdoding hebben gepleegd. Ze weet waarover ze praat; haar zoon Rob maakte op jonge leeftijd een einde aan zijn leven. In de loop van de tijd heeft ze een bijzonder documentatiesysteem opgezet: kaartjes waarop ze in haar keurige handschrift zoveel mogelijk gegevens heeft genoteerd.
De metalen bak op haar bureau bevat meer dan zevenhonderd van die mini-dossiers. Gaandeweg viel haar iets op, vertelt ze: in veel families waar een gezinslid zelfdoding pleegt, is sprake van een auto-immuunziekte. Schildklierproblemen vooral (zoals bij haarzelf), maar ook diabetes.
Immunoloog Hemmo Drexhage van het Erasmus MC kijkt er niet van op. Hersenonderzoek onder jonge mannen die zelfdoding hebben gepleegd wijst uit dat de microglia - de immuuncellen in hun hersenen - in de 'vechtstand' staan: de cellen denken voortdurend dat er een vijand in de buurt is, waardoor het brein als het ware permanent licht ontstoken is. Vooral de hippocampus, het gebied dat de stress reguleert, raakt daardoor ernstig ontregeld.
Moeten patiënten met een psychiatrisch ziektebeeld niet standaard lichamelijk worden onderzocht, vraagt Jannie Schuit zich af, en moet er niet altijd worden geïnformeerd naar de familiegeschiedenis? Bloedtesten zijn in de maak. Daarmee kan worden gemeten of mensen met een stemmingsstoornis last hebben van een chronische ontsteking, dus een probleem van het immuunsysteem.
Maar een medicijn om dat probleem aan te pakken is er nog niet. En de vraag is bovendien of volwassenen met een ernstige depressie daarmee geholpen zijn, zegt Drexhage. 'Bij hen is mogelijk al te veel schade aangericht.' Hij ziet vooral mogelijkheden voor preventie, bijvoorbeeld bij kinderen van ouders met een bipolaire stoornis. 'We moeten proberen in te grijpen voordat het misgaat, zodat we de immuuncellen nog de juiste kant op kunnen sturen.'
Nieuwe medicijnen
De meest gebruikte antidepressiva richten zich in de hersenen vooral op de boodschapperstof serotonine. De Utrechtse farmaceutisch wetenschapper Floor van Heesch toont in haar proefschrift aan dat bij een lichamelijke vorm van een depressie ook sprake is van een tekort aan dopamine en noradrenaline. Zij pleit ervoor om voor dat type depressie nieuwe medicatie te ontwikkelen.
http://www.volkskrant.nl/archief/een-ontstoken-gemoed~a3587924/
http://www.depressievereniging.nl/e...medicatie-verslaving-en-afbouwen-van-seroxat/
Ervaringsdeskundige over afbouwen ad.
Ervaringsdeskundige over afbouwen ad.
Melkmeisje
Well-known member
wat een bak ellende zeg dat afbouwen met SSRI's. Ik ken iemand die dit ook ervaart en daardoor idd diverse keren weer opnieuw is begonnen. Ik weet niet hoe het nu met haar gaat maar zij beschreef ook al die vreselijke pijnen, angsten, niet meer op deze wereld staan met dagelijkse vlagen enz.
Wierook zou antidepressief werken: http://www.superspiritueel.nl/eigen..._medium=social&utm_campaign=ReviveOldPost
Melkmeisje
Well-known member
in Nederland 1,2 miljoen mensen aan de AD , gisteren bij Adriaan van Dis , hij sprak met ene Andrew Solomon, die had er een boek over geschreven en diverse ideeen, niet de goede ideeen geloof ik, heb alleen het laatste stukje gezien
http://www.bibliotheekgooienmeer.nl...on-donderdag-te-gast-bij-adriaan-van-dis.html
http://www.bibliotheekgooienmeer.nl...on-donderdag-te-gast-bij-adriaan-van-dis.html
Even een update. Hier drie weken geleden weer gestart met 20 mg ad na een paar weken vreselijke angst. Toch heb ik wat gewonnen. Ik zat op 40 mg en nu op 20! Verder heeft Ron een iets te trage schildklier gevonden welke ook voor stemmingsklachten kan zorgen. Heb nu nog wat schildklier medicatie gekregen. Dit werkt ook goed voor me. Ben nu stabieler en blijf voorlopig aan de ad. Het is even niet anders. Werk hard aan mezelf en ga de volgende keer middels druppels per mg afbouwen. Dit is wel mijn streven. ....Dank voor al jullie lieve adviezen en links
Agaat
Agaat
Hoi Agaat, wat goed dat er winst is en dat je dit ziet. Het is niet makkelijk om af te bouwen en soms gaat het niet radicaal in 1x. Je zal zien dat als je je gezondheid verder opbouwt met gezonde voeding (lichamelijk en geestelijk) dat je daarna weer een stapje kan nemen naar verdere afbouw van de dosis.
Veel succes en sterkte! Je bent m.i. goed bezig
Veel succes en sterkte! Je bent m.i. goed bezig
Je volhardendheid is voor mij een teken dat je niet depressief bent en een signaal dat ik zeker weet dat je het zal redden en succes zal hebben. Je zit niet bij de pakken neer maar bent kritisch en informeert jezelf. Goede tekens dus en ook tekens van een enorme kracht waarover je beschikt.
Het dal was en is soms diep, de pijnen zijn enorm maar er is hoop en er zal zeker een eind aan komen. Dit klinkt allemaal pompeus misschien maar als je eenmaal de overwinning binnen hebt zal je net zo hard meejuichen als ik dat nu doe.
Dank ook voor je update overigens. Fijn om te weten hoe het nu met je gaat, en zeker ook dat het beter gaat!
Het dal was en is soms diep, de pijnen zijn enorm maar er is hoop en er zal zeker een eind aan komen. Dit klinkt allemaal pompeus misschien maar als je eenmaal de overwinning binnen hebt zal je net zo hard meejuichen als ik dat nu doe.
Dank ook voor je update overigens. Fijn om te weten hoe het nu met je gaat, en zeker ook dat het beter gaat!
mijn moeder gebruikt het de weg terug programma, en dat gaat super goed, het is haar nooit eerder gelukt af te bouwen, maar op deze manier gaat het wel.
Ze moet ook wel stoppen, want het heeft heel haar lichaam vergiftigd, daar zijn we sinds een half jaar achter. Ze gebruikte 15 jaar seroxat.
Een paar jaar terug ging het ineens heel slecht, 2 frozen shoulders, armen niet meer kunnen bewegen, handen en vingers niet meer kunnen bewegen, hand 3 x zo dik, slecht zien, zwalken, door benen heen zakken, 1 been sleepte met haar mee, kon niks meer, op den duur belande ze in een rolstoel, ze kon niks meer en had dag en nacht ondraagelijke pijn waar ze morfine voor kreeg, maar dit hielp niet.
Artsen wisten het niet, ze dachten aan ms, maar dat bleek het uiteindelijk na allerlei onderzoeken toch niet te zijn. Prednison werkte ook niet, een poos opgenomen geweest in het ziekenhuis, ze kwamen er niet achter.
Toen moest ze maar gaan revalideren, en ondertussen zijn we zelf naar een chinese geneeskundige gegaan en heeft ze kruiden gehad. Na ongeveer een jaar ging het weer goed met haar. Maar een jaar later kwam het weer terug, ze werd hierbij ook nog eens heel erg vergeetachtig, heel eng.
Toen dacht ik nu moet er iets gebeuren. Ben op internet gaan zoeken en kwam op forums terecht met mensen die precies hetzelfde hadden meegemaakt, en de veroorzaker was paroxetine (seroxat)
Ze moet ook wel stoppen, want het heeft heel haar lichaam vergiftigd, daar zijn we sinds een half jaar achter. Ze gebruikte 15 jaar seroxat.
Een paar jaar terug ging het ineens heel slecht, 2 frozen shoulders, armen niet meer kunnen bewegen, handen en vingers niet meer kunnen bewegen, hand 3 x zo dik, slecht zien, zwalken, door benen heen zakken, 1 been sleepte met haar mee, kon niks meer, op den duur belande ze in een rolstoel, ze kon niks meer en had dag en nacht ondraagelijke pijn waar ze morfine voor kreeg, maar dit hielp niet.
Artsen wisten het niet, ze dachten aan ms, maar dat bleek het uiteindelijk na allerlei onderzoeken toch niet te zijn. Prednison werkte ook niet, een poos opgenomen geweest in het ziekenhuis, ze kwamen er niet achter.
Toen moest ze maar gaan revalideren, en ondertussen zijn we zelf naar een chinese geneeskundige gegaan en heeft ze kruiden gehad. Na ongeveer een jaar ging het weer goed met haar. Maar een jaar later kwam het weer terug, ze werd hierbij ook nog eens heel erg vergeetachtig, heel eng.
Toen dacht ik nu moet er iets gebeuren. Ben op internet gaan zoeken en kwam op forums terecht met mensen die precies hetzelfde hadden meegemaakt, en de veroorzaker was paroxetine (seroxat)
dus dit aan mn moeder laten lezen, en we waren er bijna gelijk zeker van dat dit het wel moest zijn. Ze is af gaan bouwen, heel langzaam met het de weg terug programma. En we zijn naar een natuurgeneeskundige gegaan, die heeft haar doorgemeten en tot de conclusie gekomen dat mn moeder zwaar vergiftigd was door de seroxat.
Achteraf hebben die chinese kruiden haar er tijdelijk bovenop geholpen, maar de oorzaak was natuurlijk niet weg.
Ook was ik toen der tijd nog niet echt zo met natuur voeding enzo bezig als nu, en we hadden er zelf ook niet over nagedacht dat het de seroxat moest zijn, waar mn moeder zo ziek van is geworden, maar dat kunnen we helaas niet terugdraaien.
Ze is inmiddels afgebouwd van 30 mg naar 11 mg, heel langzaam, en het gaat zo super goed met haar. Haar armen kan ze weer helemaal goed bewegen, haar ogen zijn weer goed, en geheugen ook weer gelukkig. Ze is er nog niet, want ze slikt het natuurlijk nog steeds, maar elke keer dat ze afbouwd gaat ze vooruit. Hopelijk hebben andere mensen hier ook iets aan, want het is zulke ongelofelijke troep. Iedereen moet dit weten, hoeveel schade dit kan veroorzaken. ook geestelijk
Achteraf hebben die chinese kruiden haar er tijdelijk bovenop geholpen, maar de oorzaak was natuurlijk niet weg.
Ook was ik toen der tijd nog niet echt zo met natuur voeding enzo bezig als nu, en we hadden er zelf ook niet over nagedacht dat het de seroxat moest zijn, waar mn moeder zo ziek van is geworden, maar dat kunnen we helaas niet terugdraaien.
Ze is inmiddels afgebouwd van 30 mg naar 11 mg, heel langzaam, en het gaat zo super goed met haar. Haar armen kan ze weer helemaal goed bewegen, haar ogen zijn weer goed, en geheugen ook weer gelukkig. Ze is er nog niet, want ze slikt het natuurlijk nog steeds, maar elke keer dat ze afbouwd gaat ze vooruit. Hopelijk hebben andere mensen hier ook iets aan, want het is zulke ongelofelijke troep. Iedereen moet dit weten, hoeveel schade dit kan veroorzaken. ook geestelijk
Heb je een link voor dat afbouwprogramma? Ik denk dat veel mensen hier iets aan zullen hebben.
Mike
Mike
dat is de link ja, het gaat er vooral om dat je heel erg langzaam afbouwd.
De reden dat mensen vaak nooit meer van antidepressiva afkomen is:
De art raad aan om bijvoorbeeld per 10 mg en daarna 5 mg af te bouwen tot men op nul zit.
Het lichaam is gewend om geen serotonine aan te maken omdat het medicijn dit heeft overgenomen.
Als je dus op deze manier af gaat bouwen, stopt de serotonine die je altijd in het medicijn krijgt bijna abrupt.
Het lichaam zelf heeft nog geen kans gekregen om dit zelf weer aan te maken, dus dan heb je op een gegeven moment geen of bijna geen serotonine meer in je hersens. En dan gaat het helemaal mis. Mensen denken dat ze niet zonder de medicijnen kunnen, maar dit is helemaal niet waar.
Het lichaam moet de kans krijgen om zelf weer beetje bij beetje de serotonine aan te maken, daarom is het van belang om zo extreem langzaam af te bouwen
De reden dat mensen vaak nooit meer van antidepressiva afkomen is:
De art raad aan om bijvoorbeeld per 10 mg en daarna 5 mg af te bouwen tot men op nul zit.
Het lichaam is gewend om geen serotonine aan te maken omdat het medicijn dit heeft overgenomen.
Als je dus op deze manier af gaat bouwen, stopt de serotonine die je altijd in het medicijn krijgt bijna abrupt.
Het lichaam zelf heeft nog geen kans gekregen om dit zelf weer aan te maken, dus dan heb je op een gegeven moment geen of bijna geen serotonine meer in je hersens. En dan gaat het helemaal mis. Mensen denken dat ze niet zonder de medicijnen kunnen, maar dit is helemaal niet waar.
Het lichaam moet de kans krijgen om zelf weer beetje bij beetje de serotonine aan te maken, daarom is het van belang om zo extreem langzaam af te bouwen
Forum statistieken
