Ik spreek voor mij zelf!
Ik ben 3 x 'dood' geweest, eenmaal bij een klant voor de deur, één maal op tafel in de OK en één maal thuis op bed.
Oorzaak: Mijn hart. De eerstre keer kwam ik bij de huisarts met een hartslag van 30, doodmoe maar denken, spreken en zien ging' goed' Bij de klant voor de deur werd ik zwak, slap...zeg maar 'onwel'. Alles wat een lichte kleur had was fel wit lichtgevend alsof je in de zon keek , maar dan zonder dat ik met mijn ogen hoefde knipperen of knijpen van wege het felle licht. Wat donker was was ... donker, maar dat werd lichter met het afnemen, neem ik aan, van mijn hartslag tot ik totaal omringd was door het felle witte licht. Ik voelde mij 'vertrekken', letterlijk opstijgen, tot de deur geopend werd. Ik 'viel' terug, kwam weer bij, maar mijn hart bleef traag.
Tweede keer was in de operatie kamer waar ik 8 uur heb gelegen en tussendoor even dood was. dit laatste weet ik niets van, ik 'sliep', er werd mij later verteld dat er even paniek was door mijn onverwacht vertrek.
De derde keer, ik hou het kort. Achter de PC met glaasje wijn aan de chat. Ik voelde mijn hart raar gaan doen, het ritme versnelt/vertraagd en uiteindelijk vertraagde het.
Nog niet geheel donker buiten dus nog wat licht door de ramen naar binnen. Het beeldscherm, de muren en ramen werden snel wit lichtgevend en alles wat donker, der, van kleur was werd snel ook veranderd in fel wit licht.
Hoe ik op bed ben gekomen weet ik niet, wel weet ik dat ik kamer uit, trap op en bed in kruipend heb gedaan. Op bed was toen alles wit, fel wit licht terwijl het nu buiten donker was en het licht uit.
Ik zweefde.
Daarna was de kamer pikke donker, aan mijn voeteind zat een... entiteit (!) met een zwart gewaad een soort van monniks pij zo je wel in films ziet. In strips zijn de poppetjes met een zwart lijntje getekend en daarna ingekleurd. De pij van mijn 'bezoeker' was omcirkeld met een wat vaag wit lijntje. Ik werd/was rustig, kalm, een soort gevoel van rust en vrede dat ik, vaak al geprobeerd, niet kan vertellen, mij een gevoel gaf zooo fijn. Er streek iets over mijn gezicht, een zachte stof leek het, en daarna werd er een windje over mijn gezicht geblazen
Toen noemde ik het 'een prettig windje' dat over mijn gezicht streek, maar later zat ik in Genesis te lezen, geen hobby van mij, dat God je je geest inblaast via de neus als je geboren word.
Het 'windje' dat ik voelde komt helemaal overeen met Genesis: Mij werd het leven, mijn geest weer ingeblazen met een bijzonder aangenaam gevoel als gevolg. Achteraf zeg ik : Verdomme, ik had willen blijven. Daarna werd mijn hart rustig, ben ik in slaap gevallen en 's morgens 'gewoon' weer wakker geworden.
Het gebeuren gebeurt gewoon, je lichaam merk je niet op, dat 'is er niet', sterker: je denkt niet praat niet, je merkt op, je beleeft en later, als je je verhaal wilt gaan vertellen, maak je er pas een beleving, een verhaal van want tijdens het gebeuren 'was je er niet'. Ik dus.
Ik heb het niet over een tunnel, wel over het licht. Ik zie het zo: Net als het zicht / blikveld van je ogen dat recht vooruit duidelijk is en meer naar de zijkanten ( recht vooruit blijven kijken) word het beeld wazig en donkerder. Zo ook met mijn 'tunnel' zijwaarts word het licht wat grijzer/donkerder in het midden, recht vooruit kijkend, fel als de zon.
Je hebt niets te willen, het gebeurt gewoon.