PASTEUR DEBUNKED
Pasteur?
Fraudeur!
200_brecht_arnaert_foto2.jpg
De meerderheid van de mensen gelooft dat ziekte van buiten het lichaam komt. Ofwel via “virussen”, ofwel via bacteriën, die de vergeten boodsdoeners van gisteren zijn. Maar draai het of keer het: externe ziekteverwekkers zijn het basisdogma van de moderne medische ideologie.
Ikzelf heb dat ook héél lang geloofd. Ik wist ergens wel dat dat niet klopte, maar tot ik ontdekte waarom we precies zo negatief zijn over onze kleine vrienden, de microben, kon ik het bedrog niet benoemen. Nu wel: ziekte start niet buiten het lichaam maar binnen de geest, en wat wij nu nog verkeerdelijk ziekte-symptomen noemen zijn in feite helings-signalen, nadat de échte ziekte (een geestesconflict) is opgelost. Voila. Dat is in één zin waarom ik niet langer in ziekmakende virussen geloof.
Dat woord, namelijk, “virus”, betekent letterlijk “gif”. Het is een Latijns woord dat oorspronkelijk diende voor de aanduiding van etter, pus, de vuiligheid die het lichaam afscheidt wanneer een wonde heelt. Het is in wezen dus niet meer dan het excrement van bacteriën, die keihard werken om onze wondes te dichten. Of dacht u dat wij dat zelf doen misschien? Tja. We verteren niet eens ons eigen voedsel. De ruim 3 kilo aan bacteriën die in ons wonen zijn keiharde werkers, en niet één ervan is schadelijk.
De reden dat we dat jammer genoeg wel denken, komt door het bedrog van één van de grootste fraudeurs in de geschiedenis van de mensheid: Louis Pasteur. Die onverlaat, die enkel in Robert Koch zijn gelijke vond, werkte in opdracht van zijn regering aan een theorie over zogenaamde “ziektekiemen”: kleine materiële deeltjes die de tegenstander ziek zouden maken. Want één ding moet u goed beseffen: de vroege ontwikkeling van de micro-biologie speelde zich volledig af in een angstig militair klimaat.
In 1871, namelijk, hadden de Pruisen de Fransen nog eens goed op hun plaats gezet, en het revanchisme in Frankrijk vierde dan ook hoogtij. Pasteur’s eigen zoon had in die oorlog gevochten, en de verbetenheid waarmee men nu naar nieuwe manieren zocht om de Duitsers te vernietigen kende geen grenzen. In de typische arrogante stijl van het 19de eeuwse positivisme – zogezegd wetenschap, maar vooral veel fantasie – ging Pasteur dus zonder enig bewijs gaan beweren dat bacteriën ziekmakers zijn.
Hoe we dit weten? Wel, zéér eenvoudig: van alle experimenten die hij vervalste om die bewering staande te kunnen houden, hield hij een meticuleus privaat dagboek bij. Een soort zwarte boekhouding dus, om zélf nog te weten wat waarheid en wat fictie is. Als je liegt, namelijk, moet je een héél goed geheugen hebben. Of een goed dagboek. Pasteur wist overigens hoe explosief deze literatuur was, want toen hij zijn erfenis naliet was er één voorwaarde aan verbonden: dat deze dagboeken nooit zouden worden gepubliceerd.
Tot in 1993 een achterkleinkind van Pasteur de leugen niet meer kon verdragen, en dat toch deed. Hij stapte naar Prof. Dr. Geison van Princeton University, die deze notities twee jaar later uitbracht in “The private science of Louis Pasteur”. Dit boek indexeert op gedetailleerde manier hoe Pasteur zijn experimenten bewust vervalste. Er is simpelweg geen ontkennen aan, want hij hield zelfs bij hoeveel gif hij aan de controlegroep honden had toegediend die zijn zogezegd “gezondmakende” vaccin niét hadden gekregen.
Pasteur is dus een fraudeur. Punt aan de lijn. En dus stel ik u de vraag: als het hele idee dat de oorzaak van ziekte ligt bij externe ziekmakers gebaseerd is op een vuile leugen, tenminste in het geval van bacteriën, hoe plausibel is het dan dat hetzelfde niet gebeurt met virussen, die eigenlijk gewoon kleinere microben zijn?
Het lijkt mij minstens een geldige vraag.
Uw systeem-ongelovige,
Brecht Arnaert
Bron: macrotrends
