Ik heb het mailtje om direct in contact te komen met Lievergezond op 7 juli naar de moderator gestuurd, maar nog niets gehoord. Zou je even willen kijken Mike? Alvast dank.
Klopt wel Mike, dat ik moeite heb om iemand binnen te laten en 1001 redenen heb waarom ik niet buiten de deur kan om mensen te ontmoeten. Die enkele keer dat ik wél iets buiten de deur kan en wil gaan doen gebeurt er vaak precies op dat moment iets, waardoor ik toch niet weg kan. Ik zie dat niet zozeer in het verlengde van de angst dat mij weer iets overkomt (ik ben behoorlijk assertief geworden en sta mijn "mannetje"), als wel dat mijn geschiedenis van dusdanig andere aard is dan mensen gewoon zijn in onze cultuur dat ik vaak het gevoel heb dat ik slachtoffer gemáákt word zodra ik daarover begin te vertellen. Ik vind het heel moeilijk iets over te brengen zonder dat het een reactie of oordeel uitlokt. Het gaat om onderwerpen die nog behoorlijk in de taboesfeer zitten en waarvan omstanders duidelijk niet weten hoe ze ermee moeten omgaan. Dit is ook uitgebreid in de literatuur beschreven: ivm een gebrek aan begrip, aanvaarding en acceptatie door de omgeving leiden slachtoffers van misbruik en geweld doorgaans een (zeer) eenzaam bestaan. Ik was blij toen ik die informatie vond. Het is niet alleen afhankelijk van hoe ík er mee om ga. Sterker, een mens bestaat in relatie, waardoor het simpelweg niet genoeg is dat een slachtoffer dat alleen zou moeten doen. Om een voorbeeld te geven: nu ik een diagnose heb dat ik ziek ben ervaar ik daarvoor in mijn omgeving wél steun en begrip. Dezelfde erkenning ontbreekt op het andere vlak. Ik heb altijd het dilemma van wat vertel ik wel en wat vertel ik niet, waardoor ik niet zelden het muurbloempje ben, de luisteraar en observator en zelf niet aan bod kom... of, als ik zelf wel aan bod kom, ongewild van alles losmaak bij mensen waar zij (en soms ik) niet altijd op zitten te wachten. Ook speelt de angst van wat de weerslag op mij is als ik mijn verhaal deel. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik er last mee krijg als ik me op basis van mijn ervaringen open en eerlijk uitlaat over iets dat politiek gevoelig ligt. Bij hulpverleners dan wel de politiek zelf. Zo zit ik bijvoorbeeld regelmatig in tweestrijd tussen Mike vragen om alles wat hier aan persoonlijk relaas van mij staat te wissen en de drang die ik voel om mijn verhaal naar buiten te brengen en daarmee misschien wat mensen wakker te schudden.
"Dat heb ik weer" komt voort uit vermoeidheid en inderdaad, cynisme speelt zeker een rol. Ik heb heel intensief gewerkt met hoe ik het zelf ervaren heb, dat heeft geleid tot enkele periodes dat ik alleen nog maar kon huilen. Niet een beetje, maar echt weken aan een stuk onafgebroken. Ik kan nu over mijn geschiedenis gemakkelijk en open praten, zelfs met gevoel voor humor. Mede door de manier waarop ik het verwerkt heb. Een nuchterheid die ook niet altijd begrepen wordt.
Mijn volgende stap is om mijn ervaringen in detail te beschrijven (dat doe ik op papier, ik heb honderden pagina's - het meeste nog niet uitgewerkt tot een leesbaar verhaaltje) en dan te delen. Ik heb al eens een van mijn memoires voorgelezen op een open podium (een publiek bestaande uit voornamelijk 50 plussers met wat levenservaring). Ik kreeg een staande ovatie en hele warme reacties na afloop. In het dagelijks leven heb je niet die context van toeschouwer en schrikken mensen van mijn openheid óf hebben er bewondering voor. Je ziet dan ook enerzijds mensen die me zijn gaan mijden (al was het maar vanwege de non-conventionele kijk en manier van doen die ik heb overgehouden aan de gelegenheid het leven te ervaren vanuit zeer uiteenlopende invalshoeken en het enkele jaren noodgedwongen aangewezen zijn op een wel zeer primitieve manier van leven) en anderzijds mensen die het allemaal erg interessant vinden en door hun honger aan contact met mij soms een benauwende uitwerking op me hebben.
Ik zie ook wel dat dingen bij mij soms in een impasse blijven zitten, omdat ik vanwege het verlies van mijn sociale netwerk na zes verhuizingen in vijf jaar in drie landen tamelijk geïsoleerd leef. Anderzijds zijn er ook lange periodes geweest dat het niet anders kon en ik met al mijn miserie volledig op mezelf aangewezen was. Op een gegeven moment wordt dat de comfortzone en is ook noodzakelijk geweest voor de nodige rust in de bovenkamer. Mijn geestelijke gesteldheid is bij mij altijd topprioriteit geweest en daar pluk ik nu de vruchten van. Geen hulp is voor mij meer dan eens een zegen gebleken.
Voor mij bestaat de kunst er in een vertaalslag te gaan maken die maakt dat mensen wel gaan luisteren, beseffen dat de omgeving net zo goed aandeel heeft in het voortbestaan van het leed, ook al zijn ze geen daders en hopelijk iets gaan doen aan hun eigen beperkende kijk op dingen zonder oordelen of diagnoses op slachtoffers te plakken. Zolang dat niet gebeurt en slachtoffers worden afgewezen dan wel geclassificeerd op basis van hun ervaringen dan wel de manier waarop zij zich uitdrukken hoeven we in de maatschappij niet veel progressie te verwachten op deze gebieden vrees ik.
Voor mensen die dit zelf ook meemaken, of iemand in hun omgeving hebben die te maken heeft of heeft gehad met geweld en mishandeling thuis tot politiek geweld is het boek Trauma en herstel van Judith Lewis Herman een aanrader.
Klopt wel Mike, dat ik moeite heb om iemand binnen te laten en 1001 redenen heb waarom ik niet buiten de deur kan om mensen te ontmoeten. Die enkele keer dat ik wél iets buiten de deur kan en wil gaan doen gebeurt er vaak precies op dat moment iets, waardoor ik toch niet weg kan. Ik zie dat niet zozeer in het verlengde van de angst dat mij weer iets overkomt (ik ben behoorlijk assertief geworden en sta mijn "mannetje"), als wel dat mijn geschiedenis van dusdanig andere aard is dan mensen gewoon zijn in onze cultuur dat ik vaak het gevoel heb dat ik slachtoffer gemáákt word zodra ik daarover begin te vertellen. Ik vind het heel moeilijk iets over te brengen zonder dat het een reactie of oordeel uitlokt. Het gaat om onderwerpen die nog behoorlijk in de taboesfeer zitten en waarvan omstanders duidelijk niet weten hoe ze ermee moeten omgaan. Dit is ook uitgebreid in de literatuur beschreven: ivm een gebrek aan begrip, aanvaarding en acceptatie door de omgeving leiden slachtoffers van misbruik en geweld doorgaans een (zeer) eenzaam bestaan. Ik was blij toen ik die informatie vond. Het is niet alleen afhankelijk van hoe ík er mee om ga. Sterker, een mens bestaat in relatie, waardoor het simpelweg niet genoeg is dat een slachtoffer dat alleen zou moeten doen. Om een voorbeeld te geven: nu ik een diagnose heb dat ik ziek ben ervaar ik daarvoor in mijn omgeving wél steun en begrip. Dezelfde erkenning ontbreekt op het andere vlak. Ik heb altijd het dilemma van wat vertel ik wel en wat vertel ik niet, waardoor ik niet zelden het muurbloempje ben, de luisteraar en observator en zelf niet aan bod kom... of, als ik zelf wel aan bod kom, ongewild van alles losmaak bij mensen waar zij (en soms ik) niet altijd op zitten te wachten. Ook speelt de angst van wat de weerslag op mij is als ik mijn verhaal deel. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik er last mee krijg als ik me op basis van mijn ervaringen open en eerlijk uitlaat over iets dat politiek gevoelig ligt. Bij hulpverleners dan wel de politiek zelf. Zo zit ik bijvoorbeeld regelmatig in tweestrijd tussen Mike vragen om alles wat hier aan persoonlijk relaas van mij staat te wissen en de drang die ik voel om mijn verhaal naar buiten te brengen en daarmee misschien wat mensen wakker te schudden.
"Dat heb ik weer" komt voort uit vermoeidheid en inderdaad, cynisme speelt zeker een rol. Ik heb heel intensief gewerkt met hoe ik het zelf ervaren heb, dat heeft geleid tot enkele periodes dat ik alleen nog maar kon huilen. Niet een beetje, maar echt weken aan een stuk onafgebroken. Ik kan nu over mijn geschiedenis gemakkelijk en open praten, zelfs met gevoel voor humor. Mede door de manier waarop ik het verwerkt heb. Een nuchterheid die ook niet altijd begrepen wordt.
Mijn volgende stap is om mijn ervaringen in detail te beschrijven (dat doe ik op papier, ik heb honderden pagina's - het meeste nog niet uitgewerkt tot een leesbaar verhaaltje) en dan te delen. Ik heb al eens een van mijn memoires voorgelezen op een open podium (een publiek bestaande uit voornamelijk 50 plussers met wat levenservaring). Ik kreeg een staande ovatie en hele warme reacties na afloop. In het dagelijks leven heb je niet die context van toeschouwer en schrikken mensen van mijn openheid óf hebben er bewondering voor. Je ziet dan ook enerzijds mensen die me zijn gaan mijden (al was het maar vanwege de non-conventionele kijk en manier van doen die ik heb overgehouden aan de gelegenheid het leven te ervaren vanuit zeer uiteenlopende invalshoeken en het enkele jaren noodgedwongen aangewezen zijn op een wel zeer primitieve manier van leven) en anderzijds mensen die het allemaal erg interessant vinden en door hun honger aan contact met mij soms een benauwende uitwerking op me hebben.
Ik zie ook wel dat dingen bij mij soms in een impasse blijven zitten, omdat ik vanwege het verlies van mijn sociale netwerk na zes verhuizingen in vijf jaar in drie landen tamelijk geïsoleerd leef. Anderzijds zijn er ook lange periodes geweest dat het niet anders kon en ik met al mijn miserie volledig op mezelf aangewezen was. Op een gegeven moment wordt dat de comfortzone en is ook noodzakelijk geweest voor de nodige rust in de bovenkamer. Mijn geestelijke gesteldheid is bij mij altijd topprioriteit geweest en daar pluk ik nu de vruchten van. Geen hulp is voor mij meer dan eens een zegen gebleken.
Voor mij bestaat de kunst er in een vertaalslag te gaan maken die maakt dat mensen wel gaan luisteren, beseffen dat de omgeving net zo goed aandeel heeft in het voortbestaan van het leed, ook al zijn ze geen daders en hopelijk iets gaan doen aan hun eigen beperkende kijk op dingen zonder oordelen of diagnoses op slachtoffers te plakken. Zolang dat niet gebeurt en slachtoffers worden afgewezen dan wel geclassificeerd op basis van hun ervaringen dan wel de manier waarop zij zich uitdrukken hoeven we in de maatschappij niet veel progressie te verwachten op deze gebieden vrees ik.
Voor mensen die dit zelf ook meemaken, of iemand in hun omgeving hebben die te maken heeft of heeft gehad met geweld en mishandeling thuis tot politiek geweld is het boek Trauma en herstel van Judith Lewis Herman een aanrader.
