Inmiddels heb ik de film The Red Pill van Cassie Jaye in zijn geheel gezien. Misschien goed om eerst in te gaan op deze reactie van Sandman:
Sandman spreekt van 'guerilla feminism' en wekt de suggestie dat dit een poging is van feministen om te 'infiltreren' in hun beweging. Dat klinkt alsof hij zich behoorlijk heeft ingegraven in de MGTOW-loopgraven.
Toch zal ik op basis hiervan MGTOW niet meteen afdoen als een soort mannelijke variant van feminisme. Tot op zekere hoogte snap ik het diepe wantrouwen van Sandman, maar ook Turd Flinging Monkey en anderen binnen de MGTOW-beweging. Hun positie is dat vrouwen nu eenmaal van nature zo op zichzelf gericht zijn dat ze simpelweg niet in staat zijn om werkelijk tot inkeer te komen over het onrecht dat mannen wordt aangedaan a.g.v. feminisme. Als er dan iemand tussen zit als Cassie Jaye, of meer recentelijk Laci Green, dan moeten we op onze hoede zijn want ze proberen de mannenrechtenbeweging naar hun hand te zetten door deze te 'kapen'.
Ik zie het anders. Het maakt mij eerlijk gezegd niet uit of de intenties van vrouwen die het feministische juk afwerpen en zich sterk maken voor mannenrechten, zoals de in de film vermelde organisatie
Honey Badgers o.l.v. Karen Straughan, juist zijn of niet. Voor mij is belangrijk dat de film The Red Pill de eerste film is die vanuit een vrouwelijk perspectief aandacht besteedt aan mannenrechten. En kijk eens naar de releasedatum van de film: 7 oktober 2016, letterlijk een maand voor de verkiezing van Donald Trump.
Wat voor mij telt is dat het tij aan het keren is. Of Cassie Jaye nu aanhaakt omdat vrouwen nu eenmaal trendvolgers zijn, of dat ze het nu echt wel of niet (willen) snappen, who cares? Het gaat er om dat er wezenlijk iets aan het veranderen is en dat het hedendaagse feminisme definitief op zijn retour is. Het gaat er om dat deze verandering VAN BINNENUIT komt, VANUIT DE VROUWEN ZELF. Of hun motieven zuiver zijn of niet vind ik totaal niet interessant, we weten al eeuwenlang dat vrouwen niet trouw zijn aan welke beweging of filosofie dan ook, het is simpelweg een teken van de tijd en dat bevalt me uitstekend!
Bovendien ben ik, in tegenstelling tot die verstokte MGTOW-gasten, van mening dat vrouwen wel degelijk in staat zijn om oprecht tot inkeer te komen. Ik geloof Karen Straughan en steun haar in haar strijd, we hebben juist vrouwen nodig in onze strijd voor werkelijke gelijkwaardigheid van de seksen! Laci Green zal zich nog moeten bewijzen, de tijd zal het leren, maar ik ben best bereid haar het voordeel van de twijfel te geven. En Cassie Jaye, de filmmaakster? Bekijk dit interview met haar en oordeel zelf:
Ik weet niet hoe diep ideologisch sommige mannen die dit zien zijn ingegraven, maar op mij komt ze bijzonder oprecht over. Ze heeft een enorm risico genomen en ze krijgt een enorme emmer stront over zich heen via de reguliere en alternatieve media. De vertoning van haar documentaire wordt op allerlei plekken bemoeilijkt en zelfs verhinderd. Zelf noemt ze het 'career suicide' en voegt er aan toe dat ze de film wel MOEST maken, omdat het mannelijke perspectief zo onderbelicht is en werkelijk geen enkele vrouwelijke filmmaker zich hier aan wil wagen, ingegraven als ze zijn in hun eigen feministische loopgravenoorlog.
Cassie Jaye was bereid om haar eigen feministische overtuigingen onder de loep te nemen en te laten uitdagen door de feiten. Dit vergt MOED en dit is een MANNELIJKE KWALITEIT. In het interview zegt ze als 'toetje' ook nog dat haar relatie met haar man er een stuk beter op is geworden sinds ze haar feminisme van zich af heeft geworpen. Ze geeft pijnlijk eerlijk toe dat ZIJ het was die menige felle discussie of ruzie uitlokte omdat ze zo nodig de feminist moest uithangen en zich moest verzetten tegen de 'onderdrukker' die ze in haar eigen man zag.
Dit komt op mij niet over als iemand die zich aansluit bij een populaire conservatieve trend omdat dit op de een of andere manier 'hipper' is, dit getuigt volgens mij van een daadwerkelijk INZICHT. Maar nogmaals, zelfs al zijn er nu vrouwen die sluw genoeg zijn om op deze populaire 'bandwagon' te springen, teneinde deze zich toe te eigenen, dan nog is mijn simpele filosofie dat elke vrouw die op deze trein stapt, ongeacht haar motivatie, er 1 is die de trein des te harder doet doordenderen. Het is vervolgens aan ons mannen om de macht achter het stuur nooit meer over te geven aan vrouwen. Ik ben het nl. wel met het MGTOW-standpunt eens dat vrouwen nooit 100% te vertrouwen zijn. Dat zijn ze nooit geweest en zullen ze ook nooit worden.
Wat ook pijnlijk eerlijk was in The Red Pill waren de fragmenten van het videodagboek dat Cassie Jaye bijhield. Hierin is duidelijk de 'red pill grief' te zien van feministische vrouwen die de 'red pill' slikken. Ik heb het al eerder geschreven, mannen die de 'red pill' slikken worden boos ('red pill rage'), vanwege de onmacht over het onrecht dat hen wordt aangedaan in deze matriarchie. Vrouwen worden verdrietig en maken een soort rouwproces door ('red pill grief'), wat duidelijk te zijn is bij Cassie Jaye in de film. Ze laat ook zien hoe hardnekkig het voor haar is om haar feminisme los te laten en hoe emotioneel ze hieraan verbonden was. Toch stapt ze uit deze schijnmatige 'comfort zone', waarvoor ik alleen maar waardering kan opbrengen.
Sandman beschouwt als verstokte MGTOW de MRA-beweging (Men's Rights Activists) als 'oud nieuws' en voert aan dat Cassie Jaye uitsluitend MRA's interviewt van boven de 40. Hij ziet MGTOW als een beweging van de nieuwe generatie en daagt Cassie Jaye uit om een vervolgfilm te maken over MGTOW. Misschien is dat idd een goed idee, maar ook dit maakt mij niet zoveel uit. So what als Cassie Jaye nu pas aanhaakt en een beetje achter de feiten aanloopt? So what als de wat mildere boodschap van MRA's veel scherper kan in de vorm van MGTOW? Dit is haar ingang en de boodschap is overgekomen, ze is nu 'down the rabbit hole' gegaan en ze bepaalt zelf hoe diep ze dat konijnenhol in wil duiken.
Cassie Jaye heeft wat mij betreft een indrukwekkende docu gemaakt over mannenrechten en hopelijk trekt ze hiermee vele meisjes en vrouwen over de streep. Zoals gezegd, elke ex-feminist die op deze trein stapt telt en doet de trein harder rijden, of de passagiers het nu helemaal snappen of niet!
Mike
